Tenzij u een voetbalfanaat bent, heeft u waarschijnlijk nooit van Millwall gehoord. Een derderangs voetbalclub uit het zuiden van Londen, met voornamelijk supporters uit de arbeidersklasse, die tot de meest fanatieke ter wereld behoren. Deze waren lange tijd synoniem voor vandalisme. Hun lijflied luidt: “No one likes us, we don’t care“.
Millwall is misschien een uitzondering, maar sportfans wereldwijd (van Milwaukee tot München en van München tot Mumbai) hebben vaak een diepe verbondenheid met hun team. Deze verbondenheid is echter maar zelden gebaseerd op rationele overwegingen, objectief onderzoek of enige vorm van persoonlijke voorkeur. In plaats daarvan worden we eenvoudigweg enthousiast voor het team dat is gebaseerd in de plaats die we als ons thuis beschouwen.
In alle eerlijkheid naar de sportfans, zijn bijna al onze vaste overtuigingen net zo willekeurig. Dit geldt ook, ten minste gedeeltelijk, voor beleggen.
Beleggers hebben wereldwijd de neiging om onevenredig veel in de eigen markt te beleggen, een fenomeen dat bekend staat als ‘home bias’, ofwel een voorkeur voor beleggingen in de thuismarkt. Gezien de bewezen voordelen van spreiding en de eenvoudige toegang tot de wereldwijde cijferstromen is dit strategisch gezien niet logisch.
Neem bijvoorbeeld Canada. Het land heeft een globale indexweging, ofwel aandeel in de totale wereldwijde marktkapitalisatie, van circa 3%. 60% van de aandelen van de Canadezen is belegd in binnenlandse aandelen.
Of bijvoorbeeld Zuid-Korea dat een globale indexweging heeft van minder dan 2%. De inwoners van dit land beleggen echter 90% van hun aandelen in de thuismarkt.
Zelfs de Verenigde Staten, met een enorme indexweging van bijna 40%, maken zich schuldig aan ‘home bias‘, want de Amerikaanse beleggers hebben voor bijna 80% aan binnenlandse aandelen in bezit.
Een dergelijke voorkeur komt, in meer of mindere mate, in elk land ter wereld voor. Deze trend is bijzonder sterk in de opkomende landen, waar vaak structurele barrières zijn om buiten de landsgrenzen te beleggen, en is het minst zichtbaar in Europa, met name sinds de invoering van de eenheidsmunt en het verdwijnen van het wisselkoersrisico.
In de periode 1997-2004 is het percentage van binnenlandse aandelen binnen de eurozone met 9% gedaald. In dezelfde periode is het niveau van regionale voorkeur (dat wil zeggen de totale investeringen in aandelen uit de eurozone) licht toegenomen.
Binnen Europa zijn de Nederlanders, die gedurende lange tijd een internationale beleggingsstrategie voor aandelen aanhielden, het minst blootgesteld aan ‘home bias’, met iets meer dan 20% van de aandelenbeleggingen in de thuismarkt. Dat ziet er tamelijk evenwichtig uit, totdat men zich realiseert dat Nederland iets minder dan 1% van de totale wereldwijde marktkapitalisatie vertegenwoordigt.
Net als Nederland, lijken Oostenrijk, België en Duitsland ook relatief weinig nationale voorkeur te vertonen, met respectievelijk 37%, 45% en 48% van de aandelenbeleggingen in binnenlandse aandelen. Maar ook hier dient men het in de context te bekijken: Duitsland, de grootste van de drie markten, heeft een globale indexweging van net 3%.
De trend is zelfs nog sterker in Frankrijk, dat een globale indexweging heeft van 3% en waar de inwoners toch meer dan 60% van hun totale aandelen in de thuismarkt beleggen.
Hoewel al deze landen internationaal gezien gunstig afsteken, betekent het feit dat ze beter dan het gemiddelde scoren nog niet dat de situatie ideaal is.
De afgelopen twee decennia bevonden, volgens Bloomberg Data, negen van de tien best presterende aandelenmarkten zich in de opkomende markten. Toch hebben relatief weinig beleggers een grote blootstelling aan Brazilië, Kazachstan of Peru (de drie best presterende markten ter wereld).
Gezien de bestuursleemtes en de politieke risico’s in een groot aantal opkomende markten is het begrijpelijk dat niet iedereen wil beleggen in Kazachstaanse aandelen. Maar het bredere fenomeen ‘home bias’, blijft al decennia de gemoederen bezig houden bij de economen.
De aanhangers van de oude economie zullen waarschijnlijk moeite hebben om het toe te geven, maar tegen de waarde van een geografische spreiding van een portefeuille is de menselijke psyche eenvoudigweg niet opgewassen.
Daarom geven we een overweging aan onze eigen markt, ondanks het feit dat het onomstotelijk vaststaat dat we het anders zouden moeten doen. Het is om dezelfde reden dat ons humeur gelijk op gaat met de lotgevallen van ons nationale team, ook al weten we, diep van binnen, dat het maar een spel is.
