Terwijl ik op de site van het Volkshotel scroll, valt mijn oog op een affiche van ‘Meisjes poepen niet’. Zo heet het nieuwe toneelstuk in het Volkshotel en speelt zich geheel af op het vrouwentoilet.
Mijn vriendje op de middelbare school had een gelijksoortige kreet: ‘vrouwen poepen niet’. Ik durfde dan ook nooit in zijn huis te poepen. Ik verzon smoesjes en fietste naar huis en bleef nooit langer dan twee dagen bij hem. Hij daarentegen zat altijd zonder gene op de wc. Ik mocht dat nooit.
Nu sta ik anders tegenover het idee: ‘Vrouwen poepen niet’. De vrouw poept ook en mag dat overal. Ik zie poepen op vreemde plekken als een sport. Elke keer stel ik mezelf een nieuwe uitdaging. Zo begon ik met de bibliotheek. Ik koos eerst een wc op de derde verdieping, eentje waar nooit iemand kwam. Langzaam verhoogde ik de lat. Ik ging steeds een verdieping naar beneden en koos ik toiletten uit die drukker werden bezocht. Daarna ging ik voor clubs. Wanneer de muziek hard stond, zocht ik een hokje op, belegde de wc-bril met wc-papier en maakte het mezelf comfortabel.
Vervolgens ging ik voor wc’s waarvan een spleet onder en boven de deur open was. Het mogelijke geluidselement maakte het extra spannend. Ook dat ging na een tijdje vervelen. Ik vond het met name uitdagend om locaties te nemen waar één wc was. Waarvan er ieder moment iemand op de deur kon kloppen of je de deurklink zag bewegen. Dat je eigenlijk niet kon ontspannen en je adrenaline door je lichaam gierde en dacht wat als er zo iemand aan komt?
Tenslotte stelde ik mezelf de ultieme test: poepen in het huis van mijn vriendje. En dan niet stiekem een verdieping hoger zodat hij het eigenlijk niet doorhad. Nee, in de wc grenzend aan zijn slaapkamer. Terwijl ik op het toilet zat, vroeg ik me af of hij wist waar ik nu bezig was. Mijn handen waren klam, waardoor het wc-papier bleef plakken aan mijn handpalmen. Ik probeerde te ontspannen en moeizaam voelde ik de grote boodschap mijn lichaam verlaten. Ik trok door, waste mijn handen en opende de deur. Mijn vriend zat op bed een boek te lezen. Hij keek me aan, maar zei niets.
Beeld: Shutterstock
