Afgelopen vrijdag werd er eindelijk een leuk resultaat neergezet tegen een klein land toen Oranje het nietige San Marino vernederde. Waarmee we meteen de meest gehoorde smoes in voetballand naast ons neer kunnen leggen. Want we hoorden altijd na een schamele overwinning tegen een klein land dat kleine landen niet bestaan. En die bestaan wel. Want internationals konden zich gewoon nooit motiveren als het om kleine landen ging. Nu deden ze eens wat van hen verwacht werd. Voetballen en de boel slopen. Vernederen tot op het bot.
Amateurs
Kleine landen blinken vooral uit in anti-voetbal. Elke lastige bal verdwijnt in de tribune, combineren doen ze niet en als er eentje doorbreekt dan krijgt die een doodschop. Logisch. Want kleine landen kunnen niet anders. Het San Marino dat zich op het Apennijns Schiereiland aan de oostelijke kant van de Apennijnen geheel omsloten door Italië weet is zo’n klein land. Met slechts dertigduizend inwoners en een totale oppervlakte van eenenzestig vierkante kilometer is dat land ook met recht klein. De nationale selectie bestaat dan ook louter uit amateurs en een enkele matige prof. Misschien dat ze uitblinken in andere dingen, voetballen kunnen ze niet.
Buitenkanten voet
De passie van Oranje was afgelopen vrijdag hartverwarmend. Naast de overstapjes en de buitenkanten voet maakte men haast. Men toonde inzet. Gedrevenheid. Na zeven minuten maakte Van Persie één tegen nul en Huntelaar wist niet hoe snel hij de bal uit het net moest halen. Ook toen het negen tegen nul werd hield men de voet op het gaspedaal. En zo hoort het. In het verleden zagen de mensen op de tribune en voor de televisie te vaak wedstrijden die niet om aan te zien waren. Fluitconcerten waren niet zelden te horen. En altijd kreeg het kleine land de schuld. Niet waar dus. Zoveel is inmiddels duidelijk.
Kunnen we daarom in de toekomst verlost blijven van dramatische wedstrijden omdat de heren duur betaalde profs er geen zin in hebben? Dat de heren al hun skills benutten om het publiek te geven wat ze toekomt? Een voetbalshow? Een orgastisch spektakel gelardeerd met individuele hoogstandjes en een tiental fraaie doelpunten? Want die elf tegen nul is helemaal niet bijzonder. Dat hoort altijd zo te zijn.
