Frank Vandenbroecke is overleden. Deze begenadigde wielrennen is in Senegal dood aangetroffen. De man was een hele goede wielrenner, het leven beheerste hij aanmerkelijk minder. Allerhande dopingverhalen, dopinggeruchten, drugsverhalen en depressies speelden hem parten. Hij ondernam zelfs meerdere zelfmoordpogingen. Dat maakte hem wel tot een eeuwige lieveling van het toch al wielerminnende België. Ook al reed ie sinds 2000 nauwelijks een platte prijs, hij bleef populair. De kranten hadden altijd iets over hem te melden.
Dat maakte Vandenbroucke pas echt mooi. Die blijvende adoratie door de Belgen. Iedere keer dat ie weer bij een nieuwe ploeg begon, was het hosanna bij de zuiderburen. Iedere keer weer hopen op de wederopstanding. Vorige maand nog was op de voorpagina’s te lezen: “hij kan nog een klassieker winnen“. Ondertussen juichden ze voor Peter van Petegem, voor Stijn Devolder, voor Tom Boonen, vooral voor Tom Boonen. Maar eigenlijk wilden ze juichen voor VDB. Ook al was ie dopingzondaar (longembolie kan een gevolg zijn van EPO-gebruik), ook al was ie half gek. Want dat is fietsen: supporteren voor de underdog. En met die underdog meelijden. Zeker als hij VDB heet.
Zelf na zijn dood gaat dat door. Nu al circuleren er geruchten over slaapmiddelen, over hoeren, over “voor de laatste keer de boel op een rijtje krijgen“. ZO iemand kan alleen maar geliefd zijn. Want, op z’n Hugo Camps: VDB, dat was geen fietsen, maar het leven zelf.
Als In Memoriam, VDB op de fiets:
