Het gaat héél goed met My Red Light, schrijft Het Parool vrijdag. De sekswerkers vechten elkaar bij wijze van spreken de tent uit om de ramen en de gemeente Amsterdam heeft voor een koopje het stadsbordeel voor elkaar gebokst ‘Slechts’ 1,7 miljoen verlies is er geboekt aldus de krant.
‘Geboekt’, ja. De panden zullen ongetwijfeld nog wel ergens voor een paar miljoen in de Amsterdamse boekhouding rondzwerven. Maar betaald is er heel wat meer, toonde ThePostOnline deze week al aan. De stukken van het kadaster wijzen dat uit. De panden, afkomstig uit de erfenis van Charles Geerts, zijn op 2 mei 2017 door de stad Amsterdam voor 11 miljoen aangekocht van N.V. Stadsgoed, die er in 2007 een kleine 8 miljoen voor had neergeteld (toen al met garantiestelling van de gemeente) en ze zijn voor 1,2 miljoen plus een canon van 100.000 euro per jaar in erfpacht uitgegeven aan de Stichting Vastgoed MRL, gevestigd in hetzelfde gebouw als Start Foundation in Eindhoven, dat MRL het geld heeft geleend voor de aankoop van de opstallen. Dat de Rabobank, de huisbankier, enkele ‘honderdduizenden euro’s’ aan startkapitaal heeft geleverd, mag zo zijn. Maar de suggestie van Het Parool dat het hier om subsidie gaat is natuurlijk kul.
Ondanks al die miljoenen gemeentesteun is het de vraag of het stadsbordeel het gaat redden. Deskundigen blijken Amsterdam al in juni 2015 te hebben gewaarschuwd.
Ze raden het stadsbestuur in elk geval een ‘exit-strategie’ aan. De exploitatiecijfers zoals zij die voorgelegd hebben gekregen, vinden ze zorgwekkend. Niet één van de exploitatiemodellen (gebaseerd op verschillende hoeveelheden ramen) blijkt een zelfs maar sluitende begroting te hebben.
Om te beginnen zal de gemeente de ‘onrendabele top op de verbouwingskosten en een te hoge vastgoedwaarde’, voor haar rekening moeten nemen. “Wel loop je het risico dat ook andere exploitanten in andere stadsdelen in aanmerkingen willen komen voor een soortgelijke bijdrage”, schrijven de deskundigen. Een risico dat de gemeente nu dus blijkbaar voor lief neemt.
Dan nog blijft het ‘waterhoofd’ van ‘bedrijfsleiders, beheerders, een raad van bestuur en een raad van toezicht’ (en de kosten daarvan) zorgelijk. Maar volgens de gemeente kan dat niet anders. “Om het project te laten slagen is het essentieel om negatieve en criminele invloeden buiten de deur te houden.” Zeker als het om het ‘onroerend goed’ gaat. Vandaar dus de aparte vastgoedpoot te Eindhoven en vandaar ook de coöperatie die niet doorgaat. De sekswerkers worden voor geen cent vertrouwd. Met behulp van ‘toezichthouders’ die ‘de vinger aan de pols’ moeten houden, en zeker niet uit de (criminele) sekswereld zelf afkomstig mogen zijn, moet het kwaad buiten de deur worden gehouden.
Amsterdam wordt zelf aangeraden om alvast na denken over voor een ‘exit-strategie’: een goed verhaal waarom het project is mislukt. De voorzet daarvoor doet de commissie ook : “Amsterdam is een stad die het aandurft om iets onconventioneels te doen en het lef te hebben om toe te geven wanneer een experiment anders uitpakt, dan vooral gedacht.’ En natuurlijk deze dooddoener: “Het project heeft veel waardevolle en nieuwe inzichten opgeleverd.”
Die deskundigen die de exit-strategie adviseerden zijn niet de minste. Kijkt u even mee?
Cyrille Fijnaut, hoogleraar Criminologie, Universiteit Tilburg.
Annelies Daalder, plv. directeur Wetenschappelijk Onderzoeks- en Documentatie Centrum, Ministerie Veiligheid en Justitie.
Guido Frankfurther, zelfstandig adviseur, voormalig bestuurder stadsdeel Centrum.
Martin Klapwijk, projectontwikkelaar prostitutie, gemeente Utrecht.
Bram van Gelder, vastgoed- en grondexploitatieadviseur, bureau Optima Somma.
Ludie Geut, zelfstandig adviseur, voormalig directeur Berenschot.
Waarvan akte.
TPO – Hoe Amsterdam twee keer betaalde voor zijn stadsbordeel
