Gisteren werd bekend dat R.E.M. stopt. Na 31 jaar hebben ze er genoeg van. Natuurlijk zijn er meteen veel reacties te lezen waarin even de hoogtepunten uit hun genre worden genoemd. Een band die zo invloedrijk was, zeker voor de generatie die nu online de dienst uitmaakt, dat maakt nogal wat los. De band uit Athens, Georgia (hier stond Atlanta, enorme fail) heeft ook nogal wat hoogtepunten op haar naam staan. Veel reacties waren ook in de trand van “o, waren ze nog bij elkaar dan?”. Wellicht was REM niet meer de mega-act van halverwege jaren ’90, maar het was nog steeds een meer dan interessante band.
R.E.M heeft vanaf begin jaren ’80 muziek uitgebracht. De band heeft de zogenaamde alt. rock groot gemaakt. Wat dat precies betekent weet niemand, maar het is ongeveer muziek die in principe bedoeld is voor op De Affaire, maar toch stadions vol mensen trekt. Het was ook de “eerste” band uit het college-circuit die voor een enorm bedrag bij een major platenlabel tekende. Tussen 1989 en 1997 scoorden ze wereldhit na wereldhit.Ze overleefden de overstap van plaat naar CD, maar de klad lijkt er in gekomen te zijn op het eind van de jaren ’90. Volgens veel fans verdween toen, met het vertrek van drummer Bill Berry, de ziel uit de band.
Veel hoogtepunten van de band lagen ook in de periode voor 1997. Albums als Lifes Riches Pageant, Document, Automatic for the People zijn ware klassiekers. Hun grootste hits stammen uit die tijd. Losing my religion en Everybody Hurts zijn kapot zijn gespeeld op bruiloften en begrafenissen vanaf begin jaren ’90, dat zegt genoeg. De onderschatte platen Monster en New Adventures in Hifi waren ook fantastisch. Een R.E.M. dat bewees wat groezeliger te kunnen rocken en ook zonder akoustische hulplijntjes kon imponeren. Voor sommige fans is alles daarna een stuk minder. Zij hebben het fout.
Zonder Bill Berry
Up, uit 1998, is een vreemde plaat. Opgenomen zonder drummer, door een band die duidelijk niet zo goed wist wat ze moest doen, bevatte ze toch meerdere pareltjes. (Stuur At my most beautiful maar eens op naar een vrouw… ) Nog meer aparte, maar interessante albums volgden. Reveal is bijvoorbeeld alleen maar aan te horen op een warme zomerdag, de vreemde eend Imitation of Life uitgezonderd. Op een warme zomerdag is het dan meteenwel een fantastische plaat. Around the Sun was een regelrechte flop, op Final Straw na. Daar kwamen ze later zelf ook voor uit. Waar normaal het rockende van Peter Buck en de voorliefde voor arrangementen van Mike Mills elkaar aanvulden, was op deze plaat bijna alleen overgeproduceerde lauwe rommel aan te horen.
Na dat dieptepunt, had de band in 2008 de weg naar boven weer gevonden. Accelerate was een hele goede rockende plaat. De opvolger Collapse into now was een prima doorsnee van de verschillende gezichten die R.E.M. in de loop der jaren heeft laten zien. Van rustig tot rockend, van introspectief naar flamboyant, alles zat er in. Eigenlijk de perfecte R.E.M. Introplaat. Of afscheidsplaat zo u wilt.
Post R.E.M
Bill Berry zit al jaren op een tractor, Peter Buck zien we de komende jaren nog in 20 verschillende bandjes spelen, voor de gein. Mike Mills gaat ook nog wel wat in de muziek doen, desnoods alleen als producer en bij honkbalwedstrijden. Frontman Michael Stipe zal nu, als uitvinder van de geengageerde moeilijke bril, nonstop flamboyante artiest gaan spelen. Die zien we de komende jaren nog gewoon bij allerlei goede doelen concerten opduiken, aan de zijde van Springsteen, Pearl Jam, Patti Smith en andere sympathieke artiesten. En hij zal ook af en toe R.E.M nummertjes zingen, tussen het preken voor een betere wereld en het rodeloper-gebeuren in. Of liedjes maken met heel vaak het woord “walk” erin.
Nee, R.E.M is niet te laat gestopt. Een band stopt pas te laat als ze met ruzie uit elkaar gaan. Of als ze alleen nog maar “Best of” tours doen. R.E.M kapt er in één keer mee, omdat ze het wel gezien hadden. Dat ze als een beginnend bandje bij de platenmaatschappij moesten bijtekenen hielp bij die beslissing, maar de echte reden is dat de koek blijkbaar op was. Dan is stoppen prima. Dat hoeft niet per se op een hoogtepunt, dat moet als je er klaar mee bent. Dus moet je R.E.M. gewoon bedanken voor alle mooie muziek die ze hebben gemaakt.En applaudisseren voor de manier waarop ze 31 jaar volstrekt geloofwaardig zijn gebleven, in hun muziek en in hun maatschappelijke betrokkenheid. Uw eigen hoogtepunt zoekt u op Spotify , een van de vele hoogtepunten vindt u hieronder.
Huub Bellemakers is opgegroeid met R.E.M, van pubertijd tot dertigersdilemma. Verder houdt hij van lompe metal houdt, dat is helemaal niet raar.
