Graag maak ik de wereld een stukje beter. Ik geloof in liefde en geluk en voorspoed voor iedereen. Tolerantie en vrede. Sociale huisvesting, nivelleren, basisinkomen, gratis zorg, onderwijs, duurzaamheid, respect en fatsoen. Om dat te bereiken ben ik de journalistiek in gegaan. Want met journalistiek kun je de wereld echt wel veranderen. Mensen die niet geloven in de kracht van verandering zijn cynisch. Mensen die cynisch zijn moeten worden gedemoniseerd, net zolang tot er iemand opstaat die als gevolg daarvan de trekker overhaalt. Ook dat hoort bij een stukje verandering.
Stel: je twittert een foto van een huilend Syrisch jongetje dat tussen het graf van zijn vader en het graf van zijn moeder ligt te slapen. Vader en moeder zijn natuurlijk doodgeschoten. Dat staat niet op het graf maar: Syrië, dus doodgeschoten (schuld van patroon van discriminatie, duh…). Kindje ertussen. Tranen. Like. Duimpje. Retweet. Artikel van 16.359 woorden op De Correspondent. “Goed dat ik er bij hoor Femke!”. Next. Herhaling. Ad infinitum.
Een prachtig symbool van de strijd tussen het zichzelf superieur noemende rijke westen en een oorlogsgebied als Syrië waar mensen door sociale omstandigheden, armoede en discriminatie plus racisme moslimextremist worden waardoor onschuldige jongetjes bij het graf van hun ouders moeten slapen.
Zo’n foto dus.
Als dan blijkt dat het niet om een echt Syrisch jongetje met zijn dode ouders gaat maar om een ludiek kunstproject dan zeg je niet, heel cynisch, ‘ik ben genaaid’ of ‘godverdomme, dat heb ik weer, klootzakken!’, nee, dan zeg je: ‘Okee, maar dankzij het twitteren van deze foto heb ik mensen toch weer even aan de schrijnende situatie in Syrie herinnerd’.
Kijk, dát is nou de wereld stukje bij beetje veranderen.
“Zoals het cliché klinkt in de uitgestrekte galmende wezenloosheid van een totaal verwende fopgeneratie die niet gewend is ‘nee’ te horen klinkt het nergens.” – De eenzame roeper tijdens het interbellum
Om het goede van alles wat wij stinkend rijke westerlingen (schuldig aan onderdrukking, slavenhandel, uitsluiting, diefstal, roof en het produceren van goedkope kleding waardoor arme kindertjes in Bangladesh met een prothese-arm desnoods met geweld worden gedwongen om op de voorpagina van de nrc.next te gaan staan om zoveel mogelijk mensen op sociaal-democratische wijze een hypocriet schuldgevoel aan te praten) de afgelopen jaren hebben opgebouwd ook te kunnen doorgeven aan komende generaties ga ik mij inzetten voor een nieuw kunstproject in Manhattan, getiteld L’Art pour ego, waardoor ik dus elke week businessclass heen en weer naar New York moet vliegen.
Graag ontvang ik daarvoor subsidie. Dat kan als u een intentieverklaring tekent en mijn kunst nu alvast bestelt. Afbestellen kan altijd nog. Kruisje zetten is voldoende.
“Een kind boven de evenaar is later vaak ook gewoon een ordinaire bedelaar. Alleen noemen ze het anders. Voor kinderen van daajrrrr.” – Vara
Nogmaals: de wereld een stukje beter maken begint bij publieke omroep-journalistiek. Daarna bij jezelf. Wie niet geeft is zielloos. Niet Goed Volk. En is cynisch. En leest Telegraaf/Geenstijl/Powned/SS/neonazi/nsb/oorlogsverleden dus is eigenlijk gewapend rechts dat Europa kapot wil maken.
Vandaag heb ik de hele dag mijn onderbroek binnenstebuiten gedragen. Dit in het kader van #iwillnottoleratethisshitanymore. Er was niemand die het doorhad. Maar alle beetjes helpen.
Zeggen van niet is realisme.
Realisme is benoemen.
Benoemen is racisme.
Bas Heijne zegt het ook en die kerkt bij de BKB, biddend op z’n blote knietjes voor onszelf, onszelf, onszelf en alle zielige arme mensen in naam van de heilige Felix, Frenk en Matthijs, amen.
Vanaf morgen maak ik mijn twitteravatar groen. Uit respect voor alle hipsters die geen Macbook Pro kunnen betalen om daarmee in de Coffee Company actie te voeren op Facebook voor een beter Zuid-Amerika.
Als iedereen zijn groene avatar inlevert voor een roze twibbon tegen borstkanker organiseren we een colourrun tegen sekseongelijkheid zonder Bart Smit-folders en richten we een nieuw literair blad op voor mensen die lezen haten maar liever op een 100 procent blank evenement over literatuur in de multiculturele samenleving hun nieuwe liefde, huisinrichting en hopeloze sollicitatie bij de DWDD-redactie bespreken.
Je kunt altijd nog iemand uit je eigen kerk trouwen. Netwerken tot de dood ons scheidt.
Lege bierflesjes gaarne in de daarvoor bestemde rondvaartboten werpen.
(Ingezonden kijkersvraag: M.H en E.B vragen zich af: “Nu zijn we zeker weer pathetische gutmenschen omdat we de hele week dag in dag uit hebben getwitterd hoe erg we vrijwel alles vinden wat mijlenver heel veilig buiten onze comfortzone gebeurt?”)
(Antwoord: ja.)
Warme groeten!
“Het bereiken van een veld vol bloemen om te plukken is lang zo leuk niet als de reis er naartoe” – Yvon Jaspers
P.S.
Deze column is loeileuk!
