‘We hebben tolerantie verward met onverschilligheid. Geen tolerantie meer opbrengen voor intolerantie’
“Rita Verdonk accepteerde niet dat een Islamitische man weigerde om haar de hand te schudden. Zij maakte daar terecht een punt van. Ze verdient daarvoor alle lof, maar kreeg ook veel, onverwachte kritiek uit progressieve hoek.
Want: ‘Als handen schudden met vrouwen nou niet geaccepteerd wordt in de cultuur van deze groep, dan moeten we daarvoor alle begrip hebben. Alle culturen zijn gelijkwaardig’.
Ik vind dat een verschrikkelijke misvatting. Frits Bolkestein zei het al in de 90’er jaren: Alle culturen zijn helemaal niet gelijkwaardig. En ik zeg het hem na: De onze is een stuk beter dan alle andere die ik ken. In ieder geval voor de vrouw. In ieder geval voor de homo of de transseksueel. In ieder geval voor mensen die niet behoren tot de groep van de machthebbers.
Moeten wij dan ook niet een compromis sluiten met de mensen die onze normen en waarden afwijzen. Een beetje water bij de wijn doen? Waarom zou je nou zo moeilijk doen als iemand weigert om jou een hand te geven omdat je een vrouw bent?
Mijn antwoord daarop is heel helder: nee! Wij schudden niet zomaar elkaars hand in dit land. Dat staat ergens voor. Dat staat voor gelijkwaardigheid. Wie mij niet de hand wil schudden omdat ik een vrouw ben, trekt mijn gelijkwaardigheid in twijfel.
Natuurlijk weet ik dat het in de jaren ’50 in Nederland ook anders ging. Vrouwen moesten zich zedig gedragen, scheiden was een taboe en je werd geacht alleen voor het huis en de kinderen te zorgen.
Homoseksualiteit stond in de jaren ’70 nog officieel te boek als psychiatrische stoornis. Ik hoor dat ook vaak als tegenargument. En dat is een gek argument, want wij hebben ons daar toch niet voor niks uitgevochten? Wij willen daar toch niet naar terug? Vroeger was in vele opzichten helemaal niet beter!
Het zijn vaak hoogopgeleide mensen die bereid zijn tot dat compromis op onze kernwaarden. Mijn vraag is: ten koste van wie gaat dat compromis? Niet ten koste van de man. Niet ten koste van de moskee. Dat compromis gaat ook niet ten koste van hoogopgeleide globalisten. Die altijd hun eigen weg kunnen gaan. Die over het algemeen omgaan met andere hoogopgeleide mensen. Wie van u heeft eigenlijk een buurman die moslim is? Een teamgenoot op de sportclub? Een zwager of een vriend?
Wie van de vrouwen in de zaal heeft eigenlijk met deze dilemma’s daadwerkelijk te maken in het dagelijkse leven?
Nee, dat compromis gaat ten koste van mensen die geen keuze hebben in te zijn wie ze zijn. Homo’s, transgenders, vrouwen. Het gaat ook ten koste van mensen die kiezen anders te zijn. Het gaat ten koste van de moslimvrouwen die proberen wat meer vrijheid te veroveren. De moslims die gewoon meedoen in deze samenleving en die als allereerste last krijgen van oprukkend fundamentalisme.
Het gaat ten koste van de moslims die worden belasterd als zij met u en met mij omgaan. Die worden uitgemaakt voor hypocriet of nep-moslim. Het gaat ten koste van de meisjes die op straat worden aangesproken als ze geen hoofddoek dragen.
Het gaat ten koste van de kwetsbaren in onze samenleving, van de ouderen met weinig geld en mogelijkheden, die niet kunnen vertrekken uit hun oude buurtje. Ook al kennen ze daar niemand meer, is er niemand meer die hun taal spreekt – geen bakker of slager om even een praatje mee te maken – en voelen zij zich niet meer thuis, maar in het buitenland.
Zij zijn degenen voor wie we moeten knokken. Voor wie we de vrijheden die dit land biedt, moeten verdedigen. Voor wie wij never nooit niet onze vrijheden moeten inleveren.
En ik vind dat wij daarin compromisloos moeten zijn.
De vrijheid van meisjes in de Haagse wijk Transvaal om zónder hoofddoek de straat op te gaan. De vrijheid van meisjes om in bikini te kunnen zwemmen – ook moslimmeisjes – die daarvoor kiezen, zonder sociale druk en zonder dat ze worden lastig gevallen.
Mijn ouders konden scheiden. De vraag is: kunnen moslima’s dat ook? Mijn zus kon uit de kast komen. De vraag is: kan Mohammed dat ook?
Er zijn genoeg mensen in de migrantengemeenschappen die snakken naar vrijheid, met of zonder hoofddoekje. Die vooruit willen. Mijn vraag is: kúnnen ze dat ook? Gelden onze vrijheden, onze Grondwet, onze kernwaarden ook voor hen? Of accepteren wij het bestaan van parallelle werelden in Nederland, met parallelle werkelijkheden. Vrijheid voor de één, onvrijheid voor de ander.
Als het gaat om vrouwenrechten in de islamitische gemeenschap in Nederland blijft het opvallend stil.
Wij maken ons druk om het glazen plafond, dat is ons feminisme. Maar we negeren dat in ons eigen land vrouwen opgesloten zitten en niet mogen werken. Wij, die als geen ander weten dat verandering in gezinnen begint bij de vrouwen, bij de moeders, zijn niet solidair met de dappere vrouwen die hun cultuur ter discussie durven te stellen.
Wij, die ons hebben losgemaakt van de kerk, bespreken de rechten van moslimvrouwen niet met deze vrouwen, maar met mannen. Met het patriarchaat.
Wij, die alle heilige huisjes omver hebben geschopt, vinden dat anderen zich maar in hun cultuur moeten schikken. En wij laten degenen die vooruit willen, vallen. Dat is niet progressief. Dat is het tegenovergestelde van progressief. Het is mensen terugduwen naar een feodaal verleden.
Afgelopen juni, 12 juni, hadden we die vreselijke aanslag op een homobar in Orlando. Het nieuws was net bekend toen een raadslid haastig een tweet verstuurde, dat er in de Verenigde Staten toch nog steeds meer doden vielen door ongelukken met wapens dan door moslimgeweld. Een onbegrijpelijke relativering, die ontkent dat dit een aanval is op onze manier van leven, op onze cultuur, op onze vrijheden.
Die realiteit is kennelijk te ongemakkelijk.
Wie durft na de Deense cartoonist Kurt Westergaard, na submission van Theo van Gogh en Ayaan Hirsi Ali, na Charlie Hebdo nog islamkritische boeken te schrijven, cartoons te tekenen of films te maken?
Er zijn homoseksuele leraren die terug de kast in zijn gegaan, althans onder schooltijd. Er zijn klassen waar niet over de Holocaust kan worden gesproken. Deze dingen gebeuren in 2016 in Nederland.
We hebben tolerantie verward met onverschilligheid.
Wat is de toekomst van de kinderen die op dit moment leren dat ze Nederland moeten haten?
De aanslagen in Frankrijk, België en Duitsland zijn aanslagen op onze vrijheid en onze waarden. Het gewelddadige gif dat niet alleen binnenkomt in het kielzog van de echte vluchtelingen, maar ook wordt gerecruteerd in onze wijken. Onder ónze moslimjongeren.
Ooit zei de toenmalige minister van justitie, Piet Hein Donner dat als twee derde de sharia wil in Nederland, de sharia er zal komen. Ik zou willen zeggen: dus niet zonder dat wij onze vrijheid verdedigen, dus nooit zonder strijd, dus over my dead body.
De politieke islam, zoals het salafisme. Dat uiteraard maar één doel heeft en dat is hier in Nederland de democratie de nek om te draaien en de islamitische heilstaat te stichten.
We zijn wakker geschud. Wij moeten ons verhaal weer op orde krijgen. Wij moeten weten waar we voor staan. En dat moeten we voor het voetlicht brengen. De vanzelfsprekendheid is weg.
Je tegenstander geef je geen subsidie. En die laat je niet met rust! Daar bemoei je je mee tot vervelens toe. Die maak je het lastig, heel lastig, op alle fronten.
Het gaat om onze gezamenlijke toekomst en die van onze kinderen.
Rechtse heilige huisjes – dat je niet mag leren en werken, totdat helder is dat je mag blijven – en linkse heilige huisjes – dat alle culturen gelijkwaardig zijn – moeten sneuvelen.
Geen tolerantie meer opbrengen voor intolerantie.
Ik stel voor dat we solidair zijn met de dappere vrouwen, bij wie de verandering begint. De moeders en dochters. We beschermen hen tegen een ongewild religieus gevangenschap, onder het mom van een huwelijk, waar ze niet vanaf kunnen. Als we daarvoor de wet aan moeten passen, dan moeten we dat doen.
Ik stel voor dat we geen subsidies meer stoppen in al die religieuze groepjes, Laten we onze steun verleggen naar de vechters voor de vrijheid. Zij zijn onze gesprekspartners.”
Natuurlijk, deze HJ School-lezing van Edit Schippers (VVD) is onderdeel van de VVD-verkiezingscampagne. En zodra je op de VVD stemt omdat je denkt dat een dergelijk verhaal dan ook echt zal worden uitgevoerd, verdwijnen al deze idealen weer als sneeuw voor de zon. Iedereen weet inmiddels dat VVD-politici keiharde leugenaars zijn die bereid zijn hun ziel te verkopen voor een zetel om daarna hun ziel weer te verkopen aan de intolerantie en onvrijheid van coalitiepartners.
Maar toch: Schippers heeft de lezing wel in deze woorden uitgesproken. En wat ze zegt zal haar beslist niet alleen op felicitaties, bloemen en bonbons komen te staan. Op Joop.nl (een website van de ‘verschillige’ VARA, onderdeel van de NPO, die zegt te willen ‘verbinden’) zullen ze de komende weken alles in het werk stellen om minister Schippers te belasteren. Linkse Twittertrollen en online stalkers zullen het leven van minister Schippers proberen te verzieken (dat is namelijk wél verschillig en fatsoenlijk) en tout Oude Media zal dagen weken maanden over Schippers heen kotsen omdat ze het als minister heeft gewaagd realistisch te zijn en problemen te benoemen. Het zal straks niemand verbazen als er massaal aangifte wordt gedaan tegen Schippers wegens ‘racisme’ en ‘islamofobie’. De voorbedrukte aangifteformulieren liggen vast al klaar.
Veel erger nog: voorlopig zal Edith Schippers extra beveiliging nodig hebben. Iedereen weet dat je de islam niet mag beledigen, laat staan de radicale islam. De extremistische koppensnellers hebben er absoluut geen moeite mee om na het bedreigen van Geert Wilders in één moeite door Edith Schippers te intimideren.
Wat dat betreft zouden wij niet in haar schoenen willen staan. Dus wat je ook van deze voor de hand liggende verkiezingscampagnestrategie vindt, die Edith Schippers heeft in elk geval wel cojones.
En meer dan 100 procent gelijk.
