Het lijkt mij één van de zwaarste banen die er is: zorgen voor een terminaal iemand. Het is de inspiratie voor Michel Franco, schrijver en regisseur van Chronic. Hoofdpersonage David lijkt in zijn werk als broeder alleen ietsjes door te slaan.
David (Tim Roth) is broeder en zorgt thuis voor patiënten die terminaal zijn. Van aids tot een beroerte, David geeft alles aan zijn patiënten. Misschien iets teveel, de intieme band die hij met zijn patiënten heeft is soms discutabel en lijkt wat ver te gaan. Al snel wordt duidelijk dat David meer met zich meesleept dan alleen de zorg voor terminale patiënten te willen dragen. Stukje bij beetje krijg je een inkijkje in David’s persoonlijke leven en verleden.
Wat er precies is gebeurd waardoor David zich zo gedraagt, wordt heel langzaam duidelijk. Het wordt niet letterlijk gezegd, het is aan de kijker om uit te vinden wat er precies is gebeurd. Er wordt sowieso weinig gezegd, Franco maakt gebruik van de eigen invulling van de kijker. Hij weet door lange shots in Chronic, intense blikken en bepaalde camerastandpunten veel meer te vertellen dan met woorden had gekund. Wel wordt al snel duidelijk dat het niet helemaal goed gaat: David slaat soms nogal door in zijn persoonlijke band met zijn patiënten, wat tergend ongemakkelijke momenten oplevert.
Enerzijds duurt dat slepende soms net even wat te lang voor de kijker. Anderzijds is er geen betere manier om te laten voelen hoe David’s leven zich als een manke, uitgeputte atleet zonder doel om voor te leven voort probeert te bewegen. Door het trage, rauwe en ongepolijste beeld wordt je als kijker net zo opgevreten als de hoofdpersoon, waar je de ene keer vol medelijden en de andere keer vol afschuw of ongemak naar zit te kijken.
Chronic duurt anderhalf uur, maar dat voelt op sommige momenten veel langer. De film sleurt je tegen wil en dank mee, het duurt vrij lang voordat je er als kijker achter bent wat er nou gaat gebeuren. En net wanneer je je af gaat vragen waar regisseur Franco nou naartoe wil, net dat moment dat het eigenlijk teveel is, eindigt Chronic. Met een onverwachte schok die de film uiteindelijk toch compleet maakt. En ondanks het sombere beeld zielig? Nee, zielig is Chronic nooit.
Chronic draait vanaf 4 augustus in de bioscoop.
