Een perfect leven dat ineens misgaat. Een traumatische gebeurtenis waardoor je in een depressie belandt. Het klinkt als een zwaar onderwerp, maar de Zweedse regisseuse en schrijver Lisa Langseth weet er in haar derde speelfilm Hotell een lichte en soms ietwat komische tint aan te geven. En dat zonder de serieusheid en het belang van het onderwerp uit het oog te verliezen.
Erika (Alicia Vikander) heeft alles wat ze zich kan wensen: een mooi huis, een fijne baan, een goede relatie met haar vriend en een gezond kindje dat over twee weken met een keizersnee gehaald zal worden. Alles lijkt perfect, tot Erika op een nacht wakker wordt met stekende pijn en ze met spoed op natuurlijke wijze van haar zoontje moet bevallen. Dat gaat mis, het kindje heeft zuurstofgebrek en de kans dat het nooit helemaal gezond wordt is aanwezig.
Erika raakt in een diepe depressie en wil haar kindje niet zien. Ze doet niets anders dan thuiszitten, tot haar vriend haar zo ver krijgt bij een praatgroep te gaan. Als op een middag vijf mensen waaronder Erika nog even blijven hangen, is dit het begin van een bijzondere vriendschap, maar vooral ook een bijzondere reis. Met z’n vijven besluiten één nachtje in een hotel te slapen om even weg te vluchten van alles. Dat bevalt zo goed dat de groep besluit voorlopig nog even in hotels te bivakkeren.
Depressie is nog vaak genoeg een taboe. Langseth weet met Hotell dit onderwerp een bepaalde luchtigheid te geven zonder er een komedie van te maken. Ze maakt het menselijk. Door een groepje mensen uit hun comfort zone te halen en in een andere omgeving te zetten, gebeuren er onvoorspelbare, serieuze en grappige dingen. Vooral in dialogen komt dit goed uit, de hoofdpersonen geven zich steeds sneller bloot. Behalve Erika, de initiatiefnemer van de hele hoteltour.
Erika is op de vlucht voor haar eigen gevoelens en kropt de boel op. Door telkens maar naar andere hotels te gaan hoeft ze niet aan haar zieke zoontje te denken. Het zoontje dat ze nog nooit vast heeft gehad omdat ze het niet kan. Hierin maakt Langseth een bijzondere maar treffende keuze: de kijker krijgt de baby niet te zien. Langseth bewaart hiermee een afstand die moeder Erika ook voelt. Hierdoor wordt de hoofdpersoon nog veel begrijpelijker. Een compliment moet hierin ook zeker gegeven worden aan Alicia Vikander, de actrice die Erika vertolkt. Ze speelt overtuigend, het ene moment zit de kijker vol sympathie, het andere moment is ze een verschrikkelijk mens.
Hotell is geen spannende film, maar kabbelt rustig voort. Het is echter nooit saai, de dialogen en de ontwikkelingen van de personages maken het een plezier om te kijken. Langseth laat in Hotell prachtig zien dat wegvluchten voor problemen slechts een tijdelijke oplossing is. Hotell schommelt van verdriet naar blijheid, waar er plek is voor hier en daar een lach tijdens de persvoorstelling, wordt er ook af en toe gesnikt. Langseth slaagt erin de kijker volledig mee te sleuren.
