Het lijkt wel een sport, de talloze verwoede pogingen vanuit links (niet alle links, maar deuglinks, u weet wel: die malle duurzaamheidsvariant, het kankerknobbeltje op de marxistische tiet) om na elke terreurdaad de aan die daad ten grondslag liggende doodsleer uit de wind te houden. De bloedspatten tegen de wanden van de metro zijn nog niet opgedroogd, de slachtoffers nog niet begraven, of daar heb je ze alweer: de Aafkes, Vlinders en Anne Fleurtjes die het gevaar komen goedkakelen wanneer die niet nader te noemen veroveringsideologie weer eens te diep in de vrede heeft gekeken, met voor op de tong die eeuwige mantra “mensen die religie misbruiken voor hun eigen doeleinden” en andere apologieën die wij gebundelde kunnen raadplegen via de URL Joop.nl.
Er wordt nog net niet beweerd dat de aanslagplegers over een bananenschil uitgleden, met romp en al in de bomgordels struikelden waardoor de Kalasjnikovs als vanzelf afgingen. Afijn, alles om zich maar niet de verdenking van ‘islamofobie’ op de hals te halen, en derhalve excommunicatie uit de behaaglijke deugbubbel die het leven zo onbekommerd overzichtelijk houdt. Mag ik u er nog even aan herinneren dat islam onderwerping betekent?
En als het wijvengedram, thans gereserveerd voor fantomen van veronderstelde misogynie, zich nu zou beperken tot die absurde auto-discriminerende Internationale Vrouwendag, dan was ik er helemaal voor. Echt! More power to you, etc. Maar het gedram strekt zich min of meer gelijkmatig uit over de 365 dagen in het jaar, met hier en daar een piek als er een gemene rolbevestigende barbiepop in de schappen ligt, en een opmerkelijke dal zodra het om vrouwenrechten binnen de islam gaat.
Punt van orde. Aan alle Aafkes, Anne Fleurtjes en Sterres. Toont u zich eens van uw solidaire zijde, dames, en hult u voor de gelegenheid in een empathische hoofdrag gelijk uw zusters in verdrukking. Als u uiterlijk 1 april aanstaande een fotografisch bewijsstuk van uw solidariteit toestuurt naar de redactie dezer blogsite, stuur ik u een gesigneerde afbeelding van mijn sidderaal.
De allesomvattende en dus nietszeggende analyses die de sociologie, culturele antropologie en andere lijpe leerstoelen loslaten op het verschijnsel islamitische terreur hebben ook niet bepaald bijgedragen aan meer klaarheid. Sterker: men heeft er een handje van om de wortels van het gevaar te verwateren tot een soort algemeen menselijk neveneffect van langdurige sociaaleconomische achterstelling, waarbij met een cultuurrelativistisch pincetje de angel uit de islam wordt verwijderd en vervangen door het minder stigmatiserende “uit een bepaalde hoek”. Een stugge ontkenning van het gevaar dat uitgaat van vroegmiddeleeuws veroveringsdenken.
Die bijna geïnstitutionaliseerde vergoelijking zou je kunnen beschouwen als het fopacademische equivalent van de homeopathie en de vermeende werkzaamheid ervan- afijn, hetzelfde vaagdenken dat sinds de jaren ’70 vorige eeuw heeft bijgedragen aan de misvatting, inmiddels wijdverbreid, dat de kiemen van geweld niet zozeer in de religieuze teksten moeten worden gezocht, maar in het algemeen menselijke: islamitische terreur als naargeestige, zonderlinge, betreurenswaardige, maar niet noodzakelijk religie-specifieke vergroeiing van la condition humaine, waarbij de voornaamste aanjager steevast wordt uitgedrukt in sociaaleconomische om niet te zeggen marxistische terminologie.
Die op zich redelijk klinkende onderbouwing loopt natuurlijk al direct spaak wanneer toegepast op andere religieuze entiteiten die te kampen hebben met een vergelijkbare structurele achterstelling of als achterstelling ervaren sociaaleconomische positie, maar- heel gek- geen bomgordels omgespt of zionistischcomplotregisters opentrekken zodra om een openlijke veroordeling wordt gevraagd.
Er is nog een tweede soort vergoelijking, te weten de vergoelijking die vermomd gaat als een schoorvoetende onderkenning van het probleem, als in: vooruit, de islam kent enge kantjes, en ja, het valt inderdaad op dat er een markant gebrek aan zenboeddhistische, hindoeïstische, gereformeerde of anderszins theologisch geïnspireerde terreuraanslagen plaatsvindt, etc., om er onmiddellijk aan toe te voegen dat de islam de kans moet krijgen om zich te hervormen.
Probleem is natuurlijk dat de tijd die nodig is om de gematigde islam om te vormen tot een vrijzinnige islam minstens drie eeuwen in beslag neemt, als we er sociologische berekeningen op loslaten. Een soort islam afdeling oncologie op termijn, die zich beijvert ter bestrijding van de kanker in eigen gelederen. Me dunkt een drastische zo niet onmogelijke opgave binnen een ideologie die immers over zichzelf beweert één, ondeelbaar, en finaal te zijn, maar goed.
De cultuurrelativisten mogen dan alle tijd hebben om zich in allerlei reuzeinteressante kentheologische beraadslagingen te verliezen, die tijd is ons niet gegund- althans als we fundamentele vrijheden willen behouden voor het nageslacht. Los van de misvatting dat radicale exponenten binnen de Europese islam met rede zijn te overreden in het voordeel van redelijke mensen grenst de gedachte dat een afgezwakte, wat men noemt ‘liberale’ islam, in staat kan worden geacht om plusminus 1500 jaar bloeddorst om te vormen tot een min of meer levensvatbare geloofsbelijdenis in het Europa van de 21ste eeuw aan het zwakzinnige.
Oh religie. Hoe ik haar haat! Wat anders heeft ze de mens gebracht dan een eeuwenlange als vroomheid vermomd gaande zelfhaat, hand in hand met een buitengemeen infantiel hiernamaalsdenken? Oh hoe ik haar haat, die lopende band van taboes, wever van verstikkende moraaltapijten, broedmoeder van levensvijandigheid. We mogen dan de kerken hebben gesloopt, en de inboedel verkocht, we hebben er in eigenlijke zin nog niet mee afgerekend. Ik geef de kerk hooguit nog een twee, drie decennia voordat het Vaticaan bij opbod van de hand wordt gedaan aan de hoogste bieder. Hoe anders is het gesteld met de islam in Europa.
En precies daarom is kritiek zonder aanziens des religies goedkoop en gratuit, vooral als haar springlevende arabische broertje in ons midden nog springlevend is. En precies daarom is juist de islamkritiek thans zo acuut en pertinent. Als enige in ernst beleden achterlijkheid in de moderne tijd dient juist zij met inzet van alle vruchten der moderniteit (lees: rationaliteit, wetenschap, common bloody sense) de kop in worden gedrukt waar zij maar opduikt. Want het is af. En het is klaar.
