Wat doe je als je als regering 4,3 miljard euro over hebt? Aleida uit Amersfoort zou het wel weten. Aleida is een eenzame arme vrouw van middelbare leeftijd. Ik ontmoette haar heel modern via Twitter toen ik tweette over het PvdA-Ombudswerk. Aleida leek een in de steek gelaten slachtoffer te zijn van de botte bezuinigingsdrang in de zorg.
Ik had er al een déjà-vu van. Ook bij Aleida waren de uren huishoudelijke hulp gekort. Niets geen keukentafel gesprekken. Niets geen medewerker van de gemeente Amersfoort die poolshoogte kwam nemen, maar een botte brief. Bezuinigen, u weet wel. Aleida kan zich moeilijk redden, haar rollator is kapot en zij kreeg geen nieuwe van de gemeente. Schoonmaken lukt niet meer en ze kan ook maar moeilijk het huis uit. Tot overmaat van ramp is ook haar koelkast stuk. Profiteren van een goedkope aanbieding in de supermarkt of groente halen op de markt is er voor haar niet meer bij. Ze woont alleen en moet met een laag inkomen de eindjes aan elkaar knopen. Herstel uit de crisis? Niet voor Aleida.
Door mijn vrijwilligerswerk als ombudsman in Amersfoort weet ik hoe moeilijk sommige mensen rond kunnen komen. Ik kwam bij Aleida aan huis om te praten over het gebrek aan hulp en over het gebrek aan geld. Via Twitter reageerde ze op een tweet die me triggerde. Het bleek dat de uren huishoudelijke hulp waren ingekort en dat haar rollator, maar ook de koelkast defect waren. Ze had geen geld meer voor vervanging en haar huis kon echt wel een schoonmaakbeurt gebruiken. Als PvdA-er voelde ik me verantwoordelijk voor de noodkreet van deze vrouw. Hoe kon het dat het wijkteam en de minimacoach haar (nog) niet hadden geholpen? Hoe kon het dat Aleida tussen wal en schip viel?
Uiteindelijk kwamen we samen uit deze ellende. Aleida en ik belden samen met het wijkteam. Wat een opluchting was het voor haar dat er hulp kwam. Zowel de huishoudelijke hulp als de financiële kant van het verhaal kregen de aandacht van het wijkteam. Ik werd netjes teruggebeld dat er actie werd ondernomen. Toen realiseerde ik me: daar doe ik het ombudswerk voor!
Echter, het blijft knagen in mijn achterhoofd. Hoeveel mensen zijn er nog die dergelijke hulp nodig hebben? Hoeveel mensen worden er niet geholpen? Waarom blijft er een vergeten groep die geen juiste hulp kan krijgen? Als ik woensdagochtend de rij mensen bij de Voedselbank zie, maak ik me daar zorgen over, grote zorgen.
In onze mooi opgebouwde verzorgingsstaat staan onze klassieke sociaal-democratische waarden onder druk. Bestaanszekerheid, goed werk en werkomstandigheden, verheffing en binding zijn helaas ook door het bezuinigingsbeleid van onze PvdA in de knel gekomen. Zo eerlijk moeten we zijn. Mensen hebben hun vertrouwen in de politiek verloren en zijn naarstig op zoek naar vastigheid, naar een richting. Het is aan mijn PvdA om dit vertrouwen te herstellen en mensen weer hoop te bieden. Hoop op steun, hoop op solidariteit. Daarom vond ik het op de laatste Politieke Ledenraad belangrijk om een actuele motie in te dienen. In de motie riep ik de Tweede Kamerfractie van de PvdA op om met maximale inspanningen en gezwinde spoed het Kabinet te vragen om de meevaller 4,3 miljard te bestemmen voor mensen die weinig of niets meer hebben.
Strijden voor onderlinge solidariteit en voor rechtvaardigheid, namens onze Partij van de Arbeid.
