Ik was onlangs in de Dominicaanse Republiek. Ik kende daar iemand wier vader, Rafael Brache, in 1937 ambassadeur was in Londen, toen de regeringsleider, de dictator Rafael Leonidas Trujillo (1891-1961), meer dan 10.000 illegaal in het land verblijvende Haïtianen liet ombrengen.
‘Waarom? Omdat door de massa-emigratie van de – uit Afrika afkomstige – Haïtianen, de Spaanse, de Europese cultuur van de Dominicaanse Republiek met de dood bedreigd werd. Om met Thierry Baudet te spreken: “Vreemde, agressieve elementen worden ons maatschappelijk lichaam in ongehoorde aantallen binnengeloodst.” Aan die voor de Dominicaanse natie levensgevaarlijk immigratie wilde Trujillo resoluut een eind maken. Het doden van illegale Haïtianen was, in zijn ogen, een daad van nationale zelfverdediging.
De Dominicaanse ambassadeur in Londen vond dat onacceptabel en schreef zijn chef een brief, waarin hij een scherp protest aantekende tegen deze massaslachting. Het antwoord kwam per kerende post: als het beleid van El Jefe de ambassadeur niet beviel, hoefde hij niet meer terug te komen. De ambassadeur liet zich dat maar één keer zeggen. Hij bleef de rest van zijn leven in Londen wonen, waar ook zijn vier kinderen opgroeiden en school gingen. Die kinderen keerden, na de dood van Trujillo – hij werd in 1961 vermoord – terug naar hun vaderland.
Een bescherming van de nationale identiteit en de nationale cultuur kan gewelddadige vormen aannemen en de kans daarop is des te groter als de vijanden van die cultuur is biologische termen gedefinieerd worden. Dat was het geval in de Dominicaanse Republiek, dat is het geval bij Thierry Baudet die op 15 januari zei: “Het Westen lijdt aan een auto-immuunziekte. Een deel van ons organisme – een belangrijk deel: ons afweersysteem, datgene wat ons zou moeten beschermen – heeft zich tegen ons gekeerd. Op elk vlak worden we verzwakt, ondermijnd, overgeleverd.”
Daar is geen woord Spaans bij en toch lijkt zijn vertoog op dat van de Dominicaanse dictator die op dezelfde wijze als Thierry Baudet een geheim verbond meende te ontwaren tussen zijn politieke tegenstanders en de massa-immigratie van Haïtianen. Het angstaanjagende in de woorden van Baudet is dat hij de vijand niet rechtstreeks benoemt, maar aanduidt als ‘een auto-immuunziekte’ en daarmee suggereert dat elk middel geoorloofd is om deze ziekte te bestrijden. Baudet zegt ook: “Nu worden we aangevallen door een vijand die we nog niet eerder tegenover ons hebben gehad. Een atypische vijand. Een vijand die ons eigen uniform draagt.” Het is een discours dat grote overeenkomsten vertoond met dat van Trujillo. De ambassadeur in Londen werd in een resolutie van de Dominicaanse Senaat op 9 november 1937 tot landverrader bestempeld, omdat hij ‘de waarheid omtrent de gebeurtenissen met betrekking tot recente incidenten aan de grens (met Haïti, mf) opzettelijk verdraaid had’. Hij had zijn eigen land, waarvan hij de dienaar hoorde te zijn, te schande gemaakt door de vijanden van de Dominicaanse Republiek – de Verenigde Staten voorop – van munitie te voorzien.
Trujillo was een militair, Thierry Baudet is een pianist. Maar de wijze waarop zij politiek bedrijven vertoont verrassende overeenkomsten.
Wilders ziet de politieke elite als een groep leugenaars en bedriegers en de Islam als een vijandige politieke ideologie die verboden moet worden. Maar het kan altijd nog erger: Baudet ziet de politieke elite als een auto-immuunziekte en de moslims als ‘vreemde, agressieve elementen die ons maatschappelijke leven worden binnengeloodst’. Baudet gebruikt biologische metaforen, Wilders niet. Als ik moest kiezen tusen Baudet en Wilders – wat God verhoede – zou ik voor Wilders kiezen.
