‘Nu niet gaan huilen’, spreekt Sandra (Marion Cotillard) zichzelf toe. Ze heeft net een telefoontje gehad van haar collega Juliette die haar heeft meegedeeld dat ze de stemming heeft verloren. Haar collega’s moesten kiezen tussen een bonus en het aanblijven van Sandra. Twee mensen kozen haar. Alsof die vernedering niet genoeg is, overtuigt Juliette haar een nieuwe stemming af te dwingen op maandag, omdat collega’s onder druk gezet zouden zijn. Dat betekent dat ze een weekend krijgt om haar collega’s te overtuigen van haar waarde.
Dat er in die twee dagen en één nacht meer op het spel staat dan haar baan, is vrijwel meteen duidelijk. Sandra stond op het punt te re-integreren na een depressie en de schaduw van die periode sluimert nog altijd vervaarlijk dichtbij. Dat er niet veel nodig is haar terug de afgrond in te duwen is evident. Toch wil Sandra pertinent geen beroep doen op het medelijden van haar collega’s. Haar toch al zo wankele gevoel van eigenwaarde wordt aan alle kanten verdrukt. De gang langs haar collega’s geeft haar het gevoel een bedelares te zijn, maar als ze niets doet laat ze zich aan de kant schuiven voor een bonus van duizend euro.
Samen met man Manu (Fabrizio Rongione) en kinderen zoekt ze de adressen van haar collega’s op en gaat op pad. Deur na deur, pleidooi na pleidooi. Door die repetitieve vertelstructuur gaan details en nuances steeds nadrukkelijker tellen. De wijze waarop ze iemand benadert, de woorden die ze kiest, maar vooral de schakeringen op het gelaat van Cotillard tonen zeer subtiel hoe Sandra’s gemoedstoestand door het weekend heen wisselt en evolueert. Zoals elke steunbetuiging haar meer vastberaden maakt, zo maakt elke afwijzing haar weer onzeker.
