“De overheid die een krachteloze indruk maakt is riskant voor het voortbestaan van het sociale contract. Terugval in anarchie is altijd mogelijk, vermoedelijk sneller dan je denkt. Om dat te voorkomen is het, in geval van een terroristische dreiging, niet alleen onvermijdelijk, maar zelfs wenselijk als zij met de spierballen rolt. Zo laat de zwaardmacht zien dat het haar ernst is.
Deze dimensie van het terrorisme – de staat die wordt uitgedaagd in zijn bestaansrecht – blijft veelal onderbelicht. In de commentaren draait het doorgaans om de hoeveelheid doden. Waarna het grote relativeren kan beginnen, want hé, hoeveel slachtoffers vallen er nu eigenlijk door terreur! In de auto stappen, wordt ons op het hart gedrukt, dat is pas gevaarlijk.
Dat mag zo zijn, maar enkel de redactie van De Correspondent laat zich door deze wijsheid kalmeren. Verder blijft de beoogde geruststelling uit. Dat is omdat de vergelijking niet opgaat. Allicht kun je slachtoffers turven, maar op die manier misken je de politieke schade die terrorisme wel aanricht en het verkeer niet. Verkeersslachtoffers zijn niet te herleiden tot kwaadaardige intenties. Noch leggen ze het falen bloot van politici die er kennelijk niet in zijn geslaagd burgers te beschermen tegen gerichte bloeddorst.
De schade door toedoen van terrorisme beperkt zich niet tot bloedvergieten, dat zich laat uitdrukken in het aantal doden en gewonden. Een andere schadepost is gezichtsverlies door de overheid – een proces dat zich sluipenderwijs voltrekt.”
Hee, een filosoof met nuttige, ware, realistische en spijker-kop-raak uitspraken. En dat in de Volkskrant!
