“Je rent verkeerd hoor!” Drie weken geleden liep ik tijdens mijn training 15 kilometer. Dat had ik natuurlijk wel netjes opgebouwd, maar ondanks dat deed ik schijnbaar toch iets mis. Na ongeveer 7 kilometer werd ik door een wildvreemde dame beschuldigd van het verkeerd rennen. Ik dacht toen nog dat ik misschien een verkeerde afslag had genomen in dat immense Amsterdamse bos, maar toen ze vervolgde met: “je moet je knieën wel optrekken hoor! Je loopt echt helemaal verkeerd!” had ik door dat het niets te maken had met de route die ik liep, maar alles met HOE ik liep.
Terwijl ik op dat moment nog dacht dat deze bemoeial zich vooral met haar eigen zaken moest bemoeien, twijfelde ik een dag later toch of ze misschien gelijk had gehad. Ik voelde wat pijntjes in mijn kuiten en mijn bovenbenen. Eerst dacht ik nog dat het wel spierpijn zou zijn, maar toen de pijn toch wat langer dan twee dagen aanhield, liet ik die hoop langzaam varen.
Op zich ging het de eerste tijd nog niet eens zo slecht. Ik kon gewoon rennen, alleen ging ik niet zo snel als ik zou willen en mijn scheenbeen zeurde wat achteraf. Nothing I can’t handle… maar dat bleek dit keer dus niet zo te zijn. Omdat ik toch twijfelde aan mijn loopstijl heb ik de vraag maar eens neergelegd bij mijn hardlooptrainer. Behalve dat ik meer rechtop moest lopen kwam hij niet verder dan “het zou kunnen dat ze dat zwabberende been van jou heeft bekritiseerd”. Maar we weten allemaal dat ik daar niet echt iets aan kan doen…
De pijn werd erger en ik werd trager. Mijn interval training veranderde in een interfaal training en twee dagen na die sprintjes, kwam ik niet verder meer dan een schrale drie kilometer. Drie! Dat zijn er maar liefst 13 te weinig voor mijn challenge van volgende maand, de Dam tot Dam! Verschrikkelijk vond ik het. En met mijn ziel onder mijn armen liep ik in de stromende regen (waar ik me voor mijn challenge trouwens niet aan mag ergeren deze week) terug naar huis. Na twee weken ontkennen kom ik er nu niet meer onderuit: ik ben geblesseerd!
Dat blessures kut zijn, dat kon ik me altijd wel voorstellen. Nu snap ik, dat er voor een hardloper niets ergers is dan geblesseerd zijn. Al vier dagen heb ik niet mogen rennen en zometeen ga ik voor het eerst een fysio er naar laten kijken. In paniek belde ik haar op: Wat moet ik doen??? Haar antwoord had ik wel verwacht, maar was alles behalve leuk: “vooral even helemaal niets! Koelen en rekken maar ab-so-luut niet rennen.” En daar ben ik nu dus mooi klaar mee.
Had ik mijn grote mond maar gehouden! Na maanden jubelen dat ik lekker blessure vrij liep, ben ik nu toch echt de klos. Ik mag niet rennen en dat zorgt voor een hoop frustratie. Ik heb onrust in mijn lijf die ik maar niet kwijt kan… na al die maanden rennen weet mijn lijf niet beter dan dat ik het mee uit neem voor een blokje om. Nu is het dus fingers crossed en hopen dat de fysio een goed vonnis velt. Hopelijk mag ik snel weer lopen. Haat aan blessures!
Esther Vogel onderwerpt zich komende 52 weken samen met Nadja Neeven en Lotte Besse aan de 52 Challenge: iedere week een nieuwe uitdaging. Alle uitdagingen kun je vinden op 52Challenge.nl.
