“Helaas wordt mijn zoon nog steeds afgewezen. De reden: ze willen niet erkennen dat hij een meer begaafdheidsprofiel heeft. Scholen geven aan dat de invoering van passend onderwijs begint op 1 augustus 2014.”
“De kogel is door de kerk! Zoon met ADHD ook op de tweede middelbare school afgewezen. We hebben er in Nederland dus een thuiszitter bij.”
Verboden voor slimme kneusjes. Daar komt het populair gezegd op neer. Beide citaten zijn afkomstig van door Nieuwsuur als “wanhopig” gekarakteriseerde ouders, die hun kind met een stoornis, een handicap of chronische ziekte niet meer in een klas krijgen het komend schooljaar.
De reden: terwijl de scholen verplicht zijn om deze kinderen op te nemen in het gewone, reguliere onderwijs, een maatregel van het ministerie, wijzen ze doodleuk deze gestigmatiseerde jongeren af. Want in een volle bak met dertig leerlingen is geen plek voor jongeren die extra aandacht nodig hebben want een “normale” klas is voor een leerkracht al niet te behappen.
In het onderwijs zijn de verantwoordelijke bewindslieden een meester in het verzinnen van steeds weer nieuwe regeltjes en maatregelen die doodleuk ingevoerd worden. Zonder ook maar één seconde na te de denken over wat de praktische gevolgen zijn voor ouders en leerkrachten. In dit geval dus het opheffen van het speciaal onderwijs, want dat werd ook veel te kostbaar.
Dus dan dumpen we die gebrandmerkte jongeren toch simpelweg op een “gewone” school, zonder enige voorwaarde of extra faciliteiten.
Het auti(sme)klasje van Daan wordt opgeheven, dus moet hij zijn heil zoeken bij een andere school. Dat geldt ook voor zijn jongere broer Thijs, want zijn school kan de benodigde ondersteuning ook niet bieden. Moeder Petra zoekt voor beiden een school op HAVO/VWO-niveau, maar in haar regio kan ze voor haar jongens niet terecht. Want ook daar zitten de klassen te vol, is het argument. De enige mogelijkheid is in Amsterdam, tachtig kilometer verderop.
Maar vlak voor de zomervakantie heeft ze ook daar nog geen reëele toezegging of haar zonen daadwerkelijk op die school terecht kunnen.
Wat toetert politiek Den Haag de godsganse dag over kansen, talent, het opkrikken van niveau en je internationaal willen meten op het educatieve vlak? Met een hoge jeugdwerkloosheid is volgens mij de absolute voorwaarde dat talent niet alleen onderkend wordt, maar ook begeleid in een schoolklimaat dat ruimte biedt voor dat talent, zelfs al zit er een schrammetje op. Dus kleinere klassen, een discussie die tevergeefs ook al decennia lang wordt gevoerd.
Overigens zonder resultaat, want, daar gaan we weer, ook daar is helaas geen geld voor. En zorg buiten die kleinere klassen voor docenten die breder inzetbaar zijn, dus ook voor kinderen met een handicap, stoornis of chronische ziekte.
Om de boel te sussen en de ouders aan het lijntje te houden is er een geschillencommissie passend onderwijs opgericht zonder, let wel, bindend advies. Dus een lege huls waar ouders kunnen klagen, maar waar de school die de deuren potdicht houdt voor Daan en Thijs zich niets van aan hoeft trekken.
In de knullige reportage van Nieuwsuur, waarin moeder Petra het toneelstukje op aanwijzing van de regisseur afmaakt met “Nou jongens, nu maar hopen dat het goed komt”, natuurlijk ook Kamerleden, en wel van de PvdA.
U raadt het al: die hebben een meldpunt opgericht waar je ook met je klacht naar toe kan. Een extraatje dus, naast de geschillencommissie. Het schijnt daar storm te lopen als we Loes Ypma van de PvdA mogen geloven.
Paul van Meenen, haar collega, is ook voortvarend, want die heeft weer een motie ingediend met het verzoek, dat de geschillencommissie wél bindend moet adviseren, in plaats van vrijblijvend. Bovendien dringt Van Meenen erop aan dat de commissie nu toch echt al aan het werk moet, want de zomervakantie staat voor deur.
Mijn ergernis aan de reportage van Nieuwsuur is tweeërlei. Als eerste de journalistieke vrijblijvendheid waarmee een balletje wordt opgegooid. In de headlines strooien met termen als “wanhopig”, maar niet kunnen duiden om hoeveel ouders het feitelijk gaat. Want die cijfers worden niet “bijgehouden”, dus waarom zou je daar zelf achteraan gaan.
Bovendien is een actievoerend Kamerlid een zwaktebod en moet je minimaal de minister of de staatssecretaris in de studio hebben. Met de uitspraak “we zitten in de overgangsfase” van staatsecretaris OCW, Sander Dekker, neemt de redactie probleemloos genoegen.
Heeft de zomer het journaille al in de de greep? Zit Twan Huys al in zijn gedachten met een cocktailtje op een wit strand? Of werkt het WK-voetbal ook verlammend op een achtergrondrubriek?
Mijn tweede pijnpunt als oud-docent is het geleur van ouders met hun kinderen om anno 2014 in je eigen regio een geschikte school te vinden. Een krankzinnige situatie in een land met wél een leerplicht en recht op onderwijs, maar waar de voorwaarden nog steeds ontbreken om dat jongetje of meisje fatsoenlijk onderwijs te laten volgen.
Verloedering van ons hoogste goed: educatie.
