Normaal gesproken schrijf ik op sites of in blaadjes maar vandaag schrijf ik gewoon hier als mijzelf. Ik ben een man met een dubbele loyaliteit: Nederlandse afkomst, toekomst in het buitenland. Getogen op de Veluwe, gevormd in Amsterdam. Er zijn zoveel manieren om jezelf voor te stellen aan de wereld om je heen. En toch, toch word ik vaak gereduceerd tot iets simpels: fascist, racist, seksist, haatzaaier, misantroop en mijn favoriet: islamofoob.
In de ogen van velen is dit wat ik ben. Maar dat is eendimensionaal. Dat is te simpel, te makkelijk. Niemand is zo, ik niet en jij ook niet. In mijn werk ben ik een kameleon zou je kunnen zeggen. Ik ben columnist dus ik wind me over verschillende dingen op: te weinig zorg voor ouderen en zieken, de dreiging van anti-westerse georganiseerde religies, het dreigende einde van vrijheid van meningsuiting, het doodschieten van cartoonisten, het afslachten van concertbezoekers in Parijs. Dat is mijn vak, dat is mijn kracht. Geef me een Blendle-nieuwsbrief en ik wind me zo op dat er een column uitrolt. En met die woede vind ik een weg in het verhaal.
Maar vandaag ben ik niet de columnist. Vandaag ben ik gewoon Bertje. En ik maak me zorgen. Ik maak me zorgen om een verhaal. Het verhaal van Nederland. Een verhaal dat de juiste woorden verdient maar het niet krijgt. Als ik nadenk over dit Nederland dan schieten negatief geladen, beladen woorden aan me voorbij: ‘islamisering’, ‘cordon sanitaire’, ‘etnisch monopolie op geweld en criminaliteit’, ‘lage straffen’, ‘fatsoenlijke en betrokken rancune’, ‘verplicht door belasting meebetalen aan haatzaaiende hobby’s van een ander’, ‘stuitend moralisme’, ‘kankerhoer’. Woorden. Woorden, woorden, woorden, harde woorden.
Tekst gaat verder na video.
Weet je, soms zou ik best wel even graag met Nederland willen praten. Gewoon even één op één. Stel, Nederland is een persoon. Wat zou je dan tegen Nederland zeggen? Wat zou jij vragen aan Nederland? Ik weet wel wat ik zou vragen. Ik zou vragen: ‘Hee Nederland, what’s up? Af en toe ga je niet zo lekker. Af en toe ga je best wel slecht. Eigenlijk ga je af en toe best wel slecht.’ Ik zou zeggen: ‘Nederland, je bent je verhaal kwijt.’
En dat heb ik ook met Amsterdam. Ik woon zelf in Amsterdam. Het is de plek die we allemaal hebben leren kennen als de plek waar Marokkaanse jongeren die deel uitmaken van de georganiseerde misdaad meer dan twintig gruwelijke liquidaties hebben gepleegd, midden op de dag, met zware automatische aanvalswapens, waarbij zelfs een onschuldig slachtoffer viel. Criminelen die opgroeiden in Nieuw-West en ondanks de vele waarschuwingen nooit een strobreed in de weg kregen gelegd, omdat de PvdA vond dat Amsterdam ‘voor ieder1’ is en je dus daarom maar hulpverleners en subsidie moet sturen naar criminelen in de dop.
Maar voor mij is Amsterdam een warme plek. Het is de plek waar ik alweer jaren leef. Waar ik voor het eerst naar de hoeren ging. Hoeren die vandaag de dag meestal slachtoffer zijn van vrouwenhandelaren. Vrijwel uitsluitend allochtone vrouwenhandelaren, die niet worden veroordeeld omdat de softe Nederlandse D66-rechters ze doodleuk verlof geven om naar Turkije te reizen. Hoeren die straks allemaal illegaal zijn omdat Jojanneke, de PvdA, de EO en over ‘seksisme’ drammende UvA-meisjes denken dat prostitutie illegaal maken prostitutie ook werkelijk voorkomt (LOL). Waardoor mijn kinderen straks niet meer naar de hoeren kunnen.
En het zijn mijn kinderen waarom ik dit nu hier schrijf. En niet alleen mijn kinderen. Alle kinderen. De jeugd, de toekomst. Voor hen wil ik schrijven. Voor Nederland wil ik schrijven. En geen alternatieve column maar dé column. Het verhaal waarbij iedereen een rol heeft. Geen bijrollen, geen hoofdrollen, geen figuranten, nee, dit verhaal heet ‘Iedereen’.
Maar helaas is de realiteit nog anders. In het Nederland van vandaag zien we hoe NPO-stemmen zich verheffen. Elkaar overstemmen. Framen. Over elkaar heen bulderen van NRC-negativiteit. Zonder empathie. Zonder het vermogen elkaars rol in de maatschappij te begrijpen. En te zien. Empathie, empathisch vermogen heeft waarde.
En het is die waarde die ik met deze column hoop zichtbaar te kunnen maken. Te kunnen projecteren, tegen de achtergrond van een verenigd Nederland. Een verenigd Nederland dat vóór integratie en aanpassing kiest. Een land dat de westerse, liberale en seculiere in de grondwet vastgelegde normen en waarden verkiest boven de religieuze, patriarchale, gewelddadige en tribale tradities en schriftwetten van niet-westerse culturen. Gelijkwaardigheid van man en vrouw boven de vrouw als ‘akker en mantel’ van de man. Een land dat de kracht van woorden gebruikt om te verbinden. En niet om de PVV te breken of de schuld aan Geenstijl te geven.
En dit is wat we gaan doen. 25 september gaan we massaal samenkomen. Wilders-stemmers, Powned-leden, Geenstijl-lezers, alt-rechtsen, VNL’ers, associatieakkoord-wegstemmers, atheïsten, islamcritici, humoristen, cartoonisten, satirici, ironiegebruikers, Pim Fortuyn, Theo van Gogh, liefhebbers van het vrije woord. En gaan we lopen. We gaan lopen van de Linneausstraat via het Oosterpark naar de parkeerplaats van het Mediapark in Hilversum.
Aankomende zondag zal er op het Mediapark maar één zin klinken: ‘Nederland is van iedereen!’ Dus ook van mensen met rechtse opvattingen, liberalen, NPO-tegenstanders, PVV’ers, commerciëlen, provincialen, liefhebbers van grote horloges, miljonairs, ondernemers, nabestaanden van misdrijven die moesten toezien hoe de moordenaar van hun geliefde drie jaar kreeg omdat de rechter het nog geeneens doodslag wilde noemen, VVD’ers, Thierry Baudet, Annabel Nanninga, Dominique Weesie, Ayaan Hirsi Ali, hoerenlopers, vuurwapenbezitvoorstanders, erfgenamen van Van Gogh, populisten, Ebru Umar en zij die echt geen vanaf de gracht zichtbare boekenkast nodig hebben om te bewijzen hoe intellectueel ze zijn en hoe zeer ze deugen omdat ze niet geven om die oppervlakkige status maar om de inhoud van het bestaan.
Ik schrijf dit omdat ik er van overtuigd ben dat de antwoorden niet gaan komen vanuit de groep in de samenleving die zichzelf ‘progressief, betrokken, sociaal en verschillig’ noemen. Maar vanuit ons. Laten we met antwoorden komen. Laten we opstaan, voor datgene waar we in geloven. Laten we er staan 25 september. Laten we samen lopen. Geïnspireerd vanuit ons gezonde verstand. Want als iets echt vanuit je gezonde verstand komt, dan bereik je iedereen.
Dankjewel.
