Enige jaren geleden achtte bovengetekende het nodig op te komen voor het bestaansrecht van de PVV, aangezien naar zijn oordeel de werking van de democratie werd tegengehouden door het zogenaamde linkse establishment. Ik deed dat met een ingezonden stuk in de Volkskrant, men moet tenslotte preken in andermans parochie, waar nogal wat over te doen kwam. De in mijn ogen erg kortzichtige commentaren deden me besluiten een poging te wagen de politieke arena te betreden. Het zou goed zijn als iemand zou proberen de groeiende polarisatie te ontzenuwen door op te komen voor de buitengesloten en gediscrimineerde medemens, in dit geval dus de PVV’ers, aangezien er genoeg anderen bezig waren op te komen voor wezens van een vrouwelijke of een buitenlandse achtergrond.
Ik heb mij destijds gewend tot 50PLUS, vanwege mijn leeftijd natuurlijk, maar ook omdat die partij een programma had dat naar mijn idee waarden en denkbeelden van zowel de ene kleur als van de andere bevatte. Jarenlang heb ik mij regelmatig voor de partij ingezet, in nauwe samenwerking met hun beoogde lijsttrekker Henk Krol, een beminnelijk man met een heldere politieke visie, en andere medewerkers. Aangenaam en inspirerend was het en er werd mij een plek op de kieslijst in het vooruitzicht gesteld. Op plaats zeven of zo, dat leek ons allen redelijk.
Toen de partij in de peilingen onlangs opeens richting de dubbele cijfers dreigde te klimmen, leek het Kamerlidmaatschap mij bijna niet meer te kunnen ontgaan. Familie en vrienden hadden ernstige bedenkingen. Was dat wel iets voor mij? Ik was immers iemand van geen gepraat maar resultaat? En wat moet je dan in de kamer? Ik wuifde alle bezwaren weg, net zo enthousiast als voorbarig. Ze moesten maar eens opletten, ik zou wel even eigenhandig heer Wilders tien zetels ontfutselen en dat dan niet door hem te bestrijden, maar door hem te waarderen voor het werk dat hij voor de democratie heeft gedaan, om vervolgens een alternatief te bieden voor zijn vaak wat onvriendelijk en onaardig gebrachte boodschap. Een mooi en sluw plan, vond ik zelf.
De jaren voorafgaand aan de selectieprocedure heb ik mij intens verdiept in de Nederlandse politiek alsmede in die van de wereld, terwijl ik aan het warm lopen was met columns bij Harry Mens en in The Post Online. Welgemoed ging ik dan ook naar de eerste ronde van de selectiegesprekken, die voor mij een formaliteit zou zijn, zo was mij voorgespiegeld. Het ging goed, ik betoogde wat ik te betogen had omtrent mijn sluwe plan en refereerde daarbij aan de grote veranderingen in de wereld, met mensen zoals Trump – toen nog niet verkozen – en de bizarre maar door een groot deel van het Filipijnse volk op handen gedragen Duterte, alsmede aan de prachtige rol die het nieuwe 50PLUS in deze globale controverse zou kunnen spelen.
De volgende dag kreeg ik een mailtje dat ik niet door was naar de tweede ronde.
Het heeft even geduurd voordat ik heb kunnen achterhalen waarom dat was. Het feit dat ik de naam van Duterte had genoemd, een dictator, zo werd gezegd, was de voornaamste reden voor afwijzing. Dat was het. Geen gesprek meer mogelijk. Einde verhaal.
Met twee gebroken klompen ben ik een aantal dagen door het leven gestrompeld, om vervolgens welgemoed ergens maar een paar nieuwe schoenen te gaan kopen. Want ja, het is zeker terecht dat ik niet in de politiek terecht kom. Ik wou ook zetels winnen, dat is het spel, maar om daarmee iets groots te bereiken, iets belangrijks tot stand te brengen, ik wou niet alleen maar bezig zijn met macht vergaren met dat ene issue, de pensioenen, dat volgens Maurice de Hond immers als unique selling point door de partij moest worden uitgebuit om succes te hebben. Hij heeft gelijk. 50PLUS is een one issue partij die zich richt op de pensioenen en heeft daar veel succes mee. Hartstikke goed. Van harte.
Ik zou met mijn grote mond, dito idealen en rechtvaardigheidsgevoel alleen maar tot last zijn geweest. Ik ga nu maar mooie boeken schrijven. Proberen althans. Veel beter voor iedereen in ieder geval.
