Zo vaak gebeurt het niet dat muziek spontaan tussen je oren explodeert. Dat een band je weer eens alle hoeken van de kamer laat zien. Uiteraard luisteren zulke muzikanten naar namen als Jed, Patrick en Bobby, tezamen Zig-Zags en komen ze uit Los Angeles. Zoals wel meer mensen in de Amerikaanse stad van beloftes, probeert zanger-gitarist Jed Maheu aan de bak te komen als acteur. Tot nu toe reikte zijn ster echter niet verder dan lowbudget horrorfilms. Zig-Zags zijn vernoemd naar een merk schoenen, die in Amerika ook wel ‘winos’ worden genoemd omdat ze zo goedkoop zijn. De band bestaat sinds 2010. Hun enige claim to fame is dat ze ooit een nummer mochten opnemen met Iggy Pop.
Zig-Zags zijn intussen bedreven in alles wat garagepunk geweldige muziek maakt. Meestal hebben garagebandjes een probleem waarvan ze niet weten dat het een probleem is, of dat het hoe dan ook een probleem gaat worden. Bands die het goed bedoelen met garagepunk, of wat er volgens hen voor door moet gaan. Dat op een debuutalbum hooguit de eerste twee, drie nummers fuifknallen maar daarna de dood van de hoop zijn intrede gaat doen. Eveneens goed fout zijn pogingen waarin een zangeres en of orgeltje door de punkgedachte heen krankjorumen en gewoon alles kapot maken.
Zig-Zags hebben het wél goed begrepen. Gitaar, bas, drums. Bliksemende S in bandlogo. Goedkoop ogend hoesje om de plaat. Teksten? Bloemrijke pulp waarin dood en dreiging de boventoon voeren in aangrijpend maar net niet overdreven meebrulgehalte. Geniaalste songtitel? I Am The Weekend. Muziek? Punk en hardrock die lepeltje lepeltje doen. Powerakkoorden die als vanzelf overgaan in powerakkoorden. Geproduceerd door cultpunker Ty Segall in zijn thuisstudio te Glassell Park; een afgelegen buurt in het noordoosten van Los Angeles waar de huren laag zijn en de autodiefstal hoog. Easy & sleazy. Zig-Zags doen het gewoon. De punkattitude van 1977 en de onverwoestbare degelijkheid van de hardrock. Deze plaat kan je leven veranderen. Koop ‘m. Nu is nu.
