Hoe doe je dat, als een datum je bij ontwaken in je gezicht ademt, als een datum al vijftien jaar in de diepste laag van je bewustzijn is getatoeëerd met as en haat, nota bene in een hier niet eens gangbare notatie, maand/dag, 9/11? Hoe kijk je, voor de vijftiende keer, terug op die ene dag? Hoe ervaar je ooit géén verslagen, machteloos en sensationeel wraakzuchtig rillen van lijf, leden en geest bij het zien van die vele beelden en foto’s, de één nog iconischer dan de ander?
Falling Man blijft vallen, het staketsel van de toren blijft smeulend uit de puinhopen oprijzen, het tweede vliegtuig blijft, uit tientallen invalshoeken en in evenzoveel beeldkwaliteiten, altijd op de South Tower af suizen. Als die oude mop van de Belg die een film tweemaal bekijkt en teleurgesteld is als ook de tweede keer de held van het verhaal in de valstrik loopt; hij wist toch na één keer wel dat de boef daar in hinderlaag lag?
Maar nee. Daar ramt United Airlines 175 toch echt gewoon de toren. Niemand zag Falling Man ooit landen, niemand zag hem überhaupt ooit nog. Het puin hield op met smeulen en werd geruimd. ‘Debris’ is het enige woord waarvan ik nog exact de datum weet dat ik het leerde. 9/11, in een hier niet eens gangbare notatie.
Het moet, vijftien jaar na dato, voor de kwaadaardige islamitische krachten achter de aanslagen van 9/11 en de vele, vele, vele aanslagen op Westerse bodem (en wereldwijd) die volgden, een rare gewaarwording zijn dat het gros van de Westerse leiders, media en burgers nog altijd de oorlogsverklaring van de mohammedaanse terroristen angstvallig afhouden.
Dat we het na zo veel terreur en bloeddorst nog altijd hebben over tolerantie, sociaal-economische factoren en, godbetert, ‘islamofobie’; ik was geneigd dat te beschouwen als een overwinning van het islamofascisme op de vrije, open, gelijkwaardige Westerse esprit.
Maar misschien zag ik dat verkeerd. Als ik een van de vele filmpjes van het aanstormende vliegtuig opnieuw bekijk, slaat hij telkens weer vol in de Zuidelijke Toren. Nooit is de afloop anders, ook al is er altijd en volkomen irrationeel weer dat vage wensdenken dat het gewoon niet kán, nee, toch, hij zal toch op het laatste moment..? Bam. Nee.
Misschien zijn degenen die de oorlogsverklaring niet hebben geaccepteerd nog altijd in shock. Misschien zien zij ook iets wat ik niet zie, en is het domweg ontkennen van oorlog geen mentale zwakte of lafheid. Misschien is het voor hen een overwinning om te blijven hangen in de seconde voordat de neus van American Airlines 11 WTC Noord, de eerste getroffen toren, raakt. In die seconde kan het nog niet waar zijn. Er is in die seconde nog geen impact. Misschien zit de kracht van het ontkennen van de oorlog die tegen ons gevoerd wordt, wel in het vertikken om verder te leven dan precies die seconde op 9/11/2001.
Wie het filmpje van het tweede vliegtuig verder kijkt, ervaart keer op keer na die laatste seconde voor impact de woedende teleurstelling en, althans ik spreek voor mezelf, ook nog altijd verbazing: dit méén je niet. Dit gebéúrt niet.
Degenen die weigeren de oorlogsverklaring te erkennen, degenen die oprecht nog menen dat de islam een constructieve rol vervult in het Westen, degenen die zich vooral zorgen maken over islamofobie en om populisme, misschien zitten juist die mensen de moslimterroristen wel het meeste dwars. Zij ontkennen de impact van 9/11. Zij leven nog in de wereld zoals die er voor het laatst was in die ene seconde, toen Falling Man nog gewoon aan zijn bureau zat. In een toren die niet smeulde. Toen wij hier elf september nog als 11/9 schreven.
