Prima natuurlijk dat je als artiest hengelt naar doorbraak en succes. Kensington doet dit zo nadrukkelijk en opzichtig dat het de eigen geloofwaardigheid op het spel zet. De groep uit Utrecht zal er ongetwijfeld anders over denken en de drijfveer naar succes beschouwen als een artistieke keuze. Erg gemakkelijk is het niet om deze plaat in zijn geheel te beluisteren. Om te beginnen valt op dat nogal wat nummers inwisselbaar zijn. Op een gegeven moment worden de meebrulrefreinen zo voorspelbaar dat je ze tijdens de intro al hoort aankomen. Alle songs klinken als op maat gesneden schlagers voor hipstermeisjes.
De band kiest dus voor het grote gebaar en voor het geluid dat hierbij het beste past. Daarom is kampioen compressiemixen Tom Lord-Alge ingehuurd. De Amerikaan staat bekend om het scheppen van een klank waarin de instrumenten bijna evenredig hard en ‘in your face‘ zijn. Geschikt om acuut een indruk achter te laten op de radio; een indruk die je het gevoel wil geven dat je van elke twijfel verheven bent.
Het is het geluid met de diepgang en dynamiek van een baksteen, meedogenloos plat, zelfs op de roodgekleurde vinyl lp. Kensington hunkert in alles naar erkenning en publieksparticipatie. Typisch zo’n album waar de übermaterialist Patrick Bateman de loftrompet over zou afsteken in American Psycho. De muziek van Kensington vertoont immers overeenkomsten met sommige bands uit de jaren tachtig, de tijd waarin het boek speelt. Denk aan Men At Work, Big Country en Simple Minds.
Veel beter wordt het er niet op wanneer zanger Eloi Youssef zijn mond opendoet. Hoe meer hij de longen uit zijn lijf schreeuwt, hoe meer hij klinkt als een roepende in de woestijn. Het stembereik is beperkt, de teksten navenant. Hier is iemand aan het woord die telkens een andere persoon nodig heeft om zichzelf een beter gevoel te geven. “Don’t ever leave me out, though you’re rolling you’re eyes again, don’t ever leave me on my own down here”.
En zo gaat het maar door. Rivals is beslist niet de slechtste plaat ooit gemaakt in de Nederlandse popmuziek, maar wel een van de meest dweepzieke.
Kensington – Rivals (Universal Music 2014)
