Als je op Google de naam Sepp Blatter intoetst, dan doet de zoekmachine al zelf de suggestie: bedoelde u niet ‘Sepp Blatter corruptie’. Dankzij deze voetbalbaas wordt het WK dit jaar in Brazilië gehouden. En we trappen vanavond af alsof er helemaal niets aan de hand is.
De laatste keer dat een Zuid-Amerikaans land de wereldbeker zou huisvesten, was in 1986. Maar Colombia maakte er destijds zo’n puinhoop van, dat het nota bene zelf de organisatie afstond. Het evenement werd daarop verplaatst naar Mexico. Maar in het tijdperk Blatter gelden andere wetten. De meest besproken sportbestuurder ter wereld laat zich door niemand van zijn stuk brengen. Inmiddels bijna 80, heeft hij de wens uitgesproken zijn strakke regime nog jaren te willen doorzetten.
Mensen houden hun hart vast de komende maand. Duizenden mensen zijn verjaagd uit hun woningen. De helft van het land heeft niet eens te eten, maar met miljarden van de staat verrijzen op de meest onlogische plekken de mooiste voetbaltempels. Voor het land worden de beloftes niet nagekomen. Mensen gaan woedend de straat op. De vreugdestemming is bij een groot deel van de bevolking omgeslagen in een proteststemming. Er zijn rellen en stakingen. Maar het voetbal, dat wijkt nergens voor.
Blatter is tegen bijna elke vorm van modernisering. Maar in Manaus beschikken de spelers nu wel over bijzondere faciliteiten. Het stadion is nog lang niet af, waardoor de elektriciteitskabels zelfs los in de kleedkamers bungelen. Handig, als Engeland door een verdedigingsfout van John Terry zondag met een 1-0-achterstand de rust in gaat tegen Italië. Je ziet Wayne Rooney al de snoeren pakken om zijn ploeggenoot een oppeppertje te geven van 220 volt. Beetje voetbalhumor, kan toch geen kwaad?
In 1995 verkwanselde Ajax vele miljoenen aan Braziliaan Marcio Santos. De Amsterdam Arena was destijds in aanbouw, je kon nog niet eens zien of het een voetbaltempel of een parkeergarage ging worden. Maar de goedkeurende blik van Santos was memorabel. Dit was het mooiste stadion ter wereld. Het is te hopen dat zijn landgenoten ook met zo’n spreekwoordelijke kinderhand gezegend zijn. Want het stadion van Sao Paulo, waar de openingswedstrijd wordt gespeeld, heeft nog niet eens een dak.
De charme van een WK voetbal is dat er altijd wel een of ander verdwaald staatje meedoet. Zo mochten landen als Trinidad en Tobago, Zaïre en El Salvador al eens meedoen. En deelnames van Iran en Noord-Korea gingen gepaard met een hoop politieke lading. Maar zelfs het verrassend aanwezige Honduras, moeder der bananenrepublieken, is voor deze editie zijn status kwijt. Gastland Brazilië is nu zelf het buitenbeentje. Ofwel: een bananenrepubliek is anno 2014 de grote favoriet voor de wereldtitel.
Maar laten we als voetballiefhebbers al die ellende even vergeten en ons concentreren op het spelletje. Terug naar de basis, terug naar de tijd dat je als 10-jarig voetballertje zelf nog droomde ooit op een WK te schitteren. Een droom die zijn eerste deukjes opliep op winderige sportcomplexen in Almere. Waar met dubbele cijfers werd verloren van stoere jongens met matjes en oorbellen, die bovendien allemaal een kop groter waren dan wij. En onze trainer langs de lijn maar schreeuwen dat de bal het werk moest doen.
En die bal, die gáát het werk doen. Vanaf vanavond. En ik hou jullie hier de komende maand dagelijks op de hoogte. De vreugde rond het voetbal verbloemt natuurlijk veel. Maar lang niet alles.
Oscar van der Horst zal tijdens het WK een dagelijkse rubriek vullen: ‘Alle ballen op Oscar’. U vindt hem ook op Twitter.
