Sommige mensen trekken er op uit om zich te laten verrassen door de natuurpracht van de Veluwe, anderen zetten de strandstoel neer bij Schiphol voor een dagje vliegtuigspotten, weer anderen doen hutje-mutje-huishoudbeurs of nemen een ATV-dag om op een bierfiets de geneugten van Purmerend te proeven. Wat mij betreft zijn ze allemaal knettertjegek. Ik zou wel weten wat te doen met mijn vrije tijd, zoals het werpen van parels voor de zwijnen in de Veghelse Courant, vingerverfwerkstukken vervaardigen voor Grand Wizard Bert Brussen, of treeën Schultenbrau hamsteren in mijn speciaal voor dit doel ingerichte doomsdaybunker in de bossen nabij Schijndel. Maar niet Quinsy G.
Want wat wil het geval? Quinsy is gaan pootjebaden buiten de grote stad, ongetwijfeld anticiperend op eventuele triggerwarnings, om tot zijn grote schrik in Diep-Racistisch Schiedam te belanden. Als we Quinsy op zijn woord moeten geloven is de Zuid-Hollandse stad een soort met kalkwit superioriteitsdenken volgezogen variant op Trumpland. Typisch zo’n plattelandsgemeente waar men de vaart der volkeren hoofdschuddend aan zich voorbij laat gaan en nog net geen kruisen in de hens zet bij het zien van een verdwaalde Nederlander met een Migrantenachtergrond. U raadt het al. Wat Quinsy aantrof in de provincie was de ontluisterende realiteit, want hij is de trein nog niet uit of hij struikelt al over een institutioneel racistische uiting van wittemansopressieve onderdrukkingsmechanismen:
“Onderweg werd wel duidelijk dat deze stad, zo’n 10 minuten buiten Rotterdam, de zwarte emancipatiestrijd van de afgelopen jaren niet had meegekregen. Waar je eerst blij verrast wordt door een poster van een feministisch pop-uprestaurant gaan je nekharen al vrij snel overeind staan door de eerste gitzwarte Zwarte Piet-poppen in de etalages. Eerst zijn het er twee, en dan al snel zijn ze overal.”
Triggers, Triggers Everywhere! Op het gevaar af te verzanden in een bonusquotebonanza verzand ik bij dezen in een bonusquotebonanza. Want jee-o-jee. Ik kan me maar één grappiger dagbesteding bedenken dan triggerwandelen met Quinsy Gario door het Veghel van Zuid-Holland en dat is triggerwandelen met Quinsy Gario door het Veghel van Zuid-Holland in het Sinterklaasseizoen.
“Eenmaal bij het Stedelijk Museum Schiedam liep ik de ingang aanvankelijk voorbij. Er werden Sinterklaasliedjes gezongen op een binnenplein en er was een tent met een bord waarop iets over Sinterklaas stond. Nee, dit kon toch niet de plek zijn waar de volgende revelatie van de Nederlandse kunstwereld ontdekt zou worden? De plek waar de kunstwereld was neergestreken om haar volgende held te kronen. Nee, dit kon toch niet de plek zijn waar werk van geëngageerde kunstenaars als Ahmet Ögüt en Tala Madani te zien is? Dus wel.”
O ja, nou hij het zegt! Ik was helemaal vergeten om de aanleiding te noemen voor onze dichter zonder gedichten om überhaupt zijn ideologische kruipruimte te verlaten en in de trein te springen naar het door God en engel verlaten Schiedam. Daar vond een kunstopening plaats van een bevriend activist/kunstenaar/subsidieslurpend sujet, ter gelegenheid waarvan onze Quinsepins zijn hoofdstedelijke bed is komen uitrollen.
Je hoort hem al denken: had ik me vanmorgen in godsnaam maar gewoon omgedraaid in bed in plaats van 23 euro neer te tellen voor de treinreis om me vervolgens kapot te ergeren aan het gebrek aan sensitiviteit van de plattelanders ter plaatse. Maar afijn, moet hij gedacht hebben: nu ik hier toch ben, kan ik maar evengoed helemaal de moeder getriggerd worden. Quinsy:
“Ik liep terug naar de binnenplaats, trotseerde de Sinterklaastent en stond in de deuropening van het museum. In de foyer zag ik twee Zwarte Pieten. Geen roetveegpieten, kleurenpieten of ieder andere oppervlakkige keuze, om het niet over het totale concept van de figuur te hebben, maar diepbruine Zwarte Pieten. De twee, die een zakcentje verdienden door een racistische figuur te spelen, hadden waarschijnlijk niet verwacht mij te zien. Niet omdat ze mij herkenden, maar omdat ze een zwarte man zagen en niet wisten wat de reactie zou kunnen worden.”
Maar dan schakelt hij door. Naar de wat Quinsy betreft voor de hand liggende volgende versnelling. Je kunt je voorstellen dat ’s-lands voornaamste anti-zwarte pietactivist even de ogen sloot om het politieke feit Trump te overpeinzen, omringd als hij was door een racistische karikatuur:
“Maar ik draai om de hete brij heen, want ik wil het eigenlijk over Trump hebben. Maar als ik daarmee zou beginnen, zou je afhaken. Want wie is het niet zat om het over die charlatan te hebben? Of naar de roep van witte mensen te luisteren die niet het gewicht van zijn beleid zullen voelen om zijn racistische achterban serieus te nemen? Of columns van witte columnisten die de neo-nazi’s, die wereldwijd feest vieren door de winst van Trump, als een nieuw soort hipster behandelen?”
De rest van Quinsy’s ontboezemingen laat ik over aan het engelengeduld van de lezer.
Korte samenvatting: Trump = racisme, maar Hillary en Bernie = ook racisme- eigenlijk is alles racisme behalve de paar dappere anti-Zwarte Piet-guerrilla’s die gelijk Martin Luther King en Malcolm X hun kont tegen de krib gooien om de zwarte gemeenschap te emanciperen, ware het niet dat de rechtvaardige zaak aan alle kanten werd weggekaapt door de goede bedoelingen van een paar witte socialisten, die er op hun beurt een klassenstrijd van hebben gemaakt. ‘Bedrog!’, aldus Quinsy, tot besluit waarvan hij het columntechnisch gezien kapotlollige bruggetje naar de Zwarte Pieten van Schiedam slaat:
“En dat bedrog kan de rest van ons in gevaar brengen. Net zoals de mensen die mij niet hadden geïnformeerd over de Zwarte Pieten bij de ingang van het Stedelijk Museum Schiedam.”
LOL!
