“In de krant gaan we van ‘blank’ naar ‘wit’, lees ik bij de ombudsvrouw.
Ook ik moet aan mijn pensioen denken en zal de ombudsvrouw niet tegenspreken.”
Op zaterdag 5 november 2016 moest Volkskrant-redacteur Martin Sommer de lange, loodzware maar dappere strijd tegen de kwaadaardige kanker van politieke correctheid, die inmiddels door het hele lichaam van de Nederlandse journalistiek is uitgezaaid, voorgoed staken.
Martin Sommer, de oude wijze blanke man, boog zijn grijze hoofd, bukte diep, priemde zijn blote gerimpelde kont hoog in de lucht en liet zich vervolgens gewillig snoeihard in zijn reet neuken door de fatsoenlijke moralistische tirannen, gaslighters, profeten van het politiek correcte einde der laatste dagen, zij die moord plegen op de waarheid maar het ‘euthanasie’ noemen, propagandisten van het anti-realisme, verraders van volk, vaderland, waarheid, weten en wil.
In doodse stilte onderging hij zijn afschuwelijke lot.
Daarna richtte de oude blanke Martin Sommer zich weer op en sprak: “Vrienden, ik ben niet langer blank, ik ben wit. Daarom getuig ik heden: blank is wit. 2 + 2 = 5. Chaos is orde. Oorlog is vrede. Allochtoon is autochtoon. Islamkritiek is islamofobie. Islamofobie is racisme. Er is geen waarheid, ieder heeft zijn eigen waarheid. Ook ik ben niets anders dan taal. Alles is taal. Weg met mij. Weg met ons.”
En hij voegde daar al schreiend aan toe: “Want ook ik moet om mijn pensioen denken”.
Vanuit de hemelse gewesten klonk een oorverdovend gehuil waarvan de echo niet meer wilde wegsterven.
En begrijpen best dat je de babyboomer wel uit het egoïstische en onderdanige dagblad-CAO-loonslaafdubbeldenken kunt halen maar het het egoïstische en onderdanige dagblad-CAO-loonslaafdenken nooit meer uit de babyboomer.
Wij zullen de principes en ruggengraat van de onverschrokken blanke Martin Sommer, die dappere Volkskrant-strijder, de laatste journalistieke Mohikaan, hij die nog wel zag tussen de ziende blinden en nog wel luisterde tussen de horende doven, nog lang missen.
Wij geven hierbij te kennen zeer verdrietig te zijn over dit intense verlies. En zullen nooit vergeten hoe hij bleef strijden tot het allerlaatste moment, weigerde op te geven, zelfs niet toen ruggengraat en principes door de metastase van politieke correctheid levend werden opgevreten. Rechtopstaand, met open ogen onderging hij zijn leed. De naderende geestelijke dood staarde hij onverschrokken in de ogen.
Rust zacht lieve blanke vriend. Het is genoeg geweest zo. Het is niet onopgemerkt gebleven.
De blanke Martin Sommer zal deze week, samen met zijn principes en ruggengraat, in besloten kring worden gecremeerd. Gaarne geen bloemen en bezoek.
Foto: Maarten Brante
