Bij het lezen van de titel van dit artikel zullen, net als bijvoorbeeld na publicatie van het artikel Gangsterislam (Volkskrant, 16 juli), de gebruikelijke reacties volgen op Marokkaanse en islamitische fora: “Ik zat te kijken naar zijn afkomst, hij was 3 maanden (sic) oud toen hij weggeven (sic) werd, hij schrijft ook in Joodse kranten, deze vuile knoflook hond zal ooit op straat dood neervallen en dan mogen de Joden hem dan (sic) omarmen.”
Echter, naast deze verwensingen verwacht ik van deze online brigades en de pro-Gaza beweging ditmaal ook een sluitend antwoord op de vragen aan het eind van dit artikel. Mocht dit niet lukken, dan blijft de stelling in de titel onomstotelijk juist en geven zij toe inzake Gaza hysterisch, schijnheilig en irrationeel te zijn; iets dat overigens zonder meer hun goed recht is.
De wereld telt heden ongeveer 13.8 miljoen Joden. Tezamen vormen zij met 0.2 procent slechts één-vijfhonderdste deel van de wereldbevolking. Daarnaast telt de wereld ongeveer 1.7 miljard moslims. Op hun beurt vormen die met 23 procent bijna een kwart van de gehele wereldbevolking. De woede van zoveel moslims richting Israel, dat slechts zes miljoen Joden huist, doet gezien deze cijfers wat hysterisch aan.
Op de pro-Gaza demonstraties in Den Haag, Rotterdam en Amsterdam klonken veelvoudig de leuzen: “Palestina vrij!” en “Stop de genocide!”.
Dergelijke leuzen zijn algemeen geaccepteerd, maar bij nadere inspectie wordt het hysterische karakter ervan duidelijk. Wat betekent tijdens een demonstratie tegen de oorlog in Gaza “Palestina vrij!”, anders dan de oproep tot de gehele verwijdering van de Israëlische staat? Soms wordt deze notie bevestigd door een Engelse variant op de leus: “From the river to the sea, Palestine will be free!”.
De beschuldiging van genocide is vaak dubbelzijdig. Aan de ene kant wordt gerefereerd naar de systematische genocide die al gaande zou zijn sinds het ontstaan van Israel. Aan de andere kant wordt gerefereerd aan de acute genocide die zich zou voltrekken door de huidige Israëlische militaire operaties. Beide claims zijn echter hysterisch van aard omdat het beide groteske overdrijvingen van de realiteit zijn.
De bevolking van Gaza is de op dertien na snelst groeiende ter wereld. Gazaanse vrouwen hebben met een gemiddelde van 4.2 de op 34 na hoogste vruchtbaarheidsgraad ter wereld, de levensverwachting is er hoger dan in Turkije en de totale Arabische bevolking van Gaza is sinds 1948 met 1568 procent toegenomen. Over welke systematische genocide hebben de demonstranten het?
Sinds het beginnen van operatie Protective Edge op 4 juli,zijn er aan Palestijnse zijde 1994 doden gevallen. Elke omgekomen burger is een tragedie, maar het gebruiken van de term genocide is een kwestie van grove woordinflatie. Inderdaad, de VN stelt dat 80 procent van de slachtoffers burgers zijn. Dit is echter dezelfde VN die 20 in een VN-school gevonden raketten terug gaf aan Hamas. Dezelfde VN wier Mensenrechtenraad 80 procent van haar resoluties aan Israel wijdt en dezelfde VN die Israel de volgende ‘oorlogsmisdaad’ verwijt: het niet delen van hun Iron Dome verdedigingssysteem met Hamas.
De VN ontleent deze cijfers aan het Palestinian Centre for Human Rights (PCHR), een organisatie die de meest gedetailleerde informatie inzake Gaza levert. De PCHR staat als organisatie in de Gazastrook echter onder sterke invloed van Hamas dat er omwille van propaganda voor zorgt dat slechts een klein percentage van de doden als Hamas-strijder wordt geclassificeerd.
De BBC en de New York Times – bepaald geen sympathisanten van Israel – hebben het percentage burgerslachtoffers tegen het licht gehouden. De New York Times concludeerde dat mannen tussen de 20 en 29 jaar, waar (para)militaire eenheden overwegend uit bestaan, buiten elke proportie waren vertegenwoordigd onder de slachtoffers. Deze subgroep bestaat uit slechts 9 procent van de 1.8 miljoen Gazanen, maar leverde 34 procent van de Gazaanse slachtoffers.
Een lijst van namen en leeftijden van slachtoffers, gepubliceerd door Al-Jazeera, bevestigt deze verhoudingen. De subgroep van vrouwen en kinderen onder de 15 jaar daarentegen, waarbij de waarschijnlijkheid van lidmaatschap van een militaire eenheid laag is, bestaat uit 71 procent van de totale Gazaanse bevolking, maar leverde een in verhouding zeer magere 33 procent van de slachtoffers. Als Israëlische beschietingen inderdaad een willekeurig of zelfs burgergericht karakter hebben, dan had dit laatste percentage vele malen hoger moeten zijn.
Tijdens operatie Cast Lead in 2008 en 2009 voerde Hamas eenzelfde beleid en rapporteerde zij oorspronkelijk dat er slechts 49 Hamas-strijders waren gedood, waardoor het percentage gedode burgers astronomisch hoog leek. In een later stadium echter, nadat de Gazanen Hamas beschuldigden van lafheid, kwam Hamas naar voren met de werkelijke cijfers. Zij waren ongeveer 700 strijders verloren; een getal dat nagenoeg identiek was aan Israëls claim destijds 709 Hamas-strijders gedood te hebben.
Bovenstaande cijfers gelden niet als sluitend bewijs dat heden 34 procent van de gevallenen inderdaad Hamas-strijders en geen burgers waren. Maar, afgaande op het Hamas-beleid van 2008 gecombineerd met de feiten dat het ongekend hoge percentage aan burgerslachtoffers grotendeels afkomstig is van Hamas zelf en dat Hamas-strijders in burgerkleding vechten, is het zeer waarschijnlijk dat het daadwerkelijke aantal gedode strijders wederom nauw overeenkomt met de huidige Israëlische cijfers: ongeveer 900. Dit zou tevens impliceren dat het percentage gedode burgers aanzienlijk lager is dan 80 procent en er van genocide gewoonweg geen sprake is.
Daarnaast is er sprake van een hysterisch aandoende verheerlijking van de Palestijnse staat in spé. Het is moeilijk in te zien hoe Palestijnen zich cultureel onderscheiden van omringende Arabieren. In het verlengde hiervan is het moeilijk in te zien hoe een Palestijnse staat zich positief zou onderscheiden van omringende Arabische staten. Sinds het ondertekenen van de Oslo-akkoorden in 1995 heeft het Palestijnse volk, per capita en gecorrigeerd voor inflatie, 25 maal zoveel financiële hulp ontvangen als West-Europa tijdens het Amerikaanse Marshallplan na de Tweede Wereldoorlog. Zij hebben dit niet weten te vertalen in effectieve instituties of perspectieven. Hamas is inmiddels een corrupte miljonairsclub geworden die zo’n 1200 miljonairs in hun rangen telt, terwijl het persoonlijk vermogen van Hamas leider Khaled Mashal op $2.6 miljard wordt geschat.
Aan de overzijde bij de Palestijnse Autoriteit (PA) is het eveneens een nepotistische wantoestand. Het persoonlijk vermogen van PA-president Mahmoud Abbas – die zijn ambtsmandaat in januari met vijf jaar overschrijdt – wordt geschat op 100 miljoen. Daarbij zijn beide autoriteiten uiterst repressief jegens hun Palestijnse onderdanen. De PA arresteert met regelmaat kritische bloggers en journalisten en sluit websites af die kritisch materiaal publiceren.
Uiteraard moet men het volk van diens leiders onderscheiden. Maar de Algerijnse auteur Anwar Malek heeft een punt als hij stelt: “Arabische leiders komen niet van Mars, maar komen voort uit de bevolking en delen hun overtuigingen. Een willekeurige Arabier zou op eenzelfde manier regeren als zijn huidige leider.”
Een soevereine Palestijnse staat is wenselijk, maar het idealiseren ervan is volstrekt onterecht.
Daarbij hebben pro-Gaza demonstraties ook een sterk schijnheilige lading. Het lijkt erop dat het omkomen van een Palestijn pas reden tot demonstratie geeft wanneer Israel als dader valt aan te wijzen. In februari 2014 waren er al 2000 Palestijnse burgers omgekomen in Syrië. Het Palestijnse vluchtelingenkamp Yarmouk in Damascus wordt dusdanig belegerd dat er al meer dan 128 mensen zijn verhongerd. Daarbij executeert Hamas zelf ook aan de lopende band Palestijnen. Waar zijn de demonstraties tegen deze wandaden?
Ten slotte worden pro-Gaza demonstraties gekenmerkt door een sterk irrationeel karakter. De notie van causaliteit wordt volledig omgedraaid, parallel aan de beschuldiging dat juist anti-Hamas-adepten de causaliteit omdraaien. In 2005 trok Israel zich volledig terug uit de Gazastrook. De blokkade van de Gazastrook begon in 2007 pas nadat de Gazanen Hamas democratisch verkozen en Hamas begon met raketaanvallen, niet andersom. Om in een strijd tussen een rechtsstaat en een organisatie die zegt “de weg naar de overwinning te plaveien met de lichaamsdelen van onze vrouwen en kinderen” en de vernietiging van alle Joden als doel in hun handvest heeft staan, Israel als inherente agressor aan te wijzen, is een abjecte verdraaiing van de realiteit.
Los van de vraag of pro-Gaza demonstraties een antisemitisch karakter hebben, cultiveert de hysterische, schijnheilige en irrationele aard van de demonstraties een atmosfeer waarin vijandigheid en haat jegens Joden kan gedijen. Een sluitend antwoord op de volgende vragen kan de pro-Gaza demonstranten vrijspreken van de in de titel geformuleerde aantijging:
– Wat wordt bedoeld met “Palestina vrij”?
– Welke genocide?
– Waar waren de demonstraties toen 2000 Palestijnse burgers in Syrië gewelddadig omkwamen?
– Wat betekent het dat er alleen wordt gedemonstreerd als Israel de beschuldigde partij is?
– Waarom idealiseert men een staat in spé die zich eigenlijk niet positief onderscheidt van omringende staten?
– Waarom protesteert men niet tegen Hamas, aangezien Hamas het Palestijnse leed keer op keer over de Palestijnen afroept?
Antwoorden op deze vragen en ter publicatie aangeboden reacties op dit artikel zijn welkom via de bekende contactmogelijkheden.
