Soms is de eensgezindheid zo groot, dat het niet meer opvalt dat de consensus ook een voorkeur is. Zo ligt bij Amerikaanse presidentsverkiezingen de voorliefde in Nederland zonder uitzondering bij de Democratische kandidaat en dat is deze keer niet anders. Sterker, we zijn eensgezinder dan ooit.
Dat heeft mogelijk te maken met het feit dat Hillary Clinton de eerste kans is op een vrouwelijke president van de Verenigde Staten. Dat vinden wij in Nederland leuk. Maar de keuze voor Clinton wordt vooral ingegeven door een ongekende aversie tegen haar alternatief, de Republikeinse kandidaat Donald Trump.
De populariteit van Republikeinse kandidaten als Reagan en Bush jr. was hier ook al nauwelijks meetbaar, maar bij Trump hebben we te maken met een ‘gevaarlijke gek’ – zo is de consensus – waarbij ten koste van alles voorkomen moet worden dat hij de verkiezingen wint. Ik geloof niet dat ik me erg verheug op de dag dat Trump het Witte Huis betreedt, maar de schaamteloze partijdigheid in de media tegen Trump en voor Clinton voelt ongemakkelijk.
De berichtgeving over de Republikeinse conventie werd drie dagen lang gedomineerd door het plagiaat in de speech van Melania Trump. Je zou ook wel gek zijn om die bal er niet in te schieten en de herhaling wil ik ook nog wel zien, maar het dagenlang doorkauwen op dit – op zich lachwekkende – optreden van mevrouw Trump, was vooral bedoeld om te onderstrepen hoe stom het Trump-kamp wel niet is.
Het optreden van verliezer Ted Cruz vond ik zelf veel spannender, maar haalde het in de media niet bij de uitglijder van Melania. Vernietigend was het oordeel over de toespraak van de presidentskandidaat zelf. Die ging over criminaliteit, veiligheid, illegalen, voedselbonnen en terreur. Zaken waar veel Amerikanen zich grote zorgen om maken. Voor hen is Trump de hoop dat daar iets aan gedaan wordt, maar Het Parool kopt groot op de voorpagina: ‘DONALD TRUMP IS DE KANDIDAAT VAN DE ANGST‘.
De ontvangst van de Democratische conventie deze week was een andere. De email-hack, waaruit bleek hoe druk doende de partijtop is geweest om Bernie Sanders een mes in zijn rug te steken, was geen droomstart. Maar de ‘spin’ van de Democraten, om de hack zonder bewijs via Putin op het bord van Trump te krijgen, overstemde ook hier al snel de smerige trucs die de Democratische Partij er op na houdt.
Applaus was er voor het optreden van manlief Bill Clinton, die zich zomaar van zijn ‘nederige kant’ had laten zien. Ongegeneerd extatisch was het Nederlandse journaille over de speech van Michelle Obama. Niet alleen omdat het een krachtig optreden was, maar ook omdat zij de noodzakelijke eenheid bij de Democraten wist te repareren. Noodzakelijk om van Trump te kunnen winnen.
Laat ik dit zeggen, het ligt er zo dik bovenop, dat ik de voorkeur van de Nederlandse pers wel kan dromen. En we moeten nog drie maanden. Wel de onvrede over Trump herkauwen, niet die met Clinton uitspitten. Wel de gewapende burgers bij Trump, niet de chaos op straat bij Clinton.
De aversie tegen Trump moet niet leiden tot wegdromen bij Clinton. Daar geeft haar reputatie weinig aanleiding toe. De vraag blijft tot 8 november relevant: zijn we straks echt beter af met Hillary Clinton?
Dit artikel werd eerder gepubliceerd op RTL Z.
