Europa, mijn lieve oude continent, quo vadis? Elk nieuwsbericht vanuit dat ongrijpbare Brussel bezorgt me rillingen. Kafka had er mooi over kunnen schrijven.Je wordt op een ochtend wakker van gestommel. In de woonkamer tref je onbekenden in verhuizersoverall, bezig om je televisie in te pakken in bubbeltjesplastic. De schilderijen staan tegen elkaar bij de deur. Het bankstel is al weg. Je knippert tegen het felle ochtendlicht. Versuft vraag je de matineuze gasten: ‘Heren, wie bent u? Wat doet u hier?’. ‘Goedemorgen meneer Sanders, wij komen u helpen verhuizen!’
– ‘Maar daar heb ik niet om gevraagd! Ik ga helemaal niet verhuizen!’
– ‘Hee, dat is raar. Wij hadden toch echt de opdracht om… Hmm… Dit kan natuurlijk zomaar niet. Wacht, ik zet even deze doos in de wagen.’
– ‘Nee, ho eens even!’ …
– ‘Zo, daar ben ik weer. Weet u wat? Kleedt u zich eerst even rustig aan, neemt u een douche desnoods, dan gaan we zo eens rustig om de tafel zitten.’
Je gaat akkoord. Maar een kwartiertje later blijkt ook die tafel al in de verhuiswagen te zijn beland. De verhuizers werken fluitend door. Onverstoorbaar en onuitstaanbaar vriendelijk.
‘Ho, wacht eens even! Mijn fauteuil!’, roep je tegen de verhuizer die je favoriete leunstoel de kamer uit draagt. ‘Heren! Stop, dit wil ik helemaal niet. Waar moet ik heen?’
‘Mijnheer Sanders, u bent de klant. Natuurlijk doen we alleen maar wat u wilt. We zullen meteen stoppen. Laat me even dit lampje nog…’ ‘NEE! NEE! NEE!’
Telefoon. Een joviale stem. ‘Mijnheer Sanders! Ik ben Herman, de baas van dat spul bij u over de vloer. Maakt u zich geen zorgen hoor! U heeft al betaald en deze kanjers doen alles om u… Wat zegt u? U wilt niet verhuizen? Oei! Nou, dan moeten we natuurlijk stoppen. Onmiddellijk! De klant is koning tenslotte, nietwaar? Staat u mij toe. Ik moet even wat doorvoeren in de administratie en dan bel ik u zo terug.’
Als je de telefoon neerlegt blijkt inmiddels ook het dressoir verdwenen. Net als de gordijnen. Op het moment dat je fysiek wilt gaan ingrijpen, slaat de voordeur dicht. Piep, piep, piep. De verhuiswagen steekt achteruit en vermorzelt een tuinkabouter in de voortuin. Dan geeft de chauffeur gas en sjeest de straat uit. Met jouw dierbare huisraad rammelend in de laadbak. Geen idee waarom, geen idee waarheen.
Dat is in een notendop ‘het Europese gevoel’. Bij de verkiezingen voor het Europese parlement gaat het niet om het kiezen van een vertegenwoordiger. De vraag is: op welke verhuisfirma stemmen we?
D.M. Sanders is betrokken burger en gastdocent aan de Universiteit van Leiden en schrijft voor universiteitsblad Mare. Het liefst schrijft hij liefdesbrieven. Aanvragen via [email protected]. Hij is ook te bewonderen op Facebook.
