Toen President-elect Donald J. Trump aankondigde Sarah Palin te overwegen voor de functie van minister van binnenlandse zaken, steeg er pardoes een collectieve BWOEHAHA OMG OMG op uit de deugranken aan zowel linker- als rechterzijde van het politieke discours. Misschien bij wijze van welkome comic relief nadat men zich nog geen twee dagen eerder had verslikt in de onverwachte overwinning van The Donald.
Ik ben er trouwens allerminst op gerust dat Trump überhaupt de eed gaat halen. Ik weet niet hoe u hierin staat, beste lezer, maar ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat er een haatcocktail van ressentiment en rancune in de maak is rondom de persoon Trump die doet denken, sterk denken, aan de tegen Pim Fortuyn gevoerde haatcampagne aan het begin van dit millennium. Dezelfde lukrake verwijzingen naar nazikopstukken, dezelfde ongerichte haat jegens alles dat rechts is, met dit verschil dat de deugd zich hier in Europa wikkelt in een keurig policor palestijnensjaaltje.
Dacht ik even in alle rust de nieuwe Gloria Wekker te kunnen becommentariëren, verschijnt daar ineens die vermaledijde hof-fotograaf van guurrechts Nederland, Maarten Brante, die mij op mijn Facebook-tijdlijntje de suggestie van de hand deed een stukje over Sarah Palin te schrijven, ongetwijfeld ingegeven door mijn vorige leven als Infowars-verslaggever van dienst. Dat, en mijn op handen zijnde bacchelareustitel in de milfologie. “Kun je Sarah Palin eens voor demense duiden, Maessen?”, schreef hij. “Schrijf er eens een leuk stukje over”, schreef hij. Ik goddomme helemaal uit balans gebracht, tenminste als ik niet bij stom toeval diezelfde dag de BioStabil-systeemcollectie toegestuurd had gekregen vanuit Kleve, Duitsland. Drie hangers maar liefst, met elk een uniek afgestelde magnetisch-gepolariseerde draaikatalysator, en dat voor een luttele 874,95!.
Also, gewapend met het wonderbaarlijke elixer van Godlinze zal ik een poging wagen tot duiding van de voormalige gouverneur van Alaska. Natuurlijk kan ik niet om de obligate milfduiding heen, want je kunt zeggen van Sarah Palin wat je wil, maar een milf is ze, althans als je de definitie van Kinbergen als uitgangspunt neemt, die hierop neerkomt dat de milf in het bezit moet zijn van een libido-aanvurende bevalligheid, weliswaar aan de grenzen van de verzuring, één hak in het spreekwoordelijke graf, maar met behoud van een jeugdigheid die het beste doet vermoeden tussen de lakens.
Er is ook een andere school binnen de milfologie die de mate van bedorvenheid boven alle andere kenmerken verheft, en waar Sarah Palin dus buiten valt; en tenslotte is er het Brouwerisme, een vrij obscure renegatenschool binnen de milfologie die uitsluitend Susan Sarandon onder de definitie schaart, om maar aan te geven hoe wijdvertakt de studie helemaal is. Ik voor mij ben een kritisch maar bewonderend volger van professor Kinberger (Hans C. Kinbergen, hoogleraar toegepaste milfologie) die zijn definitie van de milf als volgt in de leermodules liet afdrukken: “Anders dan de M in Milf suggereert, is de milf niet noodzakelijk een moeder, maar valt zij wel degelijk in de gemiddelde leeftijdscategorie van een moeder, met vijfjarige uitlopers in de marges”.
U merkt al, Kinbergen was een breedsprakige man, onnodig lang van stof, maar waar lees je nog zo’n woord als “bevalligheid” tegenwoordig?
Los van de milfologische connotaties stel ik vast dat Sarah Palin het onderwerp is van onophoudelijke smaalspot door zelfgenoegzaam policordronken deugvolk; een werktuigelijke walging die terug te voeren valt tot de tijd dat zij zich verkiesbaar stelde als second in command onder toen-kandidaat McCain (je weet nog wel, die kansloze grijsaard met het charisma van een betonboor). Nevermind het feit dat Palin als lid van de Alaska Oil and Gas Conservation Commission haar vinger zo strak aan de pols van het corrupte bestuur had gedrukt dat zij gedwongen werd om af te treden. Nevermind het feit dat zij in haar eigen staat van links tot rechts wordt gewaardeerd voor haar bestuurlijke kwaliteiten als waarnemend gouverneur, en nevermind het feit dat zij enige tijd optrok met aartslibertijn Ron Paul om de Obama-administratie aan de Amerikaanse Grondwet te herinneren.
Het enige waarover men het ter linkerzijde eendrachtig eens is, is dat zij met hoon overladen dient te worden, overigens zonder enige inhoudelijke argumenten, want LOLOLOL: moet je kijken wat een aanstellerig Amerikaans kippetje ze is, wat een volstrekt onbenul, etc.
Mijn inschatting van de situatie is als volgt: de smalende snik die haar ten deel valt stamt uit dezelfde reflex die optreedt als de bedeesde Europeaan wordt geconfronteerd met de bediening in een typisch Amerikaanse all you can eat-restaurant, inclusief het luide “Hiiii, how are you todaaaay” die men daar steevast ten gehore geeft. Typisch deugtrekje trouwens, ik bedoel om uitbundigheid aan te zien voor geestelijke leegte, en in het verlengde daarvan ingetogenheid te verwarren met bedachtzaamheid.
Aangejaagd door een bijna nihilistische rancune (die niet alleen de politieke opponent parten speelt, maar zo langzamerhand ons allen) lopen de progressief-regressieve krachten in de VS thans helemaal leeg in de straten- althans in de blauwkleurige geografische flanken van het land. Je weet wel, die paar staten die internationaal de grootste waffel opzetten. Moet je maar eens opletten: als de grote opiniebladen aan de west- en oostkust van de VS de lachmachine aanzetten (Huffington Post, New York Times) begint heel Noordwest-Europa te schuddebuiken.
De recente vonk in het kruitvat – bestaande uit deels dynamische volkswoede, deels bewust georkestreerde haatpropaganda – doen je het ergste vrezen voor de nabije toekomst. Je hoeft me dunkt geen aluhoedje te zijn om een Transcontinentale Deugverbinding te veronderstellen tussen de policorbolwerken aan beide kanten van de Atlantische Oceaan. Maar geen kip die enig idee heeft wat Palin nu precies heeft gedaan in haar hoedanigheid van achtereenvolgens gouverneur van Alaska, vicepresidentskandidaat en kartrekker van de Tea Party-beweging (je hoort de deugers al zuchten: ‘Ughhh Tea Party, Vieees!‘). Ik zou zeggen, zoek het eens op, lieve Linksmens. Ik bedoel: als je de 27.000-slechte-eigenschappen-van-Donald Trump-lijstjes kunt googelen, dan moet dit ook te doen zijn.
Zoals dat gaat wordt de conservatief Amerikaanse politica weggelachen met een volstrekt feitenvrij en zelfgenoegzaam gemak; alle wapenfeiten die wij op conto van Palin kunnen schrijven- en dat zijn er nogal wat- slaan te pletter tegen een enorme Deugrots om vervolgens in een orwelliaans geheugengat te verdwijnen. Dit alles in schril contrast met Hillary toen zij opging voor het hoogste ambt – want toen was de menstruale glijbaan ineens te smal om alle over elkaar heen tuimelende gelijkheidsroeptoeters te accommoderen – om maar aan te geven hoe dat mechanisme werkt bij de gemiddelde policorfetisjist, die niettegenstaande de galmende roep om ‘equality‘ (met bijbehorende quota waarin dat wordt vastgelegd) doodleuk de vrouwelijke kandidaat ter rechterzijde een bestuurlijke topfunctie misgunt.
En alsof dat niet genoeg is, illustreert een en ander ook nog eens hoe deerniswekkend doorzichtig de pogingen zijn om die schrijnende ideologische discrepantie cosmetisch toe te dekken met behulp van allerlei sociale rechtvaardigheidsidealen. Idealen die natuurlijk stuk voor stuk holle vaten zijn gebleken. Maar dat, lieve lezer, zal den aartsdeuger aan zijn rechtschapen reet roesten.
