Doe mij maar een lekkere biefstuk, een malse kippenpoot of een lekkere stoofpot. Ja, ik ben dol op vlees. Wanneer je mijn vraagt wat mijn lievelingseten is, zal ik niet zo snel kiezen voor een vegetarisch recept. Toch eet ik, voor mijn gevoel, niet extreem veel vlees. Het is niet zo dat ik nooit voor dat vegetarische gerecht op de kaart ga, en als we thuis een dag geen vlees eten, mis ik het ook niet perse. Ik vind het lekker, maar ik zou misschien ook best wel een tijdje zonder kunnen. Dus toen Flair mij de opdracht gaf om een artikel te schrijven over vegetariër worden, zag ik dat niet direct als een grote challenge. Dat kan ik heus wel dacht ik.
Na een paar dagen ‘proberen’ vegetariër te zijn, had ik een relax-avond met een vriendinnetje gepland. Gewapend met vegetarische shoarma van de Vegetarische Slager stond ik bij haar op de stoep, vastberaden om een geslaagde vega-maaltijd te bereiden. Ja, ik had dit goed voorbereid en was van plan me niet klein te laten krijgen. Zij had een heerlijk bord met toastjes gemaakt en vroeg me na enkele van die heerlijke gesmeerde dingen, hoe het met het ‘vegetariër zijn’ ging. Terwijl ik een toastje met Filet American in mijn mond stopte werd ik me ineens bewust van het feit dat er ongemerkt vlees in mijn mond verdween. Ook zij had er niet bij stilgestaan. Schijnbaar vond ik het toch moeilijker om vleesloos door het leven te gaan dan ik dacht. Tijd voor een challenge dus.
Gewapend met de opdracht voor Flair, was ik vastberaden bewuster te eten. Zo moeilijk kan het toch niet zijn om vegetarisch te eten? Maar helaas bleef het afgelopen week niet bij dit ene foutje. Ontbijt en lunch gingen goed. Ik nam gewoon weer wat meer groene smoothies, daar gaat geen vlees in en kon ik me dus ook niet vergissen. Ook de maaltijden gingen op zich prima. Het lukte me om iedere avond een vleesloos diner te bedenken. Sommige met vleesvervangers en sommige zonder. Toch ging ik ook hier één keer de fout in. Voor een andere vriendin zou ik een avond koken. Na al dagen enorme zin te hebben in macaroni, besloot ik het te maken. Pas bij het uitbakken van de bacon schoot me te binnen dat het helemaal niet de bedoeling was dat ik bacon door dit gerecht zou doen. Maar ja, toen had ik ze al uitgebakken. En vers eten weggooien, dat doe ik dus echt niet!
Ik baalde oprecht van mezelf. Na een jaar challengen was het me nog nooit overkomen dat ik zo ‘slordig’ met mijn doel omging. Ik had het enorm goed voorbereid door naar de Vegetarische Slager te gaan, in de supermarkt alle vleesvervangers te bestuderen en ook op internet goed gezocht te hebben naar recepten. Hoe kon het dan zo moeilijk zijn om me er een week gewoon aan te houden? Eigenlijk werd dat me zondag pas echt duidelijk.
Zondag is voor mij hockeyzondag, standaard iedere week. Afgelopen zondag moest ik eerst een wedstrijd fluiten van een ander team en daarna mijn eigen wedstrijd spelen. Na zo’n drie uur op het veld gestaan te hebben, lustte ik wel iets te eten. Gelukkig is er dan de sportkantine met heerlijke snacks en is zondag de dag in de week waarop ik mezelf af en toe wel mag trakteren op iets uit die kantine. Toen ik een half broodje kroket achter mijn kiezen had zat ik ineens schuldbewust naar mijn handen te staren. SHIT! Kroket is vlees!
Nu ik dit schrijf bedenk ik me dat het de eerste challenge is die ik echt heb gefaald. En dat voelt zo stom. Het is macht der gewoonte dat ik vlees eet. Ik denk er schijnbaar echt niet over na. Wellicht omdat ik het in mijn opvoeding nooit heb meegekregen. Ik kom van ‘het platte land’ en mijn vader schoot vroeger best eens een duif uit de boom voor een lekker duivenborstje bij het diner. Of een oudoom kwam een vers-geschoten hert brengen, wat dan vervolgens in onze bijkeuken in porties werd verdeeld en ingevroren. Een vleesloos gezin zijn wij absoluut niet.
Ik heb ondanks mijn onbewuste faal-acties toch veel minder vlees gegeten dan ik normaal deed. Ik heb recepten gemaakt die ontzettend lekker waren zonder vlees. De vleesvervangers zijn trouwens niet echt mijn favoriet. Buiten een hoop winderigheid, zorgen ze niet echt voor een perfecte vervanging van vlees voor mij. Maar Nadia vond het wel wat, dus smaken verschillen duidelijk. Wat deze week wel heeft opgeleverd, is dat ik me er in ieder geval bewust van ben geworden hoe vaak ik onbewust vlees eet. En ook, dat ik nooit een echte overtuigde vegetariër zou kunnen zijn. Dus buiten een hilarisch artikel voor Flair, heeft deze challenge er enkel voor gezorgd dat ik in de toekomst misschien iets vaker zonder vlees(vervangers) kook.
Esther Vogel onderwerpt zich komende 52 weken samen met Nadja Neeven en Lotte Besse aan de 52 Challenge: iedere week een nieuwe uitdaging. Alle uitdagingen kun je vinden op 52Challenge.nl.
