VNL-lijsttrekker Jan Roos de les gelezen bij Pauw & Jinek, kopt Het Parool.
Snel terugkijken: Jan Roos sloopt Alexander Pechtold, Alexander Pechtold vervolgens Jan Roos, kopt TPO.
Het gebeurt niet zo vaak, maar de kop van Het Parool ligt veel dichter bij de waarheid dan die van TPO. Pauw & Jinek begon gezapig, met Jan Roos die met een paar verwachte opmerkingen kwam over het mislukken van de multiculturele samenleving, het probleem met de open grenzen en de EU die in plaats van Nederland zeggenschap over de grenzen heeft. Maar eigenlijk kwam Jort Kelder sterker uit de hoek door Pechtold fijntjes te vragen of het misschien niet eens tijd was om de grenzen een tijdje te sluiten. Hij gebruikte daarbij de term ‘absorptievermogen’, en Pechtold ging daar ook serieus op in omdat hij natuurlijk wel aanvoelde – en wellicht weet – dat Kelder niet van gisteren is. Voor het overige spraken de houding en blik van Kelder tijdens het debat boekdelen.
Nochtans kreeg Roos het op een presenteerblaadje aangeboden. Homoseksuelen die na decennialang open grenzen- en multikulbeleid niet meer hand in hand over straat durven, de oorlog tegen Zwarte Piet en vrouwen die op straat voor hoer worden uitgescholden: de NPO kwam daar zelf mee, Roos had de bal maar binnen te koppen. Ook Pechtold legde voor Roos de bal op de penaltystip: in de meest eufemistische bewoordingen gaf de D66-leider toe dat hij vroeger de ogen had gesloten voor de oververtegenwoordiging van allochtonen in de criminaliteit. Het schoot Roos kennelijk niet te binnen om op te werpen wat daar, Pechtolds bekentenis indachtig, nu dan de oplossing van D66 voor is: blijven voortgaan met de open grenzen en het gepamper?
Roos liet Pechtold er zelfs mee wegkomen toen die het lef had zich op te werpen als de moedige held die heden het kabinet aanspoort om Syriërs onmiddellijk te integreren met onder andere taallessen. Ook liet Roos Pechtold gratuit beweren dat vandaag de toon niet meer wordt gezet door het politiek correcte maar door het ‘populistisch correcte’.
Eveneens geen reactie van Roos toen Pechtold zei dat natuurlijk iederéén in de studio vindt dat het onaanvaardbaar is dat homoseksuelen niet hand in hand over straat kunnen lopen, terwijl dat toch ook weer een inkoppertje was, bijvoorbeeld: “Wat wil u er dan concreet aan doen, meneer Pechtold? In asielcentra die de afgelopen jaren met uw instemming zijn volgelopen worden homoseksuelen bedreigd en weggepest.”
Roos liet Pechtold zich zelfs profileren als iemand die voor Iraanse homo’s opkomt die als gevolg van de islam, die Pechtold prima vindt, het risico lopen te worden opgehangen: onbegrijpelijk. Het enige voorbeeld waarmee Roos kon komen was een verwijderde kerstboom een aantal jaren geleden op Hogeschool Amsterdam (iets dat overigens ook ietwat dubbelzinniger – opgepast, link naar NRC – bleek te zijn).
Nadat Roos had gesuggereerd dat Jinek geen objectieve journaliste is (Jinek sprak overigens van ‘wijverige verwijten’, mocht Roos die term hebben gebruikt zou hij gelijk als seksist worden weggezet, dit terzijde), werd hij aangevallen door het trio Jinek-Pauw-Pechtold. Pauw en Jinek hadden fragmenten en tweets klaarstaan waarin Roos (soms platte) grappen maakt over homoseksuelen, het uiterlijk van politici en vrouwen beledigt. Hij had dat gedaan in zijn hoedanigheid van Powned-journalist en Geenstijl-verslaggever. Maar volgens Roos was hij toen een satiricus en geen journalist, hoewel hij zichzelf in tweets meerdere malen journalist had genoemd, en wat mij betreft ook terecht: geen doorsnee journalist, maar wel een journalist.
En dit was zijn grote zwakte: in plaats van in de tegenaanval te gaan, liet Roos zich in het defensief dringen en begon hij te spartelen. Want hij had natuurlijk gewoon op felle toon het volgende moeten uitspreken: “Jullie zijn knettergek dat jullie agressie en geweld tegen homo’s in verband brengen met wat onnozele grappen van een Powned-journalist. Dat tekent jullie postmoderne en wereldvreemde houding en het is precies wat er mis is in het Westen en waarom Wilders zoveel stemmen heeft.”
Hiermee had hij kunnen besluiten, waarna hij opnieuw zijn eigen verhaal had kunnen beginnen te vertellen.
Maar dat deed hij dus niet. De makke Roos werd steeds meer in het nauw gedreven. Hij was veel te passief-defensief en had kennelijk amper ongemakkelijke feiten klaar om het trio Jinek-Pauw-Pechtold mee te confronteren, waardoor zij bloed roken. Nadat Jinek bekritiseerde dat Roos de vermeende homoseksualiteit van premier Rutte de wereld in had geslingerd, ging Alexander Pechtold los. Die kreeg twee keer een daverend applaus toen hij Roos wegzette als een hypocriet die geen recht van spreken heeft wanneer het gaat om westerse waarden zoals de gelijkwaardigheid van homoseksuelen.
Je kunt zeggen: met zo’n NPO-publiek is dat applaus logisch, maar in plaats van keihard in de tegenaanval te gaan en Pechtold – onderbouwd met voorbeelden – te verwijten dat het nu net zíjn partij en ideologie zijn die Nederland islamiseren en armer en onveiliger maken, liet Roos zich gewoon afslachten.
De door en door hypocriete Pechtold is erin geslaagd om Roos lichtzinnig weg te zetten als een hypocriet. Pechtold is er, met behulp van Pauw en Jinek, in geslaagd om de terecht door Roos aangekaarte toenemende (islamitische) homohaat in Amsterdam als een boemerang in Roos’ gezicht te laten terugkeren. Jan Roos heeft Alexander Pechtold op geen enkel moment gesloopt; Jan Roos werd gesloopt door Pauw, Jinek en vooral Pechtold, die een veel betere prater en debater is. Met het oog op electorale winst begaf Roos zich in het hol van de politiek correcte leeuw, maar wanneer je zelf een leeuw bent zou dat geen probleem mogen zijn, zéker wanneer de realiteit zich aantoonbaar meer dan ooit aan jouw zijde bevindt.
