Mag ik even een domper zetten op al die fijne feestvreugde over de overwinning van Macron? Ja, dat mag ik. Hier komt ie: De Franse kiezer heeft niet gestemd, hij heeft gehoorzaamd.
Hollande was de slechtste president aller tijden, de enige die op een bepaald moment nog maar 4 procent van de Fransen achter zich had. Ja, vier van de honderd. Toch wordt hij onderschat. Zijn bestuurlijke kwaliteiten zijn beroerd, maar worden gecompenseerd door een groot strategisch talent. Hollande is een geslepen politicus, al zou je dat misschien niet zeggen als je hem zo ziet. Maar dat sullige hoort er juist bij.
Hij wordt wel een ‘suceur de roue‘ genoemd, een wiel-zuiger: een wielrenner die de hele koers in andermans wiel blijft hangen en vlak voor de finish vooruit schiet en wint zonder dat hij zich moe heeft gemaakt. En ook wel de ‘étouffeur en chef‘, letterlijk de chef verstikken, die je ineens va nachteren vastpakt en je keel dichtknijpt tot je er bent geweest.
Hollande is degene die het trajekt van de afgelopen verkiezingen heeft uitgestippeld, en niemand anders, al helemaal niet de kiezer zelf. Daar twijfelt in Frankrijk niemand aan, behalve de Macron-gekkies: hipsters met kekke baardjes of parelkettingen. Daarvan is er nu zelfs eentje eerste minister geworden: Édouard Philippe, burgemeester van Le Havre, de eerste premier met een baard en een fiks aantal islamisten in zijn telefoonklapper.
De ooit zo kansrijke kandidaat van centrum-rechts, Fillon, een paar maanden geleden nog goed voor meer dan 70 procent van de uit te brengen stemmen, werd als eerste via een lekkende justitie kaltgestelt, georkestreerd door het ‘oorlogskabinet’ van Hollande. Of dacht u dat het toeval was dat zijn malversaties precies op het meest ongelukkige moment openbaar raakten?
Een andere kansrijke kandidaat, Manuel Valls, eerste minister van Hollande, verloor de buitengewoon ondoorzichtige voorrondes van de socialisten nipt, van een kansloze randdebiel met een spraakgebrek, Benoît Hamon, die uiteindelijk in de eerste ronde van de verkiezingen zes procent haalde, net genoeg om van de staat de kosten van zijn campagne vergoed te krijgen. Onder de 5% moet je zelf betalen.
Valls was altijd lauw over Europa, en nam ontslag om zich kandidaat te stellen, één dag nadat Hollande zelf te kennen had gegeven niet in de running te zijn voor herverkiezing. Er wordt gezegd dat hij daarmee zijn baas een dolk in de rug had gestoken. En die kun je van Hollande altijd terug verwachten.
Macron, waar een jaar geleden niemand van had gehoord, een blauwe maandag minister van economie geweest, werd vervolgens enorm gehypt en kreeg steun van ministers en andere overheidsfiguren. Aan de socialistische kandidaat Hamon met zijn plannen voor een basisinkomen, heeft bijna geen socialist ooit meer een woord vuil gemaakt, al helemaal niet Hollande.
En zo kwam Macron uit op een score van 24 procent in de eerste ronde, nog niet echt veel maar genoeg om door te gaan, en representatief voor zijn enige echte aanhang.
Daarna begon een groot offensief van media en overheid om het Front National te slopen voor de tweede ronde. Eindeloos werd iedereen die van plan was om blanco of niet te stemmen van tevoren al uitgemaakt voor nazi. Wie op Le Pen wilde stemmen ook, maar voor haar aanhang was dat niks nieuws. Zelfs de eerste minister van dat moment waarschuwde publiekelijk voor treinen naar het oosten.
Alles is precies gelopen als Hollande het had bedacht.
Nog even voor Pechtold en Rutte, die riepen dat Frankrijk overtuigend voor Macron/Europa had gestemd, want met wel 66 procent: in werkelijkheid heeft 44 procent van de stemgerechtigden zijn stem op Macron uitgebracht, het aantal blanco stemmen en onthoudingen is nooit zo hoog geweest: 34 procent.
De Fransen zijn nu wel voor een groot deel achter hun nieuwe president gaan staan, zo zijn ze nu eenmaal, maar zijn werkelijke steun onder de bevolking is een schamele 24 procent.
Hierover een andere keer meer: Macron draagt aan iedere ringvinger een trouwring, kijk maar eens goed. Met wie is hij nog meer getrouwd dan met zijn moeder?
En mag ik u uit dit land nog een schitterend citaat meegeven, van Alain Finkielkraut, lid van de eerbiedwaardige Académie Française, filosoof en schrijver:
“Nous avons plus à craindre de la fanatisation de la bienpensance que de la résurgence du fascisme.”
Oftewel: we hebben meer te vrezen van de steeds fanatiekere politieke correctheid, dan van de opleving van het fascisme.
Dit was Franse les voor vandaag, geen dank.
