“”Ze is gearresteerd!”, wordt er geroepen. “Ze komt niet!” Ineens wordt er niet meer gezongen, maar geschreeuwd. Vooral in het Turks, soms in het Nederlands. “Kankerjoden! Kanker-Wilders!”
En dan slaat de sfeer helemaal om. Ruim 200 jonge demonstranten rennen op de ME af, slaan op de wegrijdende busjes, gooien met bekers. Agenten te paard komen de straat in om de demonstranten terug te dringen. Die rennen weg, maar keren ook meteen weer terug. “Joden!”
Maar als ruim 200 demonstranten weigeren van de Westblaak te gaan, ondanks verzoeken via de megafoon, gaat de [water]spuit aan. Sommigen gillen van angst, anderen van plezier. “Kom maar! Joden! Kom dan!”
Naar journalisten met camera’s, die de hele avond met rust waren gelaten, wordt nu gescholden en gespuugd.”
Terwijl u sliep waren de dappere verslaggevers van het AD wakker. Om te vertellen dat het in Rotterdam veel meer was dan een ‘grimmige’ en ‘gespannen’ sfeer.
