Het is woensdagmorgen nog vroeg als een groep mensen gespannen voor de rechtbank aan de Amsterdamse Parnassusweg staat. Middelpunt van het gezelschap zijn Remzi Cavdar (21) en zijn advocaat Korver. Het is de eerste zittingsdag van een zaak waarin Remzi jeugdbeschermingsinstantie William Schrikker Groep aanklaagt. Die hebben hem vanaf zijn vierde zó slecht behandeld dat hij zijn hele jeugd ten onrechte in verpleeghuizen zat.
Remzi was vier toen zijn vader in de gevangenis zat. Hij woonde bij zijn “psychopathische” moeder die hem ernstig verwaarloosde. Remzi zat tussen het ongedierte, kon niet praten, leefde op suikerwater en kwam nooit buiten. Toen hij uit huis werd geplaatst kwam hij terecht in een tehuis voor verstandelijk gehandicapten. Het Amsterdams Medisch Centrum (AMC) concludeerde dat hij presteerde op het niveau van een kind met een IQ van 50. Een dag later scoorde hij tijdens een andere test ineens als een kind van vijf. Het AMC adviseerde dat Remzi gestimuleerd moet worden. Dat liep heel anders toen hij onder de hoede van de William Schrikker Groep kwam.
De in jeugdzorg gespecialiseerde Willem Schrikker Groep plaatste Remzi in een instituut voor verstandelijk gehandicapten. “De adviezen om Remzi te stimuleren zijn niet opgevolgd”, zo stelde advocaat Korver. De William Schrikker Groep stelt daar tegenover dat ze het gewoonweg niet wisten.
Ondertussen leefde Remzi in tehuizen tussen kinderen die niet spraken, poep aan de muur smeerden en uren voor zich uit staarden. Het is de teneur van de hele jeugd van Remzi. Onbegrepen verhuisde hij van instelling naar instelling, om er uiteindelijk in twaalf te hebben gewoond. Het is ook de teneur van de rechtszaak. Remzi claimt een verloren jeugd. En de William Schrikker Groep claimt er alles aan te hebben gedaan om Remzi een goede jeugd te bezorgen.
Tijdens de zitting wijst advocaat Korver er voortdurend op dat de signalen als zou Remzi een normaal doch getraumatiseerd kind zijn veelvuldig voorkomen. Steeds verschuilt de William Schrikker Groep zich achter deskundigen, die het volgens hen ook niet wisten.
Uiteindelijk kwam Remzi onder de hoede van een hulpverlener, Bep. Die keek eens goed in zijn ogen, en leerde hem in een uurtje rekenen. Dat werd haar niet in dank afgenomen. Volgens advocaat Korver gaf Bep een aantal privélessen aan Remzi, en toen dat uitkwam werd ze ontslagen.
Remzi was uiteindelijk zeventien jaar toen hij uit het circuit van de instellingen kwam. Zonder Bep was het hem niet gelukt, zo stelt ook advocaat Korver. Remzi zelf verklaart voor de rechter dat hij zonder Bep waarschijnlijk nu nog niet zou kunnen communiceren. Volgens de William Schrikker Groep was Remzi vooral lastig en zijn probleem was niet te diagnosticeren, en hebben zij er alles aan gedaan om hem te helpen. Een pleeggezin lukte echter niet, omdat die nu eenmaal niet voor het oprapen liggen. Tot verontwaardiging van advocaat Korver stelt de William Schrikker Groep dat Remzi is gekomen waar hij nu is dankzij hen. Remzi haalde immers een mbo- en een hbo-diploma en doet het nu goed in de informatica.
Namens Remzi verklaart advocaat Korver dat het opkrabbelen na een verloren jeugd volledig aan het doorzettingsvermogen van de jongen is te danken. Ook stelt hij onomwonden dat de William Schrikker Groep fout op fout stapelde, en dat het niet openstond voor signalen uit de hulpverlening. Hij eist excuus en een schadevergoeding.
William Schrikker Groep stelt nogmaals er alles aan te hebben gedaan. Sprake van excuses kan er niet zijn, zoals schadevergoeding of een schikking ook niet op zijn plaats is. Het vat de hele zitting prima samen: een moedige jongen die opbokst tegen een instantie die zich voortdurend verschuilde achter derden, maar desondanks beweert dat het uiteindelijk toch alles deed om Remzi een goede jeugd te bezorgen.
De rechter doet op 22 oktober uitspraak.
Foto: Maarten Brante.
