Er zijn mensen die vertederen, ontroeren zelfs, omdat ze standvastig vasthouden aan hun eigen wereld. Wonderlijke naïevelingen die zich – met het hoofd in de wolken – kunnen afsluiten voor kwade invloeden van buitenaf. Ze hebben een plek gecreëerd waar het prettig toeven is en daar vermaken ze zich prima. Zo iemand moet Arjen Robben zijn.
In de aanloop naar de WK-wedstrijden heeft de NOS altijd van die mooie beelden vanuit de spelerstunnel. Alle spelers denken daar professioneel aan de kwaliteiten van hun tegenstander, maar Arjen niet. Die kijkt met een grote glimlach om zich heen, verwonderend over de spanning op de gezichten om zich heen. Hij heeft wel zin in een mooi wedstrijdje; een beetje rommelen met de bal alsof hij op het derde veld van VV Bedum speelt. Hij praat niet echt met anderen, kijkt tevreden want er is niks om je zorgen te maken. Geef hem straks maar een bal en laat hem verder met rust.
Kinderen van een jaar of zes zijn daar ook meesterlijk in. In hun kamertjes bedenken ze een wereld van een Legotrein die stopt op vier verschillende stations; Nederland, Frankrijk, Duitsland én…Purmerend natuurlijk. In de directe omgeving staan wat huizen met dieprode daken en er zijn fileloze wegen van grijze wegenplaten. Na school proppen ze snel een boterham naar binnen en de komende drie uur rijden ze van Frankrijk naar Purmerend en weer terug. Geen idee wat die man van 39 eigenlijk van me wil die steeds vraagt hoe de CITO ging. In de Legowereld zijn er geen toetsen en waarom wordt die man boos als ik niet reageer op zijn retorische vraag over mijn zwemspullen?
Zo ziet de wereld van Arjen Robben er een beetje uit. Het leven is een speeltuin en soms bevindt die zich in een prachtig huis in de omgeving van München en een week later is het Braziliaanse stadion zijn Legodorp. Dat Robben zich verder niet zo bezighoudt met de wereld om zich heen zie je goed als de tegenstander ergens op het veld een schwalbe probeert. Woedend loopt hij dan naar de scheidsrechter, vergetend dat dat hij zelf bij iedere lichte aanraking op de grond ploft. Laat hem toch lekker spelen. Het blijkt ook uit zijn interviews; het is geen opzet, maar de fouten liggen vaak aan anderen. Laat hem lekker buitenspelen dan komt het allemaal wel goed.
Ik las ergens dat hij volledig zijn eigen warming-up mag doen: een beetje pielen met de bal, hij zou niet anders kunnen. Het bijzondere aan zo’n kinderlijk creatieve, briljante geest is dat ze afhaken als de buitenwereld zich intensief met hun leven gaat bemoeien. Waarom zouden mensen die ideale wereld zomaar ineens verstoren? Kinderen van zes zijn ontroostbaar als ze moeten opruimen aan het einde van de dag. Dat is misschien ook wat er misging in 1974 toen Cruijff en Van Hanegem onbevangen onderweg waren naar de wereldtitel. Zo’n zwembadaffaire was een soort vader die woedend de Lego opruimt terwijl hij vrolijk onderweg is met zijn trein van Frankrijk naar Purmerend. Laten we allemaal heel lief zijn voor Arjen en zijn Legotrein niet opruimen.
