De Raad voor jeugdbescherming pleit voor afschaffing van internationale adoptie. Ze constateren dat kinderen die op jonge leeftijd worden geadopteerd vaak op latere leeftijd nog last hebben van het feit dat ze uit hun eigen cultuur zijn gehaald. En hoewel de overgrote meerderheid van de geadopteerde kinderen later succesvol is, geven ze op volwassen leeftijd toch aan zijn dat ze, ondanks hun succes, liever in het land van herkomst waren gebleven.
Het is op zijn minst opmerkelijk te noemen dat dit argument niet wordt gebruikt voor volwassenen. In hoeverre ligt jouw geluk in een middelgrote stad in Nederland als je bent opgegroeid op het platteland in Marokko, of een dorp in Syrië? De problemen die we hebben met een gedeelte van de allochtonen (ik weet het, een archaïsch woord) in ons land zijn voor een groot gedeelte terug te voeren op de onthechting van inmiddels de derde generatie.
En dat is niet verwonderlijk. Als volwassenen die al in hun babytijd zijn geadopteerd, en bovendien een geheel Nederlandse opvoeding hebben gehad, zich nog steeds niet geheel Nederlander voelen dan moet het voor mensen die op latere leeftijd in een nieuw vaderland komen helemaal een onmogelijke opgave zijn.
De constatering van de jeugdbescherming ondersteunt de gedachte dat het humaner is om vluchtelingen in de regio op te vangen. Verplicht alle landen die zijn aangesloten bij de Verenigde Naties een vastgesteld percentage van hun Bruto Nationaal Product in een pot te stoppen om bij alle brandhaarden in de wereld een menswaardige opvang te bouwen. Hiermee voorkom je ook dat de vluchtelingenstromen in de wereld onevenredig zwaar drukken op de landen van de EU.
En vluchtelingen die onverhoopt niet op deze manier kunnen worden opgevangen, krijgen hier een verblijfsvergunning voor maximaal twee jaar. Daarna mogen ze terug naar hun land van herkomst. De plek waar ze de meeste kans maken op een gelukkig leven.
