“Gedurende de cursus, die niet langer dan een uur duurde, werd mijn geschiedenis ontkend, de moord op mijn volk goedgepraat, en werd een beweging die als enige doel heeft Israël te vernietigen toegejuicht. Er werd gezegd dat het prima is goed te praten als onschuldige Israëli’s worden afgemaakt, terwijl werd ontkend dat er oorspronkelijk al Joden woonden, en ook de holocaust en de moord op zes miljoen Joden werd ontkend. Waarom iemand met een beetje verstand deze laster als waarheden accepteert is mij een raadsel, maar het werd gewoon als waarheid geaccepteerd. Deze opmerkingen, en andere opmerkingen, werden begroet met eindeloos applaus en gejuich. Ik had het idee terug te zijn gereisd in de tijd.
Het was op dat moment dat ik me realiseerde dat elke identiteit en elke ‘intersectie’ van identiteiten werd verwelkomd en vereerd in de progressieve hoek – behalve de Joodse identiteit.
Toen iemand ‘Geen nikkers, alleen voor blanken’ op een Black Lives Matter-poster had geschreven werd een solidariteitsmars georganiseerd waaraan honderd studenten deelnamen. Ze deden hetzelfde toen iemand een homofobe tekst op de muur van een studentenhuis had geschreven. Maar toen iemand antisemitische teksten op een Vrienden van Israel-poster had geschreven was er geen solidariteitsmars, geen steun, geen woede.”
De titel van dit artikel in The Washington Post luidt: ‘In de safe spaces op de universiteitscampus zijn Joden niet welkom’. En met die titel is de hele lading dan ook gedekt. De drammende, jammerende, linkse, anti-kapitalistische, anti-seksistische, anti-racistische, altijd getriggerde progressieve, VICE-lezende, politiek correcte, special snowflake millennials zijn, uiteraard, ook pro-Palestina. Dus is de stap naar antisemitisme zo gemaakt. Je moet iemand de schuld geven van dat wat je triggert (vrijwel alles in het geval van millennials).
Lekker deugen en inclusief bezig zijn, maar wel verboden voor Joden.
Heeft u nu ook een déjà vu-gevoel?
