Mijn ogen glijden over zijn rekken met dvd’s: Zombieland, Star Trek en Ghost Busters: titels die mij een voor een in de lach laten schieten. “Kom,” en hij trekt me aan mijn arm. “Hier heb we nog een geheim kamertje en staat mijn andere collectie.” Ik zie planken vol met soldatenpoppetjes en boven staat een dinosaurus. Aan de muur hangt een poster van Night of the Living Dead. “Dit is niet echt een vrouwenmagneet,” zeg ik en ik wijs op zijn collectie soldaatjes. “Oké, ik heb nog nooit iemand zoiets horen zeggen. Dat is echt bekrompen van je.” Ik gloei en sla mijn ogen naar de grond. Jeetje wat ik ben toch ook een bitch.
Als je hem zou zien, had je dit nooit achter hem gezocht. Achter zijn prachtige looks: een stoppelbaardje, halflange zwarte manen en zijn hipsterkleren zit een nerd verstopt, die van sciencefiction en stripboeken houdt. Kan ik iemand leuk vinden wiens interesses zo tegenovergesteld zijn? Hij noemt stripboeken literatuur, iets dat ik voor kleine kinderen vind. Sciencefiction ben ik helemaal allergisch voor.
We nestelen ons op de bank en hij drukt op play. De eerste scene is een zombie die zijn tanden zet in een mens. Met grommende geluiden verorbert hij een stuk mensenvlees. Bloedspetters vliegen alle kanten op. Waar ben ik nu weer terecht gekomen? “Je gaat deze film fantastisch vinden.” Dat betwijfel ik.
Halverwege de film moet ik echter toegeven dat deze eigenlijk best amusant is. De hoeveelheid afgebeten lichaamsdelen vallen reuze mee. De verhaallijn is goed en er doen bekende acteurs mee zoals Emma Stone en Bill Murray. Hij geeft me een kus op mijn wang. “Zie je nou wel dat je dit een leuke film zou vinden.” Ik knik. Misschien kan ik nog best voor deze jongen mijn avonden doorbrengen met zombies en buitenaardse wezens. Volgende week is Star Trek aan de beurt…
