Leiden is een stad van de negotie / men verkoopt er bokking, blauwbessen en bullen van promotie. Toegegeven, oorspronkelijk was Harderwijk de pispaal van dit rijmpje, maar het lijkt er alleszins op dat Leiden haar voormalige zusterinstituut aan de Zuiderzee achterna wil. Tegenwoordig kunnen namelijk ook kunstenaars aan de universiteit ‘promoveren’. Het is welhaast onmogelijk de status van het doctoraat meer te degraderen.
Natuurlijk, het universitair onderwijs in Nederland staat onder druk. En wat doet een kat in het nauw? Inderdaad. In dit geval is het de Universiteit Leiden die de natte poes uithangt. Het is tegenwoordig namelijk mogelijk voor een kunstenaar tot ‘doctor in de beeldende kunsten’ te promoveren. En daarmee wordt niet bedoeld dat de betreffende kunstenaar zich verdiept in de kunsthistorie en een doorwrocht wetenschappelijk betoog opstelt over penseelvoering of de sociale achtergronden van het dadaïsme.
Nee.
“De dissertatie bestaat uit een presentatie van eigen werk in combinatie met een tekst die recht doet aan het werk. De vorm van de dissertatie is niet bijvoorbaat vastgelegd, evenmin als de verhouding tussen werk en tekst. De eisen die aan het eindresultaat worden gesteld komen voort uit de opdracht die de kunstenaar zichzelf stelt,” aldus Janneke Wesseling, Co-directeur van PhDArts, Academie der Kunsten, Universiteit Leiden (in het NRC van woensdag 7 september p 16-17).
Bent u uitgelachen? Schijnbaar kan dit tegenwoordig ook op andere Nederlandse Universiteiten, of anders binnenkort. Ondergetekende heeft dan ook bij zijn promotoren het voorstel ingediend om alle stukken over de Bataafse politieke pers uit het archief te trekken, op één grote berg te storten, daarvan twee foto’s te maken die op zijn kop zullen worden ingelijst en er een gedicht bij voor te lezen, dat recht doet aan de berg papier. De eis die hij hierbij stelt is wel dat het gedicht tenminste vier kantjes a4 beslaat.
Erik Jacobs verwacht nu zeer binnenkort doctor in de geschiedenis te worden.
