Een bruinogige kleuter kijkt vanachter het rafelige plastic dat zijn onderkomen vormt, naar de fotograaf. Het gezichtje is viezig maar alert, nieuwsgierig zelfs. Het arme schaap woont in Calais, in The Jungle, een hel op aarde die voor geen mens, laat staan voor kleuters met bambi-ogen, bewoonbaar is.
Vrijwel ieder niet emotioneel afgestorven mens heeft bij het zien van die foto de neiging om het kind mee naar huis te nemen, eens flink te badderen en ontluizen, in passende kleren te steken en na een overvloedig maal in een schoon, warm en vooral veilig bed te stoppen. Als ieder Hollandsch huisgezin er nou eentje neemt? Kan ons het schelen, zo’n Eritreetje of Syriërtje neemt nauwelijks ruimte in en waar er vier eten, kunnen er ook vijf eten. Toch? Dan zijn er in no time geen alleenstaande kinderen meer overgeleverd aan god weet wat voor kinderuitbuitende griezels.
Op dit sentiment spelen Linda Voortman van GroenLinks en Attje Kuiken van de PvdA in met hun wetsvoorstel inzake asielkinderen. We zullen de dames maar geen boze opzet aanwrijven, namelijk dat zij koste wat kost de asielindustrie willen blijven voorzien van verse aanvoer. Laten we uitgaan van hun goede bedoelingen en aannemen dat zij bij het zien van vluchtelingenkinderen niet verder komen dan die eerste emotie die ons allen bevangt: ‘Aggos, dat schááp. Hier ermee, aan onze boezem klemmen, eentje meer of minder maakt ook niet uit.’
Aan Libische en Turkse kusten knallen de champagnekurken en rinkelen de kassa’s in de woningen van de mensensmokkelaars, als hun onzalige voorstel het haalt. Wrakke bootjes worden volgeladen met Alans en Ormans, fotogenieke leedwezen worden als vooruitgeschoven posten naar Nederland gestuurd, eruitzien als een zigeunerkindje met traan-schilderij is je paspoort.
En dan is er die verblijfsstatus, en die opvang bij lieve PvdA-moekes, en dan blijkt dat het vluchtelingetje ouders heeft. En broertjes en zusjes. En die zijn ook onderweg of zitten in een AZC. Uitzetten zou toch inhumaan zijn? En daar gaan we weer. Ik kende de term niet maar iemand wees mij op het cynische begrip ‘anchor baby’. Een zielig kind als pressiemiddel om de rest van de familie van een anker in het gastland te voorzien.
De PvdA en GroenLinks willen heel, heel veel ankers voor grotere families zich hier laten vastleggen. Een onzalig plan, dat de stroom van minderjarigen naar Europa zal vergroten en hun reis gevaarlijker, want zonder ouders, zal maken.
Ieder kind op de wereld zou ’s avonds met een volle maag in een schoon, veilig bed gestopt moeten worden door mensen die van hem houden. Maar zodra zieligheid een argument wordt om even vérstrekkende als kortzichtige politieke besluiten op te baseren, is het einde zoek en is op termijn ieder kind hongerig en in gevaar.
