De wereld heeft in de filmgeschiedenis al heel wat te verduren gekregen aan buitenaardse dreiging. De ene keer leidt dat tot spectaculaire aanvaringen en explosies (Independence Day), de andere keer tot existentialistische introspectie (Melancholia). En nu is er een Nederlandse sciencefiction film waarin het menselijk leven wordt bedreigd door een kosmische straling. Helaas faalt Capsule op alle fronten.
De straling die het leven op aarde bedreigt kan alleen worden overleefd in speciaal gebouwde capsules. Daarvan zijn maar een beperkt aantal beschikbaar en dus moet er een selectie plaatsvinden. Gedragswetenschapper Ichigo heeft een test ontwikkeld waardoor kan worden vastgesteld hoe empathisch iemand is. Waarom dat van belang is en wat de test van Ichigo controversieel maakt, wordt nooit echt duidelijk. Wat de test inhoudt overigens ook niet.
Meer dan om de capsules en de selectie daarvoor draait de film namelijk om de relaties van een aantal personages die worden gevolgd. Het zijn personages die nergens aan hun cliché weten te ontsnappen en ondanks de overdaad aan sores, ontbreken de werkelijke dilemma’s die de kijker het verhaal in moeten trekken. Het script en de regie bieden onvoldoende mogelijkheid een connectie te maken met de personages en ondermijnen daardoor, o ironie, de empathie van de kijker.
