Meestal zien sequels alleen het licht wanneer het origineel enigszins speelbaar was. Niet in het geval van Nier. De absurd-Japanse slaapverwekkende drek die ‘Nier 1’ was, was zelfs met de meest roze bril van cultureel relativisme niet te harden. Toch is hier opeens een vervolg. En wat blijkt: het is geweldig!
Op papier is Automata eigenlijk dezelfde onmogelijk in een hokje te stoppen potpourri van stijlen als het eerste deel was. Een vechtspel, een avonturenspel, een top-down shooter, een twin-stick shooter, een 2D platformer en een RPG ineengerold. Het verhaal, een zoektocht van twee androids op een aarde die door robots wordt bevolkt, is evenzo stijl-onvast; ene moment serieus en menselijk, het andere moment bat shit crazy. Tot dusver lijkt er dus niet eens zoveel verschil te zitten tussen de twee Niers of…Nieren.
Het begin maakt al duidelijk dat dit toch echt andere koek is. De opening is een ware tour de force van creativiteit en spektakel waarin in een half uur alle type actiegames de revue passeren; soepel gedirigeerd door een camera die vaker van standpunt wisselt dan een politicus na campagnetijd. Het is een opening die je versuft achterlaat en iets doet mompelen wat de makers ons vast ook wilde inprenten:
‘Dit is niet de Nier die ik ken’
Maar denk niet dat je de uren die volgen ditzelfde ‘actie-walhalla’ zal spelen want direct na dit intro trapt het op de rem. Wat volgt is dan toch een klassieke actie rpg, waarin je – als je wilt – allerlei typische RPG-quests kan doen; in de volksmond ook wel bekend als ‘kutklusjes’. Ikzelf liet in het begin veel daarvan links liggen, maar ontdekte later wat ze de moeite waard maken: de dialogen. Automata zit vol met bizarre, intelligente en soms ronduit hilarische gesprekken over de existentiële vraagstukken waar robots mee kunnen worstelen. Wanneer je het babbelen, levelen en het hakken zat wordt kun je ook prima doorstoten met het verhaal, waarmee het geheel weer in de versnelling schiet.
Om dat echte verhaal te voltooien vraagt het overigens een tweede doorloop (en ik laat mij vertellen zelfs een derde, vierde en vijfde). Dit herspelen wordt aanlokkelijk gemaakt met een nieuw perspectief, nieuwe omgevingen en de suggestie van zelfs een heel nieuw avontuur voor wie echt doorzet. Op het moment ben ik daarmee bezig maar ik twijfel of ik het geduld ervoor heb; of de ‘grind’ ervan me niet tegen zal staan. Nier Automata is een ongelooflijk zelfverzekerde revanche op een krakkemikkig origineel, maar met het achterhouden van het einde (achter een hoop ge-recycle) ben ik bang dat het zichzelf overschat. Aan de andere kant: die overmoed past er ook wel weer helemaal bij.
Eindscore: 4 uit 5
Rogier Kahlmann ziet het soms al gebeuren: niemand wil dit kopen. Daarom recenseerde hij twee games die liggen weg te kwijnen in het virtuele schap, maar die jij na zijn recensie gewoon gaat kopen.
