Guess what. Een garnizoen flankdrammers ter linkerzijde heeft het voornemen uitgesproken om hun fatsoenstenten op te slaan voor de deuren van de Amerikaanse ambassade, althans als het ligt aan het Verzetsmuseum en Stop Islamofobie.
“Sprekers vanuit verschillende terreinen zoals antiracisme, feminisme, klimaat en extreemrechts” (sic) zullen de dag van Trump’s inauguratie benutten om “het gevaar scherp te krijgen”, aldus de vooraankondiging van de “mobilisatiebijeenkomst” die gisteren werd aangekondigd.
Maar wat is dat nu? Protesteren tegen een politiek feit aan de andere kant van de Atlantische oceaan? En waarom? Om een toekomstig politiek feit in eigen land af te wenden? Als dit een voorzichtige eerste uiting is van een nieuw-links blok in de maak dan kunnen we nog lachen op de electorale weg naar maart. Je weet wel, de maand waarin Wilders de electorale buit naar verwachting zekerstelt. Maargoed. Als de acties bij de Amerikaanse ambassade in januari dan zo nodig doorgang moeten vinden, bij wijze van rancuneventiel dan kondigen wij van Lijst Leefbaar Veghel alvast een vocale vertegenwoordiging aan in de hoop de ontstane deining ter plaatse te gebruiken om nog even de aandacht te vestigen op het zwaar onderbelichte ligfietsprobleem in Nederland. Zoveel opportunist ben ik dan ook nog wel.
Stel nu. Je hebt zojuist examen diversiteitskunde, genderstudies, of anderszins kapotlollig pretvak met goed gevolg afgelegd, althans daarvan ben je overtuigd. Een voorbeeld dat elke millennial onmiddellijk zal aanspreken. In je tomeloze verschilligheidsroes wacht je de uitslag van het examen natuurlijk niet af en boekt direct die gedroomde zelfrealisatiereis naar een of ander bedellandje in de Levant, naar een plek waar vrouwen nog vrouwen zijn en mannen nog mannen, en waar men bijvoorbeeld nog dagelijks invulling geeft aan het begrip eerwraak. Eindelijk de mogelijkheid om je deugdrang te gelde te maken met andere woorden; eindelijk de kans om iets terug te doen voor al die jaren onbekommerd witgepriviligeerd bankhangen op kosten van de koloniën.
Maar dan! Je hebt je eerste teug culturele diversiteit nog niet genomen of daar rinkelt je mobieltje al. Gezakt, klinkt het aan de andere kant van de lijn. Of je je over precies een week wilt vervoegen bij de decaan om je herexamen voor te bereiden. Welgodverdegodverdomme, denk je- niet hardop natuurlijk, want de godvrezende pummels aldaar tolereren dan misschien de meegetorste verschilligheid, maar stellen denkelijk minder prijs op godslasterlijke taal uit de mond van een goudblond hertje uit Heerhugowaard.
Tja, daar zit je dan met je ontwapenende klankschalen, poeziealbum en papa’s creditcard: in een of andere Nigeriaanse hell hole waar men dan weliswaar minder lyrisch-dankbaar reageert op je verschijning dan je aanvankelijk had verwacht, maar nu je het zegt: daar had Sunny Bergman inderdaad al iets over gezegd. Je eerste in een lange reeks van confrontaties met je eigen zelfgenoegzaamheid.
Vol ongeloof dat je enorme betrokkenheid met de mensheid zich niet heeft doorvertaald naar het gedroomde diploma, ligt de burn-out op de loer. Je meisjesdromen van vrede-op-aarde-voor-iedereen-behalve-trumpstemmers biggelen samen met je tranen naar beneden. Na eerst huilhikkend je beklag te hebben gedaan bij papa en mama (gevolgd door het dringende verzoek om meer financiële armslag), begraaf je je hoofd in je handen; en als de behoefte aan ‘feedback’ je eindelijk teveel wordt, bel je in radeloze paniek je schoolvriendinnetjes op, maar die bieden ook al geen soelaas, in beslag genomen als ze zijn door hun tegen alle verwachtingen in minder goed dan verwacht lopende food awareness-startup aan de Utrechtse Oude Gracht.
Na de aanvankelijke verbijstering, ongeloof en verdriet glijdt je gemoed langzaam af naar woede. Totale. Irrationele. Woede. En zoals iedere cipier in elk gemiddeld huis van bewaring je kan vertellen is dat het moment dat er ongelukken staan te gebeuren.
Als de lotgevallen van ons denkbeeldige millennialmeisje je aan het hart gaan, dan kun je je alvast een beeld vormen van de totale ontreddering waar linksblinkend Nederland mee te kampen krijgt wanneer (niet als) Wilders er met de winst vandoor gaat tijdens de landelijke verkiezingen in maart.
Nou nou, moet dat weer zo stellig allemaal, Jurriaan, hoor ik demense al tegenwerpen. Nu ben ik de eerste om toe te geven dat mijn voorspellende gaven nogal te wensen overlaten qua nostradamische accuraatheid enzo (als gevolg van mijn beoogde lijsttrekkerschap van Lijst Leefbaar Veghel is mijn glazen bol is niet meer wat het was), maar het onvermogen bij links om ook maar een begin van bezinning op te brengen doet het ergste vrezen.
Als men straks een schouder zoekt om op uit te huilen, moet je maar heel veel lieve dingetjes zeggen, zoals ‘huil maar lekker hoor’ en ‘stop je verdriet maar in een doosje’ en meer van zulks troostends- en dan maar hopen dat dat men zich in weerwil van het eigen gekwetste gemoed een beetje weet te vermannen. Niet dat huilen erg is. Als het maar niet vervolgens ontaardt in ressentiment, want voor je het weet wordt de haat rondom de persoon Wilders zodanig opgevoerd dat de kogel als vanzelf uit de loop schiet. En zoals u weet missen kogels, met name wanneer afgevuurd vanuit linkse richting, zelden doel.
Zet al uw empathische zeilen dus maar bij, mensen. Er staat ons nog een hoop huilhikken te wachten in de aanloop naar de verkiezingen. Bereid je maar voor op dezelfde veronachtzaming van democratische grondbeginselen, datzelfde gebrek aan enige vorm van bedachtzaam heroriënteren op de eigen standpunten, die ook straks weer de voetjes doen stampen.
