Arnon Grunberg, columnist van de Volkskrant (dagelijks op de voorpagina), wekt nogal eens wat woede bij lezers. Zo scheef hij onlangs dat een ‘eurokritische stem een stem op de fascisten is’ en voegde daar in zijn column van dinsdag aan toe dat eurokritici zijn te vergelijken met fascisten, Stalinisten en genocideplegers.
Kan, mag, moet, want columnist. Je bent columnist of je bent het niet. Om met Ebru Umar te spreken: “Een columnist zonder scherpe mening is geen columnist maar een Aaf”.
En daar heeft de Volkskrant er al genoeg van.
Maar een boze lezer die zich door Grunberg beledigd voelde en hier over mailde met de Volkskrant-hoofdredactie, vertegenwoordigd door assistent van de hoofdredacteur Melle Drenthe, ontving een wel heel merkwaardige reactie.
Zo deed assistent Drenthe een moedige poging tot uitleg en interpretatie van Grunbergs bedoelingen. Wat uiteindelijk resulteerde in:
“Arnon waarschuwt voor een politieke constellatie die zo instabiel is (de Weimarrepubliek) dat het ultra-nationalisme weer een kans krijgt. Kijk bijvoorbeeld naar het Front National dat de grootste partij is geworden in Frankrijk. Het is dus geen ongegronde belediging.”
Juist ja. Wie Front National heeft gestemd, heeft voor een nieuwe Weimarrepubliek gestemd, want ‘ultra-nationalisten’. En we weten natuurlijk allemaal wie er ook ultra-nationalisten waren tijdens de Weimarrepubliek, nietwaar? Bijles geschiedenis is voor Goed Volk niet nodig.
Dat columnist Grunberg graag, via de voorpagina van een ‘kwaliteitscourant’, lezers beledigt is zijn recht en taak. Maar dat de hoofdredacteur van deze courant bij monde van zijn assistent de lezer maar even vertelt welke democratisch verkozen volksvertegenwoordigers er op uit zijn de treinen weer naar het oosten te laten rijden is eenvoudigweg subjectief en onprofessioneel.
Als de courantenlezer een mening wil, dan leest die courantenlezer wel een van de vele columns.
De Volkskrant, verzetskrant voor iedereen die ook tegen ‘het nieuwe fascisme van de ultra-nationalisten van Front National’ is.
