De eerste Koningsdag leek verdacht veel op Koninginnedag. Welke mensen deden weer ongelofelijk hun best om in het gevlei te komen van de Oranjes? En wie durfde er wél iets oprechts te zeggen?
1 Fred de Graaf
Daar stond-ie weer, de grootse lakei van de Oranjes. Het VVD-knipmes dat als voorzitter van de Senaat op geniepige wijze de gekozen parlementariër Wilders uit het zicht van de kronende koning hield dook vandaag ineens weer op als ceremoniemeester in Amstelveen. De Graaf is de politieke bodyguard van de Oranjes. In Apeldoorn sprong hij als burgemeester bijkans voor de aanstormende Suzki Swift van Karst T. En nu mocht de waarnemend burgemeester in Amstelveen weer Hekking-achtig achter rokken van de Oranje aanhuppelen. Fred de Graaf’s benoeming in Amstelveen was een beloning voor zijn jarenlang gelik, maar dat ontkent-ie zelf. Hij denkt dat zoiets chique is. Maar dat is het niet. Zoiets ontkennen is net zo dieptreurig als serieus knikken naar mensen die in een dorp staan te sjoelen in een boerenkiel. En blijf met je tengels van de billen van Máxima af, smeerlap.
2 Frits Barend
Kom op Frits, wat doe je nou? Je bent een gezonde Amsterdamse Republikeinse jongen toch? Dat je bij de uitvaart van Hazes tot troetelkind van het volk wilde worden gekroond, konden we nog enigszins appreciëren. Maar dat je nu in Oranje-gekleurd Amstelveen ten overstaan van een bejaard bibliotheek-publiek een nietszeggend stukje uit een boek voorleest, dat stáát je niet. Dat is schmieren met de verkeerde partij, amice. We zullen het niet doorvertellen, maar we hebben het wél gezien.
3 Kassa’s Brecht van Hulten
Ze voelde zich te min om RTL Boulevard te presenteren dus nu mag madam elke zaterdagavond gedupeerde mensen naar de mond praten in Kassa. (Het is altijd de schuld van De Bank, De Telecomprovider of de Keukenboer). Je zou verwachten dat die linkse Kassa-redactie eens uitrekent wat nu de waarde is van de Oranjes, maar néé…het programma besteedde amechtig aandacht aan een ruilsite, omdat ’de ene helft van Nederland zijn spullen verkoopt aan de andere helft van Nederland’, glom Brecht. Als de VARA ook al verTrost dan wordt het tijd dat de Oranjes hun eigen oppositie creëert (zie *).
4 Kysia Hekster
Tegen Poetin durft dit ex-NOS-keffertje uit Moskou lekker te keer te gaan achter een dijk van morele superioriteit, maar als de koning naar haar lacht dan is alles ’fan-tas-tisch’. De NOS deed verslag en meldde als ‘nieuws’ dat de drie prinsesjes aanwezig waren, en zomaar het publiek in konden lopen. Toen Willem-Alexander, Friso en Constantijn jong waren schoten ze met elastiekjes op al die weekhartige royalitywatchers. Het wordt tijd dat de drie meiden een windbuks kopen, en ta-ta-ta doen op deze laffe windvanen.
5 De Amsterdamse Watergraafsmeer
Ze hebben er iets minder geld dan in Amsterdam-Zuid, maar wel een bak méér pretenties. Het hele jaar kakelt deze wijk, die bewoond wordt door radio, tv en acteerluitjes geëngageerd voor zich uit, met elkaar, over elkaar, of soms in elkaar. Dan zijn ze lekker kritisch, maatschappelijk bevlogen en regeren ze de wereld vanuit hun studeerkamers. Maar één per jaar trekken deze gewetensvolle zedenmeesters in Amsterdam-Oost een Oranje-overall aan en ontvangen ze met de neus in de lucht de rest van Nederland in de wijk, want dan zijn zij de grootste Oranje-Jehova’s van het land. Dan komt de NOS filmen en wordt de gehate Fredje Teeven in zijn Oranje-polo op zijn schouder geslagen. Dan voelen ze zich zelf even de onderkoningen van de natie.
* Driewerf hoera voor Pieter van Vollenhoven. De grootste Oranje-criticus bevond zich vandaag in de koninklijke familie. Mr. Pieter kwam met het blije bericht dat we eindelijk bevrijd worden van het wanstaltige Oranje-volksfeest, waarbij hij en de rest van de familie als een soort circusartiesten langs bejaarden, gehandicapten en homo’s worden geloodst. Dat was natuurlijk dertig jaar lang verschrikkelijk om aan te zien. In een kort interviewtje zei Mr. Pieter dat het misschien (je zag hem hopen) de laatste keer was dat we naar deze kolderieke folkore hoefden te gluren. En toen maakte hij de opmerking van de dag. Normaal gesproken kwamen de mensen elk jaar ook voor hem, omdat hij op 30 april altijd jarig was. ’Nu moet ik nog even wachten op een cadeautje’, spotte hij. Zo kénnen we hem weer. Opportunisme met een glimlach. Toen het Wilhelmus even later werd ingezet in Amstelveen zong hij niet mee. Dat was de mooiste verzetsdaad van de dag.
