Veel Nederlanders zijn de weg kwijt. Ze lezen moeilijke boeken, zien overal nuances en twijfelen. Sommigen zijn zo in de war, dat ze zelfs goed en kwaad niet meer kunnen onderscheiden. Moet het nou links- of rechtsom? Ze weten het niet. (Ik denk nu helemaal niet aan de PvdA of aan GroenLinks.) Daarom is het fijn dat er mensen zijn die wél weten waar Nederland heen moet. Mensen met visie, met ‘fernsehen’, zoals de Duitsers dat zo mooi zeggen. Mannen zoals Dion Graus.
Dolfijnenpiemel
Als je mij vraagt welk dier ik zou willen zijn, ga ik twijfelen. Wil ik nou een glanzende Schotse herdershond zijn zoals Lassie, een dampende zwarte hengst als Black beauty of een majestueuze orka, zoals Free Willy? Geef me een half uurtje, ga ik een lijstje maken.
Dion Graus niet hoor. Hij twijfelt geen moment: Dion wil altijd een dolfijn zijn, net als Flipper. Logisch. Lachend kunstjes in het water doen én zieke kinderen helpen: geen dier doet ze dat na. En Dion heeft nog een slimme reden: als dolfijn kan hij met een zeemeermin trouwen. Ik zie daar allerlei praktische bezwaren bij. Wat voor kindertjes komen daarvan? En je dolfijnenpiemel onder water in een zeemeermin steken, hoe werkt dat?
Zielig
Dion haalt daar niet eens zijn schouders over op. Hij ziet de dingen helder. Helder alsof er een elektronenkanon achter zit. Dat is niet altijd zo geweest. Er was die dag dat hij zijn vrouw probeerde te wurgen, omdat ze wilde voorkomen dat hij zijn eigen vader een ton zou aftroggelen. Desperate tijden. Maar… toen zag hij het licht. Zo’n tien jaar geleden zat Dion in zijn Limburgse caravannetje Animal Cops op Animal Planet te kijken, toen hij een briljante ingeving kreeg: “hé wacht eens, dit kan ik ook! Er móeten zielige dieren zijn in Limburg.”
En ja hoor. Er waren zielige dieren in Limburg. Het commerciële TV Limburg zag er wel brood in. Voor hij het wist, zat Dion aan de andere kant van het beeldscherm. Hij bleek een natuurtalent. Geen mens kon zo goed als hij de ribbetjes van een uitgehongerde hond tellen, of de folterende doodsangst van een kitten bovenin een boom omschrijven. De tranen sprongen je erbij in de ogen. Animal Cops op zijn Limburgs.
Bril
Gewoon de televisie nadoen bleek een gouden greep. Dion kocht precies zo’n artistiek brilletje als hij Harry de Winter bij Barend en Witteman had zien dragen. Hij begon zichzelf televisieproducent te noemen. Van daar was het een kleine stap naar de politiek. Rijdend op de rug van alle zielige dieren die Limburg rijk is, in het kielzog van Geert Wilders, maakte Dion Graus zijn glorieuze entree in de Tweede Kamer.
En het werkt. Zijn electoraat gelooft dat hij precies weet waar Nederland heen moet. Hij gelooft dat namelijk zelf ook. En bij twijfel hoeft hij alleen maar de televisie aan te zetten. Even zappen en je vindt altijd wel iemand met richtingsgevoel, met een dolfijnenpiemel, zeg maar: tv-predikanten, spelpresentatoren, reclamedames, de tv barst van de mensen die net zo enthousiast als Graus kunnen uitleggen waar we met zijn allen naartoe moeten.
Schaamhaar
Dion Graus heeft zijn leven gebeterd. Je eigen vrouw wurgen was slordig, maar dat hoeft niet meer, hij is nu kamerlid. Het geld stroomt binnen en die obstinate vrouw heeft hij ingeruild voor een volgzame vriendin met camera, die letterlijk alles wat hij doet vastlegt. Er komt een film over zijn leven, misschien zelfs een boek of een strip. Maar Dions geheime ambitie is groter. Eigenlijk wil hij zijn eigen televisiekanaal, net als wijlen Bartje de Graaff. Maar dan zonder Katja Schuurman op haar kop aan een luchtballon met het schaamhaar vol schorpioenen. Nee meneer, Dion Graus News Network wordt 24 uur non-stop Dion Graus die ons haarfijn uitlegt waar het heen moet met Nederland. En als hij het even niet meer weet, hoeft hij alleen maar fragmenten te draaien van toen hij het nog wel wist.
