Eenzaamheid en de zoektocht naar vrijheid. Het zijn onderwerpen die veel mensen, al dan niet onbewust, bezighouden. Wat is vrijheid, en ben ik eenzaam? Schrijver Guillaume Bréaud en schrijver en regisseur Pascale Ferran weten dit op een bijzondere manier in beeld te brengen in de Franse film Bird People.
Audrey Camuzet (Anaïs Demoustier) werkt als kamermeisje in een hotel. Ze is eenzaam en zit wat in de sleur, tot ze iets bijzonders meemaakt. Gary Newman (Josh Charles) maakt deel uit van een succesvolle onderneming en is voor zaken in Parijs, in het hotel waar Audrey als kamermeisje werkt. Ook hij is eenzaam en besluit zich op zijn eigen manier los te wurmen van zijn leven in Amerika. Twee levens lijken weinig met elkaar te maken hebben dan hetzelfde opgesloten gevoel.
Het zijn twee verhalen die de kijker volgt in de film. Het is duidelijk dat Audrey de Amerikaanse hotelgast opmerkt, maar er is weinig overlapping tussen de twee. Er wordt niet echt een verhaal verteld, er worden twee mensen geobserveerd. Door slechts te observeren, weten Breaud en Ferran het gevoel van eenzaamheid en de zoektocht naar jezelf of juist naar vrijheid mooi neer te zetten.
Het observeren gebeurt echter niet altijd even eenduidig. Als de kijker na een lange introductie in de sfeer aan Gary Newman wordt voorgesteld, wordt er ineens gebruik gemaakt van een voice over die doet denken aan Le fabuleux destin d’Amélie Poulain. Deze komt nog een paar keer kort terug, maar komt een beetje willekeurig aanzetten. Alsof de schrijvers niet goed wisten hoe ze Gary’s gedachten in beeld moesten brengen, terwijl zijn houding en de dialogen die hij voert genoeg zeggen. Daarbij wordt er bij Audrey gekozen om haar eigen gedachten te laten uitspreken in de vorm van een voice over met haar eigen stem. Ook zitten er kleine continuiteitsfoutjes in, zoals een laptop die niet is uitgepakt maar een volgend shot ineens wel in de hotelkamer staat.
Bird People is een pittige zit, zeker als je als kijker alleen de korte samenvatting hebt gelezen. De film heeft geen eenduidig verhaal, het is een observatie van een persoon die een heftige keuze maakt en een ander persoon die iets bijzonders ervaart. De spanningsboog is laag, en een echte climax kent de film niet. Maar als je daarop bent ingesteld, is de film een verzameling van mooie beelden, muziek, mono- en dialogen en een prachtige observatie van herkenbare gevoelens.
