“Je moet helemaal niets, behalve poepen” zei mijn tante vroeger altijd al. Vroeger vond ik die uitspraak hilarisch en kon ik nog in de illusie leven dat dit ook echt zo was. Nu weet ik wel beter natuurlijk. We moeten naast poepen ook eten, slapen, werken, belasting betalen… Maar ik snap de strekking van wat mijn tante bedoelde wel. We ‘moeten’ helemaal niet zo veel in het leven, maar toch laten we onszelf vooral geloven dat we van alles moeten. Ook ik ben daar een ster in trouwens. Een teamgenootje zei ooit “wat ben jij toch streng voor jezelf”. Maar wat kun je er aan doen als dat een karaktertrek is?
In mijn aanloop naar de hardloop challenges die nog op het programma staan dit jaar, is hardlopen op het moment een van de meest constante bezigheden in mijn week. Drie keer per week staat er een training op het programma, weer of geen weer, tijd of geen tijd, ik MOET trainen. Als ik het niet doe, haal ik over anderhalve maand die eerste 16 kilometer niet eens – althans, dat zit zo in mijn hoofd – en dus volg ik trouw het schema dat ik heb gekregen van de trainer van mijn interval klas waar in één keer per week van mezelf naartoe MOET!
Een tijdje terug kreeg ik een berichtje van een vriendinnetje die me attendeerde op Sportrusten. “Ook wel iets voor jouw misschien”, zei ze. Een kijkje op de site bracht me iets verder 100 dagen slim hardlopen en rustig ademen. Je combineert hardlopen met ademhalingsoefeningen. Inspanning en ontspanning. Dan loop je lekker hard en krijg je als bonus een verhoogde concentratie en diepere slaap. Dat klonk inderdaad wel als een challenge voor mij! En dus besloot ik eens contact op te nemen met Koen en Maarten.
Zo kwam het dat ik twee weken geleden met Maarten om tafel zat. Hij vertelde mij over het principe van Sportrusten, waarbij je 100 dagen aan de slag gaat met ademhalingsoefeningen en sporten, om zo je hartslag laag te houden. Dit zorgt voor minder energieverspilling, waardoor je dus meer energie overhoudt om andere dingen te doen. Energiek naar je werk gaan bijvoorbeeld. Ik was wel benieuwd of het echt kon, minder inspanning en dan toch straks die halve marathon kunnen lopen.
Hoe langer ik met Maarten in gesprek was, hoe duidelijker het me werd. Ik ben zo lang bezig geweest met harder rennen, verder komen, mezelf pushen en nog meer pushen. Het was al veel te lang geleden dat ik écht genoten had van een run. De laatste keer was tijdens WOTN geloof ik, waarbij ik echt op wolken liep. Maar dat was in juni. Vroeger liep ik ook nog wel eens om mijn hoofd leeg te maken. Dan deed ik een rondje van zo’n vijf kilometer. Gewoon lekker banjeren langs het water, zonder me druk te maken over de tijd. Ik liep die vijf kilometer toen nóóit binnen het half uur. Maar het maakte me niets uit! Ik genoot van het uitzicht, de natuur, de mensen op straat en vooral van het fijne neveneffect dat mijn hoofd even helemaal leegliep. Geen gepieker en geen stress. Gewoon ik over het asfalt. That’s it!
Wanneer ik nu een lange afstand loop doe ik dit eigenlijk steevast in het Vondelpark. Dat zelfde rondje over en over. Muziek aan en gaan. In mijn hoofd discussieer ik mateloos met mezelf. ‘Je kunt harder! Je mag niet stoppen!’ Altijd ben ik met mijn snelheid bezig en ik kijk eigenlijk nooit meer naar wat er om me heen gebeurt. In gesprek met Maarten kon ik me eigenlijk alleen maar afvragen wanneer dit nou precies was gebeurd? Ik wilde hoe dan ook weer meer gaan genieten van het hardlopen en dus besloot ik inderdaad de uitdaging aan te gaan en te beginnen met mijn 100 dagen Sportrusten.
Inmiddels ben ik al een week op weg. De eerste zeven dagen van de honderd heb ik volbracht. Dankzij de tips uit de boeken die ik heb gelezen afgelopen weken, ben ik nu aan het proberen om rustiger te lopen. Daar hoort vooral ook bij dat ik geen muziek meer in mijn oren heb tetteren. Waar ik altijd dacht dat ik nooit zonder muziek zou kunnen lopen, merkt ik nu dat het eigenlijk heerlijk is. Ik loop nu mijn eigen ritme, zonder me te focussen op een bepaald ritme dat mijn pas voor mij bepaald.
Uiteindelijk gaat sportrusten natuurlijk over het ademhalen en het laten zakken van mijn hartslag. Dat is dan ook iets waar ik druk mee aan de slag ben gegaan. Iedere dag in de trein naar huis, na een dag werken, doe ik trouw mijn ademhalingsoefeningen. Drie tellen inademen, vijf tellen uitademen. Ik probeer me hier de hele treinreis op de focussen, iets wat niet altijd even gemakkelijk is aangezien ik ook nogal snel afgeleid ben.
Ook tijdens het lopen probeer ik oefeningen te doen. Inmiddels prijkt er een prachtig sporthorloge aan mijn pols en een hartslagmeter om mijn borst. Zo kan ik tijdens het rennen mijn hartslag mooi in de gaten houden. Hoewel ik de oefeningen tijdens het hardlopen nog niet helemaal onder de knie heb, merk ik toch al kleine beetjes verschil. Gister liep ik 15 kilometer door het mooie Amsterdamse bos. Ik heb in mijn leven nog nooit 15 kilometer aan een stuk gelopen, dus alleen dat was al een challenge op zich. Niet heel gek dus dat ik op kleine stukjes merkte dat mijn hartslag omhoog ging. Om de beurt probeerde ik de verschillende ademhalingsoefeningen uit de boeken uit om mijn hartslag naar beneden te brengen. Al bij de eerste ademteug was het iedere keer raak… hoppa, zomaar een paar slagen naar beneden. En dat betekent volgens mij dat het begin er is. Nu maar bijven oefenen!
Iedere dag ademhalen dus en drie keer sporten per week. Voor iedere dag dat ik me er aan houd, mag ik een groene sticker plakken op het schema dat inmiddels prominent aan mijn kledingkast hangt. Die kast hang bomvol schema’s trouwens. Mijn 30 dagen bum challenge, mijn hardloopschema, mijn 30 dagen ab challenge (ja ik ben weer overnieuw begonnen) en nu ook mijn sportrusten schema. Ik weet het, ik weet het! Ik MOET ontzettend veel van mezelf! Toch heb ik een belangrijk punt verbeterd… ik MOET niet meer hardlopen van mezelf, ik MAG weer hardlopen vanaf nu!
Esther Vogel onderwerpt zich komende 52 weken samen met Nadja Neeven en Lotte Besse aan de 52 Challenge: iedere week een nieuwe uitdaging. Alle uitdagingen kun je vinden op 52Challenge.nl.
