Dit weekend is het uitgestrekte land van de Britse boer Michael Eavis weer het decor van het grootste en oudste muziekfestival ter wereld: Glastonbury. Dagelijks doen Eke Bosman en Alice Boothby verslag via Twitter, Instagram en in tekst.
Glastonbury kent twee uitersten als we het over het weer hebben. Of de zon schijnt het hele weekend en de Britten wapenen zich met factor 50, of het regent. En flink ook. Dat laatste zou in principe van toepassing zijn voor dit jaar: er is noodweer voorspeld. Continue regen, onweer, windstoten. Van het terrein zou niets meer overblijven dan één grote modderpoel.
Dat is –geheel rock ’n roll– Glastonbury zoals u wellicht ook het festival kent van de beroemde beelden uit 2005. Toen honderden tenten werden weggespoeld en bezoekers letterlijk onder hun tent moesten duiken om hun waardevolle spullen te redden.
Voor dit horrorscenario hoeven we dit jaar nog niet te vrezen. Op een paar regenbuien en bliksemschichten na, blijft de schade verrassend genoeg beperkt. Met een stel regenlaarzen, een poncho en een goed evenwicht (door de kleigrond kan het nog glibberig worden) hoeft de bezoeker nergens voor te vrezen.
Blondie warmt Glastonbury op
Met Blondie als officieuze opener blijkt echter dat de Engelsman in het eerste half uur zich toch eerder druk maakt om de dreigende wolken dan om de bekende zangeres uit de jaren zeventig. Ondanks het feit dat One Way or Another als begin wordt ingezet, zorgt mede het matige geluid ervoor mensen vooral aan het praten zijn, op het veld van The Other Stage. En dat krijgt nog een vervolg, aangezien Blondie snel daarna met nieuwe nummers komt.
Had dan Tide is High (misschien voor de jongere bezoeker bekender als covers van Atomic Kitten) of Denis ingezet. Dan wéét je dat het Engelse publiek, met een pint beer al in hun hand, helemaal losgaat en alles meezingt.
Blondie – Heart of Glass #glastonbury #tpoglastonbury #blondie #heartofglass #festival @ The Other… http://t.co/uFDUndqOWz
— TPO: Cult & Leven (@TPOCult) June 27, 2014
Gelukkig geeft Blondie niet op. Je ziet dat ze overtuigd is, overtuigd dat ze het publiek kan en wíl vermaken. Dat komt ook goed met Call Me, halverwege de act. Het publiek is om. Hoe? Door nog als 68-jarige dus nog een rock ’n roll uitstraling te geven. Ze kan dat; ze heeft vast en zeker The Rolling Stones van vorige editie gezien. Ze gaat op dit tempo door. Met een afsluiter als Heart of Glass weet Blondie immers dat de gemiddelde festivalbezoeker met een opgeheven hoofd – immers met de zon – het veld verlaat. Voldaan. (EB)
Summer Camp
Naast alle grote jongens biedt Glastonbury met meer dan vijftig podia (!) bands van alle formaten. Zo ook het relatief onbekende bandje Summer Camp, die overigens wel al eerder in de intieme Utrechtse Ekko optrad.
Slechts een kwartier lopen van het hoofdpodium (Pyramid Stage) staan ze in Williams Green, een kleine tent met ruimte voor zo’n tweehonderd man. Ondanks de volle zon gaan de meeste Engelsen de tent in nadat ze de opgetogen en zuivere stem van zangeres Elizabeth Sankey horen.
Dit, binnen tien minuten: #tpoglastonbury #glastonbury pic.twitter.com/jT5Trk6ub1
— TPO: Cult & Leven (@TPOCult) June 27, 2014
Summer Camp brengt zowel oude als nieuwe liedjes, maar dat laatste deert de bezoekers niet. Ze klinken catchy en vlot, wat goed nieuws betekent voor de band. Zeker omdat in augustus hun nieuwe album – speciaal voor de film Beyond Clueless – uitkomt. Een band om in de gaten te houden. (EB)
Arcade Fire, vertrouwd bombastisch
Ze speelden de set van hun leven, het Canadese Arcade Fire. De band, geroemd om hun unieke sound en bombastische optredens, wist het publiek de eerste avond naar een hoogtepunt te tillen. Op Pinkpop waren Win Butler en consorten al dé show van het festival. Op Glastonbury flikten ze het weer. En dit is pas de eerste avond van het festival. Arcade Fire trapt af met Reflektor én vuurwerk. Rap opgevolgd door Flashbulb Eyes, Neighboorhood #3 en Rebellion (Lies). De indiegrootheden weten wat een groots publiek wil: een mooi uitgebalanceerde mix van hits en rust.
Arcade Fire – Here Comes the Night Time. #glastonbury #tpoglastonbury #festival #arcadefire @ The… http://t.co/clvT8l5cZK — TPO: Cult & Leven (@TPOCult) June 27, 2014
Als toegift komen verschillende mensen verkleed als de band op, met grote poppen hoofden. Ze dansen vrolijk op een snelle remix van de grootste Glastonbury anthems van de afgelopen decennia. Van Jay Z’s 99 Problems tot Wonderwall, van Bittersweet Symphony tot Coldplay.
De band keert terug naar het podium voor de ontlading: Here Comes The Night Time. Onder luid gejuich schiet er bij de climax confetti uit kanonnen en net als men denkt dat het feest afgelopen is, klinkt de meezinger Wake Up. De ultieme kers op de taart. (AB)
Overige acts in één zin
Lily Allen: drijft de spot met haar moederschap (met een podium vol babyflessen) én burgerlijkheid en komt met zowel goed als minder gelukte versies van haar repertoire.
John Newman: Laat zien dat hij een geboren performer is, ondanks het gebrek aan variatie in zijn setlist
HAIM: Stoere meiden forceren iets te veel, waardoor (onder andere de bassiste) de band misschien niet zo goed in de smaak valt.
