Meer Sietske Bergsma? Klik hier.
‘De wreedheid is een onderdeel van de oudste feestvreugde van de mensheid’, aldus Nietzsche. Aan zoiets dacht ik bij het lezen van het commentaar op ‘de val’ van journalist en provocateur Milo Yiannopoulos. De ophef over een video waarin hij pedofilie – sex met dertienjarige jongens – lijkt te verdedigen, in ‘verkeerd gekozen woorden’ aldus Milo zelf, leidde ertoe dat hij ontslag nam bij Breitbart News, niet meer mag spreken op de Conservative Political Conference en zijn uitgever zijn laatste boek niet meer zal uitgeven. De vreugdevolle wreedheid in The Washington Post begint al met:
‘His free ride on free speech is over. (…) Milo Yiannopoulos claims to hate political correctness. He is about to feel the pain of living without its benefits.’
Het lijkt mij duidelijk dat iemand ‘pijn’ toewensen die ‘de voordelen’ van politieke correctheid heeft uitgebuit, slechts de rancuneuze wens is om anderen je eigen gevangenschap betaald zetten, en als die makkelijke kans zich voordoet, groots uit te pakken. Met haat. Alsof de doorgeslagen politieke correctheid, waarin zelfs humor verdacht is, geen echt bestaand probleem is, maar een soort kind, dat met rust gelaten en beschermd moet worden. Hij zou ‘zijn merk’ daarop hebben gebouwd, zegt The Washington Post,
‘…while exploiting the fear that nothing could be seen as more politically incorrect than appearing to deny his right to free speech. That fear — the worry that shutting up Yiannopoulos will make you look like an enemy of the First Amendment — faded over the weekend’
De onschuldige slachtoffers, nu survivors, van Milo staan op. Dat er angst (waar een geweten hoort te zitten) bestond bij mensen om Milo zijn vrijheid te ontzeggen, omdat het je tot een vijand van de Grondwet maakt, is onzin. En als het waar zou zijn, is het ook onzin, want pathetisch. Als er iets prima door de beugel kon – en je juist tot een verdediger van allerlei morele regels maakt -dan was het wel Yiannopolous tot het gaatje afbranden – wat soms ook terecht was, daar niet van.
Bij de NRC gaat het er iets verfijnder aan toe, maar zoals Nietzsche ook zei: een verfijnde wreedheid kan een erkende deugd worden. De feestvreugde over dit deugmoment is in al zijn facetten pijnlijk, zoals feestvreugde soms is, wanneer je euforisch en wel, je beste vrienden van die avond omhelst, en wil dat het moment nooit meer overgaat. In het gevoel van die omhelzing, dronken van politiek correcte verdwazing, schrijft NRC: ’Inspirator achter Trump komt ten val’. Het is happy hour voor journalisten. Zie je nou wel, Milo is af, en Trump ook, en Wilders ook.
’Het waren zijn eigen woorden – onzorgvuldige woorden- zei hij zelf, die de val van Yiannopoulos inluidden. Dat is op zichzelf al ironisch. Hij werd populair op rechts omdat hij zich presenteerde als voorvechter van het vrije woord’.
Is dit serieus hoe NRC ‘journalisten’ denken dat het vrije woord werkt? Dat je nooit iets mag terugnemen? Dat dat ironie is als je het wel doet? Dit is de taal van mensen die alles, maar dan ook alles naar zichzelf toe redeneren: jouw vrije woord is een gunst en dus eigenlijk van mij, om tot op de komma af te branden, en waag het niet mijn fakkel af te pakken.
De (verfijnde) wreedheid in beide stukken is -tot slot- ook goed te zien aan de omhelzing met de conservatieven, die volgens ‘liberaal links’ nu even niet de as van het kwaad zijn, maar in hun afwijzing van Milo, op een avondje steun mogen rekenen, een rondje van de bar. Tot ze niet meer leuk genoeg zijn om van te houden.
Tussen de haat vind je soms ook nog wat bruikbaars. NRC: ‘Yiannopolous schreef een vlammend stuk tegen anticonceptie. Niet alleen omdat die vrouwen “lelijk en gestoord” maakt maar ook omdat we genoeg kinderen moeten voortbrengen.’ Hij heeft een punt, over dat ‘lelijk en gestoord’. Waarom schrijven vrouwen dit niet op? Dat soort wreedheid lijkt me pas echt een feest.
Meer, meer, meer Sietske Bergsma!
